Mijn buren zijn altijd slechts een verhaal geweest. Een constructie van piepjes, klopjes, bonkjes, stemmen en geluiden. Die verhalen kwamen uit mijn hoofd. Ik plakte de piepjes, klopjes en bonkjes aan de dingen die ik van ze wist. Het tijdstip waaro...
Omdat het gesprek zich nog het beste laat samenvatten als een lesje Immuun argumenteren voor Dummies, volgt hier een uittreksel dat binnenkort in boekvorm zal verschijnen.
'Maar als je van me houdt, accepteer je het dat ik met de pil ben gestopt.' Doorgaans leidt die weg direct naar Onmin.
Soms stel ik me voor dat in onze relatiecommunicatie geen tandpastadopjes en pleerollen voorkomen, dat we onze woede en frustratie zonder tussenkomst van reflectieprullaria zouden moeten uiten.
Ik kan dan wel schouderophalend het amoureuze verleden van vriendje gaan zitten accepteren, als dat amoureuze verleden mij niet accepteert dan vliegen de bakstenen alsnog door de ruiten.
Zonder dat er iemand is die mijn volwassen partner dan dus maar een draai om de oren verkoopt (O, dus JIJ was het? Pets!).
'Is dit een aanzoek?' 'Mwah, zoiets.' 'Maar zo hoort een aanzoek helemaal niet te zijn.' 'Uhm...' 'Daar ga ik geen 'ja' op zeggen hoor, zo'n aanzoek.'
Dan heeft hij het gedaan. Alles. Hij. De Grote Schuldige Die Zich Wat Meer In Mij Moet Verplaatsen. Of Hij die gewoon ongelijk heeft, tot hij mij gelijk geeft.
Dan heeft hij het gedaan. Alles. Hij. De Grote Schuldige Die Zich Wat Meer In Mij Moet Verplaatsen. Of Hij die gewoon ongelijk heeft, tot hij mij gelijk geeft.
Óf je bent degene die in geval van ruzie schaamteloos door het restaurant-met-pianomuziek brult, óf je bent degene die met gebogen hoofd op pedagogische fluistertoon de ander tot bedaren brengt.
Niet zelden volgt dan de voetbalwedstrijd van FC Dramaqueen tegen VV Laat me met rust.