Gevangen in gemengde gevoelens
‘Wij willen hier eigenlijk allemaal weg, maar we zitten gevangen in de gemengde gevoelens.’ Deze zin schreef ik op de Facebook-post van Tjitske Jansen waarin ze aangaf met gemengde gevoelens weer terug te zijn op de duivelse netwerksite. En jongens toch, wat meen ik dat. Gemengde gevoelens all over the place.
Hier, op dit weblog, heb ik dat niet. Hier ben ik vrij. Mijn eigen url, mijn eigen naam, geen gemengde gevoelens, geen twijfels, geen afhankelijkheid, maar ook niet veel airplay. Tenzij ik die airplay ga halen door mijn stukjes te pluggen op (jawel!) Twitter en Facebook. Maar tien keer raden wat dat oplevert? Juist: gemengde gevoelens.
Vervlochten en vergiftigd
Ik doe het nog steeds, mijn ziel verkopen aan netwerksites. Ik zit op allemaal: Twitter, Facebook, Linkedin, Instagram, omdat ik mijn geld verdien met zichtbaar zijn. Meer dan de helft van mijn inkomen vergaar ik dankzij mensen die ik heb ontmoet op het internet en 100 procent van die helft is bij mij gekomen dankzij een van de evil netwerksites. Bovendien kunnen mensen mij vinden in zoekmachines, omdat ik geen al te slechte SEO-score heb door de aanloop via, uhuh, sociale media. Alles is vervlochten, alles is vergiftigd, alles is voorgoed verpest.
Ik weet nog hoe ik in 2006, de prefabweblogsite punt.nl verliet. Ik wilde vrij zijn, zonder juk, zonder belemmeringen, zonder guilt by association. Ik claimde de url zezunja.nl en hoopte dat ik het zonder punt.nl zou redden, want daar had ik dankzij de voorpagina, waarop nieuwe en populaire berichten gepusht werden, vrij veel aanloop. Het moest nog maar blijken of die constante stroom bezoekers op mijn eigen stekkie aan zou houden. En inderdaad: in eerste instantie daalde de aanwas, waardoor ik beter mijn best moest doen, meer weblogvrienden moest maken en meer reclame moest maken voor RSS, de software die mensen op de hoogte hield van nieuwe berichten. Godzijdank lukte dat, omdat de blogwereld destijds nog best innig vervlochten was, omdat internetstruiners nog niet vies waren van wat RSS en omdat er op internet sowieso nog niet zo superveel te doen was. Om je een idee te geven: kranten hadden vaak alleen nog hun contactgegevens op hun site staan.
Small talk aan statafels
Maar als ik nu diezelfde stap zou zetten, terug naar totale onafhankelijkheid, dan zou ik moeten hopen op wat inschrijvers op mijn e-mailnieuwsbrief en ik zou mijn stukjes SEO-vriendelijk moeten maken. Terwijl iedereen die iets weet van SEO kan zien dat mijn stukjes in het wild allesbehalve SEO-vriendelijk zijn, en dat is precies de charme van die stukjes. Verder zou ik voortaan de deur uit moeten, real-life netwerken, en voordat ik dan zoveel mensen heb bereikt als nu via sociale media, ben ik uren en uren bezig met dingen waar ik niet zo van hou: koffiedrinken met vreemden en small talk aan statafels.
Kortom: ik ben gevangen in gemengde gevoelens. Voor mij zou het best goed zijn om paal en perk te stellen aan mijn tijdsinvestering in alles wat het internet zo lelijk kan maken, maar tegelijkertijd is deze vrijwillige gevangenschap ook een investering in wat mijn leven zo mooi maakt: mijn werk als schrijver en schrijfcoach en mijn o zo gekoesterde zelfstandigheid.
O ja, en nu jullie hier toch zijn: vanaf januari heb ik weer plaats voor auteurs die willen leren schrijven. Wil je een boek schrijven? Opiniestukken? Columns of achtergrondverhalen? Meld je dan aan voor een persoonlijke coaching. Of begin met de online cursus Hoe begin ik met schrijven?
