Lanzaratty

Wij hadden een rat. Jogchum Vrielink, mijn Nederbelgische twittermaat, heeft dat voor mij aanvaardbaar gemaakt met de woorden: ‘Ach, een rat is gewoon een eekhoorn met een pr-probleem,’ En het kost mij hoegenaamd geen moeite om er zo naar te kijken. Ik ben zelfs wel opgelucht dat ik het niet langer een smerig rotbeest hoef te vinden, want ik ben heel slecht in het verafschuwen van knaagdieren.

Vroeger wilde ik altijd al graag een tamme rat, want in de tijd dat iedereen kort haar én een vlechtje had, had iedereen ook een rat. Behalve ik. Ik mocht er geen. Maar nu hadden we dus een rat. Eindelijk gerechtigheid.

Kijk, dit was de rat vorige zomer.

Er was alleen één kwestie: niet alleen de rat heeft een pr-probleem, ook wíj hebben een pr-probleem. Dat zit zo: we maaien het gras niet. We laten paardenbloemen, brandnetels en alles wat men in de volksmond onkruid noemt gewoon staan en we zijn in alle opzichten niet de buren die mensen met strakgemaaide tuinen wensen. En omdat wij dus zelf ook een pr-probleem hebben, zaten we toch een beetje met de rat in de maag. Want wat zouden de buren wel niet denken?

Omdat we niet gerust waren op wat de buren wel niet zouden denken, deden we een knieval voor de rat, of eigenlijk: een knieval tégen de rat. We stopten met vogels voeren. In het vroege voorjaar. Precies in de hongerkloof, wanneer de verstopte eikels op raken, de mensen stoppen met wintervoederen en er nog geen nieuwe insecten en nieuw groen te vinden is. Nogal wreed van ons, maar de pr ging boven alles en de rat, die inmiddels dankzij een verspreking Lanzaratty heette, begon zich te gedragen alsof hij thuis was.

Heb ik te veel gezegd? Alsof hij thuis was!

Maar het viel ons zwaar, een terras zonder vogelvoer. We misten het staren naar de vogeltjes en hoewel de pimpelmezen alweer schoorvoetend aan hun nest op ons terras waren begonnen, twijfelden we aan hun enthousiasme nu wij de voederplaats met rood met witte linten gesloten hadden. En wie hier al langer meeleest, weet dat de nestelende pimpelmezen een groot deel van onze lentevreugde bepalen.

Dus we zaten wat te emmeren over vogelvoer en hoe dat nou moest, toen Ine Benzine (bekend van Twitter) vroeg of ik behoefte had aan een op het raam te plakken vogelvoederding. Zo’n doorzichtige met zuignappen. JA! zei ik. ZEKER! Want ik zag het rattenprobleem in één klap opgelost. Knappe rat die tegen het raam weet op te kruipen. Bovendien durven de eksters en de kraaien niet zo dicht bij het huis te komen, wisten we van de bolletjes die we voor de keukendeur hebben hangen.

Mezenbol zonder eksters.

Lieve Ine zou het ding langs komen brengen en wij zouden de rat te slim af zijn. Tot Ine een berichtje stuurde met de droeve mededeling dat ze het vogelvoederding kapot had laten vallen. Schappelijk als wij zijn appten we: GEEFT NIET! Maar we wisten ook: we moeten zo’n ding!

Kortom: we kochten zo’n ding. Bij een internetwinkel waar de zuignappen goede reviews hadden en waar je er meteen drie tegelijk kreeg. Wij blij. Wij wachten. Wij de tuin in. En wat lag daar: een dode rat. We weten niet wie de moordenaar was, onze eigen kat is eigenlijk te bejaard voor verdenking, maar je weet maar nooit. Hoe dan ook: het leek erop dat onze huisrat de pijp uit was. Zul je altijd zien.

Een dag later kregen we de zuignapvoederstationnetjes en gelukkig werden die nog dezelfde dag ingewijd door de mezen. Maar helaas even later ook door …

Oftewel: het anti-eksterkooitje werd belaagd door ratten. En het anti-rattenstationnetje werd ingenomen door de eksters.

Het verhaal werd mooi rond toen we gisteren aan de straatkant naar buiten gingen en er een hele rattenfamilie langs kwam tjaffelen. Ik las ergens dat ratten veel meer risico moeten nemen, omdat er door de lockdowns veel minder eten voor het oprapen ligt, dus ze moeten het echt gaan zoeken. QED for sure.

Nou ja, bottomline is – zoals altijd: de natuur geeft mij loyaliteitscrisis na loyaliteitscrisis en het loopt zelden zoals ik wil.

En? Hoe is het met jullie?