Twexiteer
In al die jaren was ik nog nooit weggeweest. Ik was aarzelend begonnen in 2007 (1 & 2), maar toen ik eenmaal op gang was, stopte ik ook niet meer. En ik deed het met liefde.
Twitter, poel des verderfs voor sommigen, maar voor mij de belangrijkste bron van nieuws, small talk en sociale contacten. Met behulp van een stevig blockbeleid en de nodige gesprekshygiëne vind ik het nog steeds een van de meest interessante plekken van het internet.
Sprokkelen
Kranten kunnen me nauwelijks bekoren sinds er Twitter is, onder andere door de traagheid en het totale gebrek aan moraal met hun bothsideisms: het uitgangspunt dat alle geluiden even belangrijk zijn, ook die van notoire seksisten, racisten, nationalisten en een combinatie van die drie. Daarom sprokkel ik nieuws en achtergronden bij elkaar via Twitter waar ik een uitgebreide waaier aan binnenlandse en buitenlandse bronnen volg. De doodsteek voor degelijke journalistiek, I know, maar de ouderwetse media hebben dan ook geen enkele moeite gedaan om mensen met een greintje fatsoen in hun lijf te behouden. Ik heb overigens nog wel een abonnement op een krant, maar met zoveel tegenzin dat het mij niet zou verbazen als ook daaraan de komende jaren een einde komt.
Hoe dan ook: Twitter! Door mijn blockbeleid en mijn ruimhartige volgbeleid een van de interessantste plekken op het internet, al jaren.
En toch moest ik even weg. Met name omdat sommige mensen die ik hoog heb zitten totale schijt hebben aan online machtsmisbruik. Het kan ze niet schelen dat steeds dezelfde mensen met een gigantisch bereik de haat aanjagen tegen bepaalde wetenschappers en dat ze stropoppen gebruiken om linkse mensen, mensen van kleur, vrouwen van kleur vooral, en vrouwen tout court in diskrediet te brengen. Ik heb het niet over één persoon, maar over een handvol populaire mannen die gesteund worden door een handvol andere populaire mannen, terwijl ze keer op keer afkeurenswaardige trucjes uithalen.
Betere twitomgeving
Dat Twitter een poel des verderfs kan zijn, weet iedereen, maar zoals ik hierboven al schreef: goed blocken, zelf geen steun leveren aan haters en andere mensen die steun geven aan haters aanspreken, kan zorgen voor een betere twitomgeving. Maar toen ik zag dat de mensen die ik vertrouwde daar de laatste weken keer op keer hun reet aan afveegden, was ik er even helemaal klaar mee. Ik nam verlof.
Gisteren kreeg ik een berichtje van een andere Twexiteer: we waren samen op de radio, zei hij. Dat verbaasde me, maar ik luisterde terug en inderdaad. We waren samen op de radio.
Ik legde mijn mede-twexiteer uit waarom ik tijdelijk weg was. Ik schreef onder veel meer: ik wil niet meer relativeren, ik wil rechtlijnig zijn.
En het bleek een hele opluchting om dat op te schrijven, want ik geloof oprecht dat de wereld nu the messy kutzooi is die hij is omdat té veel mensen het machtsmisbruik té veel relativeren. Ik wil niet meer twijfelen of ik ten onrechte pissig ben, want ik stel godverdomme totaal geen hoge eisen. Ik heb kritiek op de mensen die steun geven aan mannen die hun macht gebruiken om op een heel gewiekste manier allerlei mensen de mond te snoeren of belachelijk te maken. En mijn boosheid is volkomen terecht. Maar jezus, het is wel jammer.
