De zin van het leven (1)

In deze serie buig ik me over de zin van het leven. Omdat ik me vaak doelloos voel, en afgeleid van waar het echt om gaat, wil ik er graag achter komen waar het dan in godsnaam echt om gaat. Disclaimer: uiteraard gaat het over de zin van míjn leven, want over de zin van jullie leven kan ik niet oordelen.

Vanochtend. Ik ben bezig met bestuderen wat Spotify zoal heeft geregistreerd over mijn muzieksmaak. Daarna ga ik naar de kelder alwaar ik een was in de machine doe en vaststel dat de kelder, die ik begin vorig jaar nog opruimde, wel weer eens opgeruimd mag worden. Als ik bovenkom ligt daar een brief van Yarden, de uitvaartverzekeraar die ons al jaren een oor aannaait. Ik ben vorige keer in verzet gekomen, omdat mijn vader me had gewaarschuwd dat dat loont, maar nu kan ik eigenlijk niet overzien of ik nog ergens tegen kan protesteren en ik kan eigenlijk ook niet overzien of ik daar überhaupt de moed voor heb. Het brengt me op de gedachte dat ik wel verzekerd ben voor mijn uitvaart, maar mijn man niet, waardoor er voor hem van alles is geregeld als ik sterf, terwijl ik vermoedelijk gelijk failliet ga als ik hem een beetje behoorlijk zou willen begraven. Omdat hij daar niet mee bezig is, moet ík misschien zijn uitvaartverzekering regelen, maar ik vind die van mezelf eigenlijk al ingewikkeld genoeg. Omdat ik ongelukkig word van dit soort dingen ga ik even op Twitter kijken. Een plek waar ik ook vaak ongelukkig word, maar de laatste tijd steeds minder, omdat ik mijn tong afbijt in plaats van het uit te schreeuwen. Dat heeft als voordeel dat je minder gezeik hebt, maar het heeft als nadeel dat ik mijn inborst verloochen en dat mijn tong tot op het bot is afgebeten: er is zoveel waarover ik iets zou willen zeggen en zo weinig waarover ik nog iets zeg. Op Twitter zijn tig dingen die me ineens heel belangrijk lijken. Iemand begint over de masterclasses Schrijven waarvoor op sociale media reclame wordt gemaakt. Masterclasses op video van onder meer Margaret Atwood en Neil Gaiman. Ik ben altijd benieuwd geweest of die de moeite waard zijn, maar heb ook altijd gedacht: hm, zo’n goede marketingmachine, dat kan alleen maar tegenvallen. Tegelijkertijd denk ik: als ik schrijfles geef, moet ik dan niet weten hoe de beroemdste schrijvers ter wereld schrijfles geven? Is dat geen prioriteit? Ja, denk ik. Dat is het. Maar wel ’n prioriteit die alweer vervalt op het moment dat ik lees over een 19-jarige jongen uit Amsterdam-Noord die ten onrechte in de cel zit omdat zijn ouders niet uit het juiste land komen. Je kunt een petitie tekenen en een Instagramaccount volgen waar informatie over de situatie wordt verspreid. Ik teken nooit petities, een van de gewoontes die ik heb overgehouden uit de tijd dat ik nog als journalist werkte: je bent een toeschouwer, geen deelnemer. Dat is natuurlijk onzin, want op het gebied van beeldvorming rond racisme en seksisme laat ik me al jaren niet onbetuigd. Ik ben allang geen toeschouwer meer. Ik zou inmiddels best kunnen beginnen met petities tekenen. Maar daar moet ik dan wel eerst over nadenken. Ga ik voortaan petities tekenen? En zo ja, welke wel en vooral ook: welke niet? Ik maak me namelijk overal druk om, en als je niet oppast teken je alle petities, terwijl petities tekenen ook een manier is om verder niks te doen. Ik word moe van de gedachte en stel hem uit. Inmiddels ben ik wel op Instagram beland, waar een gevoel van nietsontziende oppervlakkigheid me overvalt, maar waar ik altijd toch weer net iets te lang blijf hangen, waardoor ik het vertrouwen in de mensheid nog meer verlies. Ik moet aan het werk. Leesverslagen maken. Zo heten de feedbackdocumenten die mensen van mij krijgen als ze me inhuren als schrijfcoach. Maar mijn hoofd is chaotisch. Ik heb een rustig hoofd nodig om te reflecteren. Mijn hoofd is al maanden niet meer rustig geweest. Ik had deadlines, cursussen, offerte-aanvragen, optredens, allemaal te dicht op elkaar, allemaal te verschillend, allemaal te intensief, terwijl ik al twintig jaar van de ene burn-out naar de andere oververmoeidheid hobbel. Ik zou dus eigenlijk voorzichtig moeten zijn met de hoeveelheid hooi die ik op mijn vork neem. Hoewel ik genoeg werk heb, twijfel ik weer over een vaste job, omdat het me misschien helpt om niet forever overspannen te zijn. Hoewel mijn vorige vaste job op de School voor Journalistiek het tegendeel bewees. Dat was bij uitstek de plaats om overspannen te raken. Er is bijna een half uur verstreken sinds ik via mijn Spotify-account in de kelder belandde en ik kan me al nauwelijks meer herinneren dat ik nadacht over de Yarden-brief.
Ik zet het woord Leesverslag bovenaan het Leesverslag en besef dat het zo niet langer kan. Waarom stel ik geen prioriteiten in het leven? Waarom laat ik het zo op me af razen? Waarom heb ik – let wel: geen kinderen, geen baas, momenteel geen al te ernstige opslokproblemen – zo weinig grip op mijn doelen, verlangens en de verwezenlijking daarvan? Waarom heb ik, juist ik godverdomme, ik, die in theorie elke kant op zou kunnen gaan, zo ontzettend het gevoel dat het nergens heengaat?

De volgende stap die ik zette was dit stukje. En ik vrees dat er nog heel veel stukjes nodig zijn voor ik weet waar het allemaal om draait. Wat jullie?

« Verschillen tussen Vlaams-Nederlands en Nederlands-Nederlands

De zin van het leven (2) »