Octaafje
In mei stopte ik met roken en sindsdien heb ik er een octaafje bij. In de hoogte uiteraard. Het is een leuk octaafje, een dat de kop opsteekt bij enthousiasme of de slappe lach, en soms als ik verontwaardigd maar niet boos ben. Kortom: een verrijking van mijn leven.
Vorige week was ik aangeschoten, en toen besefte ik het, van het octaafje. Ik hoorde mijn enthousiasme door de tuin galmen en dacht: hee, zo heb ik nog nooit geklonken. De volgende dag tijdens een wandeling was Wannes me aan het plagen en tijdens het kirren hoorde ik het weer. Ik vroeg hem of hij het ook gemerkt had, van dat octaafje. Ik deed voor welke tonen ik bedoelde en hij zei jaaaaa, zo leuk, en zo we belandden we opnieuw in de slappe lach.
Sindsdien werkt het twee kanten op, niet alleen heb ik er een octaafje bij als ik de slappe lach heb, ik kan ook de slappe lach krijgen door alleen maar over het octaafje te beginnen. Vandaag stuurde ik hem een berichtje met de vraag of we zouden lunchen. Ik begon het berichtje met de aanduiding [octaafje] en het werd prompt een dolle boel aan tafel.
Wat stoppen met roken al niet vermag.
(Foto: deze foto nam Wannes vorige week tijdens een wandeling en dit is wel ongeveer het humeur waarin het octaafje van zich laat horen)
Ik lees dit nu pas en word helemaal vrolijk van hoe blij je klinkt in je tekst en eruit ziet op de foto!
Wat leuk! Het octaafje is besmettelijk!