Populair gebleken
De website maartjeluif.com staat boordevol schrijverij van de laatste tien jaar. Om het u gemakkelijk te maken, een paar lijstjes.
Drie publiekslievelingen
1. Niemand weet of ik er ooit spijt van zal krijgen
‘Ik tuurde in de schemering naar het water in de verte, de brug tussen de heuvels, en de vleermuizen boven de bomen onder ons; ik kon er geen chocola van maken. Duizend kilometer verderop zaten twee embryo’s in de vriezer, het schamele resultaat van maandenlang mislukken, en nu ging Wannes twijfelen?’
2. Mijn afscheid van de ambitie om het leven voor te zijn
‘Ik had me proberen voor te bereiden op de kutte kanten van het leven, ik had me schrap gezet en dat had me een hoop stress bezorgd, maar het had niet voorkomen dat er geen plek in mijn hoofd was, in mijn leven, waar ik me nog veilig voelde. Ik besloot me niet meer schrap te zetten. Niet meer te proberen af te zetten in het moeras van de Botshol, maar te vertrouwen op mijn armkracht als het erop aan komt.’
‘Met veel moeite opent de vrouw één oog. ‘Hoi’, zeg ik, ‘over een uurtje moet ik de wc op slot doen, kun je misschien zorgen dat je dan weg bent?’
Zo. Verantwoordelijkheid genomen. Maar dat is buiten de vrouw gerekend. ‘Krijg ik daar geen uitleg bij?’ Haar ogen draaien en haar wenkbrauwen dansen op een manier die verdovende middelen verraadt.
‘Ik heb dit lokaal gehuurd en ik moet de wc’s op slot doen als ik vertrek.’
‘Krijg ik daar geen uitleg bij?’
‘Dat is mijn uitleg.’
‘Krijg ik daar geen uitleg bij?’
Ja dahag. ‘Als je over een uurtje weg bent, is het goed.’ Ik sta op, draai me om, loop naar het lokaal en wacht op het triomfantelijke gevoel van iemand die zojuist haar verantwoordelijkheid heeft genomen.’
De drie meest gelezen stukjes
1. Het verhaal van de tepelmoraal
‘Twee kapstokjes priemden in mijn spiegelbeeld. Tepels. O ja, die waren er ook nog. Met een beha camoufleer je die, omdat de stof wat van de scherpe randjes haalt, omdat ze soms een platgedrukt worden of omdat ze simpelweg verdwijnen in het malletje van de voorgevormde cup. Nu waren ze luid en duidelijk aanwezig. Klaar om je jas aan op te hangen.’
‘De overbuurpiemel staat inmiddels met zijn knieën tegen de vensterbank voor het open raam. Als Evita. De handen ten hemel, de straat aan zijn voeten. Bloempot voor zijn pik.’
3. 10 jaar dreadlocks of: hoe ik mijn haar werd
‘Om mijn huwelijk niet te laten mislukken, breide ik er een einde aan. Ik kocht een eigen appartement in Amsterdam, bracht door allerlei omstandigheden mijn werkzaamheden tot een minimum terug, maakte muziek en smeet mijzelf in een emotionele roetsjbaan van heb ik jou daar. Intussen waren mijn dreads geloofwaardig genoeg om voortdurend nagesist te worden ‘Hee! Rasta! Lady!’ Mijn zelfbeeld spiegelde niet langer een meisje met babyvet en moeilijk haar, maar een gescheiden vrouw van de wereld.‘
De drie stukjes met de meeste reacties
1. De ontlurkingsweekstukjes: Ontlurkingsweek 14 mei tot en met 20 mei 2007 en Lijst met deelnemers Ontlurkingsweek 2007
‘Dit is een oproep aan alle zwijgzame lezers, aan alle onbekenden, aan mijn ouders, mijn ooms en tantes, oud-studenten, verre kennissen, nichten en neven, toekomstige werkgevers en ex-collega’s. Aan alle toevallige passanten en stille aanbidders, aan de verlegenen en de digibeten, aan iedereen die reageren maar stom vindt, aan iedereen die niet durft, iedereen die niks te zeggen heeft en iedereen die mij leest. Maak u bekend. Vertel mij voor één keer dat u meeleest.’
