Te weinig meningen
Men klaagt al jaren over het teveel aan meningen. Iedereen heeft maar een mening en iedereen buitelt maar over elkaar heen. De goegemeente wordt er moe van. Terwijl, kijk waar we zitten: in Vlaanderen neigt zo’n 50 procent van de mensen naar nationalisme, waarvan ongeveer de helft openlijk racistisch en seksistisch en de andere helft nauwverholen.
Van de mensen die niet nationalistisch stemmen is een groot deel druk bezig om geen mening te hebben. Of ze zijn de boel aan het vergoelijken. Dat die nationalisten heus niemand buitensluiten, ze waarderen alleen hun eigen cultuur! [trekt ooglid veelbetekenend naar beneden]
Sommigen presteren het zelfs om te benadrukken dat extreemlinks net zo erg is. Ik ken momenteel geen extreemlinkse beweging van betekenis, en als je een pleidooi voor veel overheid in je economie hetzelfde vindt als eigen-volk-eerst-politiek dan ben je zonder twijfel medeplichtig aan de opkomst van racistisch rechts in de wereld.
Tijdens de afgelopen weken hoorde je het vaak: geen racist zijn, is niet voldoende. Je moet een antiracist zijn, kortom: je moet je uitspreken en ingrijpen waar dat mogelijk is. En dat is een waarheid als een koe. Stilletjes in een hoekje je best lopen doen om geen racist te zijn, heeft echt geen enkele zin.
Langste eind
Datzelfde geldt voor meningen: het is zinloos om te doen alsof alle meningen evenveel waard zijn en het is zelfs laf en schadelijk om je afzijdig te houden om de goede vrede te bewaren. Want we weten allemaal in wiens voordeel die goede vrede uitpakt: de mensen die van oudsher aan het langste eind trekken. Mannen, witte mensen en mensen uit de dominante groepen. Met andere woorden: er zijn niet te veel meningen, maar er zijn te weinig meningen. Veel te weinig.
Er zijn te weinig meningen over Mark Rutte die Kick Out Zwarte Piet en Black Lives Matter Nederland negeerde toen hij met kenners wilde praten over racisme. Er zijn te weinig meningen over hoe het Nederlandse programma dat drijft op naar beneden trappen, Veronica Inside nú pas aangepakt wordt. Er zijn te weinig meningen over de twee professoren die in het Vlaams parlement waren, van wie alleen de man professor werd genoemd. Er zijn te weinig meningen over de tweet die de vrouwelijke professor daarover schreef: ‘Wie mij kent, weet dat ik niet gevoelig ben als het over gender gaat maar wat mij (en anderen) opviel is dat vele politici mij gisteren mevrouw noemden terwijl mijn mannelijke collega professor genoemd werd.’ Er zijn te weinig meningen over die verontschuldiging aan het begin (Wie mij kent, weet dat ik niet gevoelig ben als het over gender gaat …) en er zijn te weinig meningen over het feit dat als je onrecht wil aankaarten je dat heel voorzichtig moet doen, want wie onrecht aan de kaak stelt, is algauw een zeurpiet.
Echte ongemak
Er zijn te weinig meningen over de geweldige column van Julie Cafmeyer waarin ze van alles en nog wat aankaart, maar toch vooral dat opkomen voor je rechten als je vrouw bent of tot een minderheidsgroep behoort maar zelden goed afloopt. Met de geweldige zinnen: ‘Alle respect voor de makers, maar waarom zoeken zij het echte ongemak niet op? Waarom lossen ze het probleem niet voor mij op in plaats van het te bevestigen?’ Daar zijn dus veel te weinig meningen over.
Er zijn te weinig meningen over de drek die parlementslid Jessika Soors te verduren kreeg toen ze extreemrechts geweld op de agenda zette. En er zijn te weinig meningen over het feit dat #BLM alweer in de hoekjes van het debat gedrukt zit, omdat de wereld het niet kan opbrengen om de eigen schuldvraag langer dan een week op tafel te hebben.
Er zijn trouwens vooral ook te weinig meningen over het gebrek aan al dit soort meningen, maar daar hoop ik nu iets aan gedaan te hebben.
