Schrijfles
Hoe ik erheen wandel, licht gespannen, ruikend onder mijn oksel, ademend in mijn hand. Een pepermuntje. Ik merk de zon op, maar de warmte komt niet binnen. Ik dwing mezelf: ontspan, relax, voel de warmte, de zon. Ik repeteer het gesprek. In gedachten. Wat wil ik zeggen? Hoe wil ik het zeggen? Hoe zal het aankomen? Te hard? Te zacht? Zinvol? Teleurstellend? Zal ik het ooit weten?
En de terugweg. Stuiterend. De zon komt binnen. Eindelijk. Het stroomt. Opluchting. Voldoening. Ik zie de vogels, de gekke bosjes langs de weg, de rekwisieten op de vensterbank van het huis om de hoek. Ik hoor mezelf praten, in gedachten, hoe ik het zei, de ogen van de ontvanger. Kwam het aan? Was het goed? Ik weet het niet. Maar de tijd verstreek, dat is de overwinning.
Ik leef me in: hoe voelt ze zich? Met genade gefileerd, en toch genadeloos onder de loep genomen? Met respect behandeld, en toch de ene knauw na de andere? Precies wat ze wil, en toch alles wat ze vreesde? Uitgekleed door mijn oordeel, getooid met mijn enthousiasme?
Het vergt veel. Een op een. Iemands gedachten op papier. En dat ik daar dan op schiet, want dat is mijn werk. Maar het is mooi. Omdat we kwetsbaar zijn. Niet alleen zij, maar ook ik. Altijd.