‘Ik broedde, dubde, peinsde en was niet in staat me er nog langer bij neer te leggen. Een vrouw, een mooie vrouw, goddomme, ik wil EEN MOOIE VROUW zijn. Het moment dat ik uiteindelijk de beslissing nam, was waanzinnig paradoxaal.’
3. Wat ik nooit zou vertellen: Het afscheid van mijn tanden
‘Oké’, zeg ik. Een witte vlek maakt zich meester van mijn hersenkwab met goede voornemens. Wat heb ik zojuist beloofd? Dat ik stop met roken in de periode dat ik mijn boek moet herschrijven? Dat ik de onrust flink opstook door mijn nicotineverslaving aan te pakken in de veronderstelling dat ik vervolgens een paar weken op een stoel zal blijven zitten? Ik voel de verdringing oprukken.
‘Oké’, zeg ik nog eens.’
Drie stukjes die elders verschenen
(voorgedragen bij Nieuwe Feiten, VRT Radio 1)
‘Het is Prinsjesdag en ik heb heimwee.
Terwijl heimwee niet bestaat.
Het is een knopje dat je indrukt, zoals een modulatie in een nummer van Marco Borsato.
Dat moment dat ze ineens hoger gaan, en dat je denkt: ja zeg, hier stink ik niet in
Maar dat het dan al te laat is.
Het knopje ingedrukt. Dat is heimwee.’
2. Saai en stom
(in 2012 verschenen in Jobat, de werkbijlage van De Standaard)
‘‘Wat is journalistiek’, vraag ik.
‘Stom’, roept iemand. ‘Ja, stom’, knikt een meisje. Ze wrijft over de nagel van haar middelvinger. Er staan sterretjes op.
‘Wie leest er wel eens een krant?’
Het blijft stil. Ze zitten onderuitgezakt, of voorover, hun wang op tafel. Twintig zestienjarigen, Justin Bieber-lokken, de juiste skinny-jeans en een dikke laag schroom. Schroom voor elkaar, hun puistjes, die ze verstoppen onder hun Bieber-lok, schroom voor elk onbewaakt ogenblik van interesse.‘
(in 2013 verschenen in Volkskrant Magazine)
‘Mijn oma haalde op haar 69e haar rijbewijs, niets stond me in de weg dat trucje nog eens dunnetjes over te doen. Maar voor dit examen gold: u heeft één lousy follikel en het is een kwestie van tijd voordat de koek gewoon op is.’
Drie persoonlijke favorieten
1. De tien geboden voor een perfecte relatie
‘Hoe vaak wordt een relatie niet verziekt door de vraag: hou je wel genoeg van mij, vind je mij nog wel leuk, blijven we wel bij elkaar? Laat dat los! Als iemand je niet leuk meer vindt, merk je dat snel genoeg. Je bent toch niet gek?’
‘Ik kon het maar moeilijk verkroppen dat er een grote norse machtswellusteling in mij was neergedaald. Van de geboren pacifist was niets meer over. Nog een tijdje deed ik amechtige pogingen er een speld tussen te krijgen, maar ook die tijd is voorbij. Ik kom steeds weer tot de vaststelling: als je een oorlog niet wil winnen, moet je er niet aan beginnen. Daarvoor is het te gruwelijk. Ervanuit gaande dat je tegenstander geen lieverdje is, zit er niets anders op dan zelf nog geen schim van een lieverdje te zijn.’
(verschijnt elk jaar op 14 februari op maartjeluif.com, voorheen zezunja.nl)
‘Kortom: in weerwil van alles zette ik mij aan het briefje van de Blije Bukster. Ik maakte een e-mailadres aan, deblijebuksteretdjziemeeldotkom, knipte mijn hoofd van een bukfoto en stuurde de onthoofde bukfoto naar meneer Maanzand. ‘Omdat blij bukken mensen blij maakt’, schreef ik eronder.’
Je kunt mij inhuren om te schrijven of om je te begeleiden bij het schrijven. Je kunt me ook vragen voor columns, webtekstjes en verhalen.
Voor grafisch werk moet u bij mijn man zijn.