The Deuce
De serie is niet eens zo spannend, er gebeurt niet veel, het is niet vreselijk bijzonder, niet supervernieuwend en niet plotgedreven, dus waarom ik er zo van hield weet ik niet, maar bottomline is: ik heb de afgelopen weken drie seizoenen van een geweldige serie gezien. The Deuce. Oké oké, het derde seizoen was beduidend minder dan de eerste twee, maar toen was ik al zo verkocht dat het niet meer uitmaakte (goed, het maakte nog een beetje uit).
The Deuce is een serie over het buurtje rond Times Square in de jaren zeventig en tachtig en dan vooral over prostitutie, de opkomende pornoscene en de horeca die in handen was van de maffia. En er valt van alles aan te merken op deze serie, maar ik voelde me al na twee afleveringen volkomen thuis, en dat heb ik niet snel.
Zorgvuldige aankleding
Misschien is het omdat mijn hersens gevormd zijn in de jaren zeventig en tachtig in Amsterdam, dat in de verte een beetje deed denken aan het New York uit die tijd. Zeker de kringen waarin ik destijds verkeerde – café’s, coffeeshops, disco’s – hadden grotendeels dezelfde sfeer als de horecagelegenheden in deze serie.
Maar misschien was het ook de nostalgie naar de tijd zonder schermen, de naïviteit van mensen zonder informatiebombardement, de tijd voor de seksualisering van de samenleving, voor de totale overname door het grote geld.
Wat ik in elk geval heel knap vond was de vormgeving: je zag aan de rokjes dat ze niet van de H&M en de Primark kwamen, de straten waren zo geanimeerd dat ze verdorie recht uit de jaren zeventig leken te komen en op meubels, auto’s en kapsels was niet beknibbeld. Ik heb me echt zitten vergapen aan de zorgvuldigheid waarmee de serie steeds een paar jaar opschoof, en hoe de aankleding, inrichting, mode en muziek mee bewoog.
Over die muziek: er kwam veel muziek in voor, maar nooit als achtergrond, altijd alleen als er in de serie ook ergens muziek aanstond. Dat had een prachtig effect: de muziek zorgde voor een tijdsbeeld, maar was door de functionaliteit nooit overdadig.
Wat wel te wensen overliet, was de lelijkheid. Ze hadden de jaren zeventig en tachtig zo hier en daar iets te veel opgesmukt. Alsof de mensen toen al goede foundation hadden, alsof de lippenstift niet veel te vaak lila was en alsof de haren op benen en in oksels niet steevast de pan uit swingden. Maar een kniesoor die daarop let.
Toch in mijn toptien
Tot slot het emancipatoire gehalte van de serie. Soms was dat wat geforceerd. De cliché’s werden namelijk niet geschuwd en dan is een verhaallijn over zich ontworstelende vrouwen, sekswerkers, homo’s en zwarte mensen zo hier en daar nogal van dik hout zaagt men planken. Bovendien hoef je van de Amerikaanse filmindustrie geen doorwrochte inzichten te verwachten, en toch en toch en toch: het was plezierig om niet bang te zijn voor domme onderdrukking zonder weerwoord. Zo werd er een feilloos onderscheid gemaakt tussen de strijd tegen misbruik van sekswerkers en voor het recht om sekswerk te mogen doen, de strijd tegen aids en voor het recht om meerdere seksuele contacten te mogen hebben, en de strijd tegen het grote geld en voor de noodzaak om met geld de omstandigheden van mensen te verbeteren.
Oftewel: ondanks de nuances die je kunt aanbrengen en de bezwaren die ik heb, is The Deuce binnengedenderd in mijn toptien van beste series aller tijden. Achter Six Feet Under, The Soprano’s en Downton Abbey, maar voor The Leftovers en Mad Men. En ik weet nog steeds niet precies waarom.
Je kunt The Deuce bekijken op HBO. Het is gemaakt door – onder meer – de schrijver van The Wire en er zijn heel wat vrouwen betrokken bij de productie – en dat kun je eraan af zien. NB Mocht je bezwaar hebben tegen bloot of zichtbare seks: niet kijken.
