Langs eindeloos verdriet

Vannacht had ik een nachtmerrie over mijn moeder die een nachtmerrie had. Al sinds ik heel klein ben, leef ik een bar en boos leven in mijn dromen. Soms droom ik de waarheid, soms droom ik in leugens. De waarheid is erger. Zoals vannacht. Ik weet dat mijn moeder nachtmerries heeft. Ze is ziek en ze is bang. Ik deel haar angst. In verlamming als ik slaap, en in verdriet als ik waak.

Mijn vader is een hypochonder, mijn moeder is een pessimist en ik ben beide. Hypochonders vrezen het ergste tot in het onmogelijke, pessimisten vrezen het slechtste scenario, maar zijn realistischer. Momenteel bevindt mijn moeder zich, omdat ze ziek is, in het midden van het venndiagram, daar waar de overlap zit tussen de hypochonders en de pessimisten. Ze is bang voor het ergst denkbare én het ergst mogelijke. Ik als hypochonderpessimist begrijp dat, hoewel ik vaak het gevoel heb dat ik op alles ben voorbereid, omdat ik mijn leven lang niet anders doe dan mij schrap zetten. De kans is aanwezig dat er een moment komt dat dat hovaardig zal blijken, maar tot nu toe voelt rampspoed alsof ik na een lange reis thuiskom. Daar waar ik het bed al lang geleden heb opgemaakt.

Vroeger leidde mijn bangheid tot angstaanvallen die twee jaar van mijn leven kostten, tegenwoordig zet ik mijn angsten om in apathie, woede, of constructieve plannen. Uiteraard is het laatste het beste, maar ik heb het niet altijd voor het zeggen.

Mijn angsten verlammen me nog zelden, behalve in mijn slaap. Als ik bewegingloos door mijn hoofd gevoerd wordt, langs catastrofes en geweld, langs instortingen en achtervolgingen, en langs eindeloos verdriet. Of langs plaatsvervangende hypchondrie die voelt als het volgende level. Voor wie de hypochonderpessimist heeft uitgespeeld. Deze game is nog lang niet over.

« Kacheltjelam

Angstconversie »