Als de baker er geen schuld aan heeft, weet ik nooit wat ik moet voelen. Zo ook donderdag. ‘Ze is overleden’, zegt mijn vader zachtjes aan de telefoon. Ik hou mijn adem in. Ik wist dat deze woorden zouden komen, maar nu het zover is, blij...
Meermaals dacht ik de afgelopen maanden: wat nou als dit zo blijft? Met die ogen. Wat als ik nooit meer uit het duister raak? Wat als ik alleen nog in donkere kamers naar stemmen kan luisteren? Wat als ik voor altijd de hand van Wannes moet vasthoude...