Als we beroemd zouden worden dan zou dit onze mega-balladhit worden. Daar waren we vast van overtuigd.
Ik vind het een van de beste nummers van Little White T-shirt - en terwijl ik dat schrijf, komt er van alles in me op dat daar iets aan af doet.
En toen kwam het rockgitaartje to end all rockgitaartjes. En toen waren we gelukkig. Én we hadden wéér een nummer in drie delen. Ik ontwaar een handelsmerk.
Het geluid zwalkt en de gitaar staat soms te hard, maar het is geen nummer om me voor te schamen.
Bovendien is het knap om een acceptabel nummer te maken met twee onvervormde stemmen (bij LWT zit doorgaans geen effect op de eerste stem!) en een enkele gitaar.
In sommige buien vind ik Iris een van de beste nummers van LWT. Soms ook niet.
Aan het einde had ik graag vogelgeluiden gewild, maar zo ver zijn we dus nooit gekomen. We skipten Sansepheria met liefde.
Het is het enige nummer dat mijns inziens geen tweede stem nodig had. Als ik niks wil wegsmeren met een tweede stem, dan is dat een goed teken.
Wat bezielde me in hemelsnaam toen ik de tekst schreef?
De derde versie (In The Sun) is een ontzettend energiek nummer en dat bevalt me. Ook ben ik dol op de vieze effecten op Dwarzands gitaar.
Overleefde de eerste selectie niet en heeft dus jaren in de prullenmand gelegen. Ik heb het er nu uitgevist, omdat het nummer toch wel wat heeft.
Hoewel we inmiddels al Little White T-shirt heetten, werd ik in juli 2005 aangesproken door een pianist uit mijn vorige bandje Scrabeus. Hij had onze bandnaam Lousy Pianist gehoord. En he was not amused.
Op Twitter gaat er al een een tijdje een lijstje rond aan de hand waarvan mensen dertig dagen lang elke dag een nummer plaatsen op basis van een categorie. Geduld, dat zijn de anderen, dus ik ga niet eens proberen die liedjes dertig dagen op te spa...
Ik moet de uitslag van een andere wedstrijd bijwonen, ons autodeelcontract regelen en onthouden wie er allemaal een hart onder de riem nodig hebben.