Bewust zijn is dus niét het halve werk
In januari lag ik somber te huilen op de schoot van mijn geliefde. Het was zo’n punt waarop je twijfelt: moet ik naar een dokter? Kom ik dit nog te boven? Heb ik medicijnen nodig? Weer een therapie die me uit het moeras omhoog sleurt? Of kan ik dit op eigen kracht?
Net op dat moment schreef Anna-Maria een tweet waarin ze een grote groep mensen voorstelde om de Yale-cursus Science of Well-Being samen te volgen. Ik hou van Anna-Maria, al jaren, maar ze is ook zo optimistisch ingesteld dat ik haar vaak intimiderend vind. Als je van de ene burn-out naar de andere hobbelt, zijn al te montere mensen een spiegel die je liever ontwijkt.
De somberheid zelve
Normaal gesproken zou ik haar voorstel verre van me hebben geworpen: een extreem optimistisch type dat mij een cursus Science of Well-Being aanraadt? Neuh. Daar zou ik vol overtuiging met een grote boog omheen lopen. Maar nu keek ik naar de tweet waarin ze het voorstelde, naar de schoot van mijn geliefde, waarop ik nu al enige tijd wanhopig lag te zijn, en naar zijn radeloze blik: het is niet gemakkelijk als je samenwoont met de somberheid zelve.
Ik constateerde dat ik het eigenlijk niet kon weigeren. Al weken – wat zeg ik? Al maanden en misschien al jaren – was ik ten einde raad, verdrietig, boos, onzeker en, nou ja, ronduit ongelukkig. Ik was teleurgesteld in mijn leven, mezelf, mijn werk, het land waar ik woonde, de wereld, de mensen, in alles eigenlijk. En als een cursus Science of Well-Being niet zou baten, dan zou het in elk geval niet schaden. Bovendien was het gebaseerd op wetenschap, dus er was een kans dat zelfs ík er iets mee zou kunnen.
Zodoende droogde ik mijn tranen, ik ging naar de site, schreef me in en begon. En omdat het me aangenaam heeft verrast hoeveel ik ervan heb opgestoken, ben ik van plan er een serietje over te schrijven.
De docent is Laurie Santos, een psychologieprofessor van Yale die goed kan vertellen (ze heeft ook een TED Talk op haar naam staan) maar haar verhaal gelukkig ook lardeert met honderden cijfers en feiten. Ze deed onlangs een Q&A op Facebook over welbevinden tijdens de COVID-19-situatie en ook daarover zegt ze heel interessante dingen.
Forceren is de sleutel
Hoe dan ook: de komende weken schrijf ik zo nu en dan iets over de inzichten die ik opdeed dankzij de de cursus, zoals: je ergens van bewust zijn, is dus helemaal niet het halve werk. Integendeel! Dat werd mooi geïllustreerd aan de hand van de afbeelding hierboven. Bij dit soort tekeningetjes weet vrijwel iedereen inmiddels: die twee lijnen zijn even lang. En toch registreren je ogen de ene lijn automatisch als korter dan de andere, ook al weet je hoe het zit. Pas als je heel geforceerd tegen jezelf zegt: nee, ze zijn even lang, lukt het om ze ook zo te zien. En zelfs dan blijft het lastig.
Ik vond dat een heel helder inzicht, want ik ben bij uitstek iemand die altijd heeft gedacht dat als je maar wist hoe je iets eigenlijk zou moeten doen, je al een heel eind op weg was. Nee, zegt de wetenschap, met dat weten ben je eigenlijk nog nergens.
Dat was het eerste inzicht en dat inzicht bleef de hele cursus lang relevant. Want ons brein speelt zoveel mindgames met ons, dat jezelf forceren om anders te denken de sleutel is tot veel kwesties rondom welbevinden.
Mijn eerst gedachte bij dit eerste stukje is: “Zal ik dan ook maar?”
Je moet wel van psychologie houden. En van luisteren. Wacht anders de rest van mijn stukjes af, dan vertel ik er meer over.
Ik ben nieuwsgierig naar je volgende stuk/inzicht.
Ik heb je net ontdekt, en geniet van je schrijfstijl, je openheid en de boeiende inhoud. Echt invoelbaar, tenminste voor mij. Ik hoop op meer. Dank je wel.
Ik ben ook benieuwd. Het komt zo analytisch en wetenschappelijk over, terwijl ik denk als ik je eerste zinnen lees: dit is iets met je gevoel.
@ Marianne: Fijn!
@ Anke: Wat leuk! Welkom. Blij met nieuwe meelezers. Neem een stoel!
@ Esther: Het is heel wetenschappelijk, maar het geeft handvatten om je welbevinden te verhogen.
Wat interessant! Ik ben benieuwd naar je volgende stukjes.