Werk- en wrokkwab

Tegen het ochtendgloren, als het te vroeg is om op te staan, maar te laat om heel erg moe te zijn, heb ik steevast een moment waarop mijn werk- en wrokkwab tot leven komt. In een soort halfslaap gaat dat deel van mijn hersens op zoek naar de zaken waarover ik de meeste onrust voel. Soms is dat werk, wanneer mensen me als een asshole behandelen, of als er te weinig geld binnenkomt. Soms zijn dat sociale contacten die me onrustig maken, doordat ik faal als vriendin of doordat anderen het op pijnlijke wijze laten afweten, en in die categorie zit nog de subcategorie ‘virtuele vrienden’ die me opnaaien of jaloers maken, die me negeren of juist lastigvallen, en die me onheus bejegenen of me volkomen in de kou laten staan.

Er zit wel een patroon in het werk- en wrokkwab-uurtje: als ik voldoende leuk werk en geld heb, zoekt de kwab naar agitatie op sociaal vlak en als ik sociaal niks urgents op mijn bord heb liggen, wendt mijn grijze massa zich tot de werkperikelen. Op de een of andere manier vindt mijn kwab altijd wel iets.

Lang gebroed

Het is een vervelend patroon, want ten eerste wil ik om vier uur heel graag nog twee uurtjes slapen en ten tweede: mijn werk- en wrokkwab vist soms dingen op waarvan ik dacht dat ze al heel lang achter me lagen. Opdrachtgevers en virtuele vrienden die me een streek hebben geleverd, waarover ik terdege kwaad ben geweest, waarop ik vaak nog lang heb gebroed, maar waarvan ik ook dacht verlost te zijn. Seen it, been there, next! Maar niet dus.

Een van de redenen om van sociale media weg te blijven was de wrok, de woede en de afkeer die ik voel van de onverschilligheid die heerst. Die heeft namelijk tot gevolg dat ik me kapot erger aan mensen die niet eens in de gaten hebben dat ik ze vervloek. Sommige mensen kun je aanspreken op hun wangedrag of misstappen, maar onverschillige mensen zijn niet alleen ongrijpbaar – ze hebben immers niks of niet veel gedaan, DAT IS HET HELE PUNT – maar ze zijn ook met veel te veel. Zoveel dat mijn toorn niet toereikend is, wat me machteloos maakt en waardoor ik nog woedender word.

Al die mensen doken op in mijn werk- en wrokkwabmoment. Dan lag ik naar de opkomende zon te kijken, door het spleetje in het gordijn, dan hoorde ik de merel vrolijk fluiten en sputteren en dan dacht ik niet alleen aan die ene persoon die in 2019 een rotstreek uithaalde, of die opdrachtgever die me in 2018 zonder opgaaf van redenen zomaar liet stikken, of aan de mensen die altijd vonden dat ik me een beetje moest inhouden en die nu goede sier maken met mijn strijd, maar ook aan al die mensen die niets doen.

En al dat ongemak staat op repeat, want zo gaat dat op dat tijdstip. Dingen één keer bedenken? Welnee, het moet duuzd keer langs alle hoeken van je brein, totdat je volkomen gedeprimeerd besluit dat vijf uur ook ochtend is en je van lieverlee maar verdrietig aan je dag begint.

IJzersterk geheugen

Omdat het met werk na een paar spannende lockdownweken best goed gaat, en omdat ik probeer even niet meer geconfronteerd te worden met mijn virtuele vrienden en kennissen hoopte ik het werk- en wrokkwab-uurtje weer terug te kunnen veroveren. Zodat ik kan genieten van de merel, zodat ik de zomerse ochtenden eindelijk eens kan beoordelen op hun merites.

Maar helaas, mijn werk- en wrokkwab heeft een ijzersterk geheugen, is niet vergevingsgezind en is zo mogelijk nog principiëler dan ik. Heb je me ooit belazerd? Gesubtweet? Ben je een keer niet hartelijk geweest? Heb je iets tegen me gezegd wat écht niet kan? Heb je me ooit genegeerd? Heb je me zonder aanleiding in de stront laten zakken? Ben je een asshole geweest? Grote kans dat mijn werk- en wrokkwab je de komende jaren met enige regelmaat opdient, zodat ik er nog eens goed van kan wakker liggen.

« Te weinig meningen

Kacheltjelam »