De zin van het leven (1)

Lucht met witte strepen.

In deze serie buig ik me over de zin van het leven. Omdat ik me vaak doelloos voel, en afgeleid van waar het echt om gaat, wil ik er graag achter komen waar het dan in godsnaam echt om gaat. Disclaimer: uiteraard gaat het over de zin van míjn leven, want over de zin van jullie leven kan ik niet oordelen.

Vanochtend. Ik ben bezig met bestuderen wat Spotify zoal heeft geregistreerd over mijn muzieksmaak. Daarna ga ik naar de kelder alwaar ik een was in de machine doe en vaststel dat de kelder, die ik begin vorig jaar nog opruimde, wel weer eens opgeruimd mag worden. Als ik bovenkom ligt daar een brief van Yarden, de uitvaartverzekeraar die ons al jaren een oor aannaait. Ik ben vorige keer in verzet gekomen, omdat mijn vader me had gewaarschuwd dat dat loont, maar nu kan ik eigenlijk niet overzien of ik nog ergens tegen kan protesteren en ik kan eigenlijk ook niet overzien of ik daar überhaupt de moed voor heb. Het brengt me op de gedachte dat ik wel verzekerd ben voor mijn uitvaart, maar mijn man niet, waardoor er voor hem van alles is geregeld als ik sterf, terwijl ik vermoedelijk gelijk failliet ga als ik hem een beetje behoorlijk zou willen begraven. Omdat hij daar niet mee bezig is, moet ík misschien zijn uitvaartverzekering regelen, maar ik vind die van mezelf eigenlijk al ingewikkeld genoeg. Omdat ik ongelukkig word van dit soort dingen ga ik even op Twitter kijken. Een plek waar ik ook vaak ongelukkig word, maar de laatste tijd steeds minder, omdat ik mijn tong afbijt in plaats van het uit te schreeuwen. Dat heeft als voordeel dat je minder gezeik hebt, maar het heeft als nadeel dat ik mijn inborst verloochen en dat mijn tong tot op het bot is afgebeten: er is zoveel waarover ik iets zou willen zeggen en zo weinig waarover ik nog iets zeg. Op Twitter zijn tig dingen die me ineens heel belangrijk lijken. Iemand begint over de masterclasses Schrijven waarvoor op sociale media reclame wordt gemaakt. Masterclasses op video van onder meer Margaret Atwood en Neil Gaiman. Ik ben altijd benieuwd geweest of die de moeite waard zijn, maar heb ook altijd gedacht: hm, zo’n goede marketingmachine, dat kan alleen maar tegenvallen. Tegelijkertijd denk ik: als ik schrijfles geef, moet ik dan niet weten hoe de beroemdste schrijvers ter wereld schrijfles geven? Is dat geen prioriteit? Ja, denk ik. Dat is het. Maar wel ’n prioriteit die alweer vervalt op het moment dat ik lees over een 19-jarige jongen uit Amsterdam-Noord die ten onrechte in de cel zit omdat zijn ouders niet uit het juiste land komen. Je kunt een petitie tekenen en een Instagramaccount volgen waar informatie over de situatie wordt verspreid. Ik teken nooit petities, een van de gewoontes die ik heb overgehouden uit de tijd dat ik nog als journalist werkte: je bent een toeschouwer, geen deelnemer. Dat is natuurlijk onzin, want op het gebied van beeldvorming rond racisme en seksisme laat ik me al jaren niet onbetuigd. Ik ben allang geen toeschouwer meer. Ik zou inmiddels best kunnen beginnen met petities tekenen. Maar daar moet ik dan wel eerst over nadenken. Ga ik voortaan petities tekenen? En zo ja, welke wel en vooral ook: welke niet? Ik maak me namelijk overal druk om, en als je niet oppast teken je alle petities, terwijl petities tekenen ook een manier is om verder niks te doen. Ik word moe van de gedachte en stel hem uit. Inmiddels ben ik wel op Instagram beland, waar een gevoel van nietsontziende oppervlakkigheid me overvalt, maar waar ik altijd toch weer net iets te lang blijf hangen, waardoor ik het vertrouwen in de mensheid nog meer verlies. Ik moet aan het werk. Leesverslagen maken. Zo heten de feedbackdocumenten die mensen van mij krijgen als ze me inhuren als schrijfcoach. Maar mijn hoofd is chaotisch. Ik heb een rustig hoofd nodig om te reflecteren. Mijn hoofd is al maanden niet meer rustig geweest. Ik had deadlines, cursussen, offerte-aanvragen, optredens, allemaal te dicht op elkaar, allemaal te verschillend, allemaal te intensief, terwijl ik al twintig jaar van de ene burn-out naar de andere oververmoeidheid hobbel. Ik zou dus eigenlijk voorzichtig moeten zijn met de hoeveelheid hooi die ik op mijn vork neem. Hoewel ik genoeg werk heb, twijfel ik weer over een vaste job, omdat het me misschien helpt om niet forever overspannen te zijn. Hoewel mijn vorige vaste job op de School voor Journalistiek het tegendeel bewees. Dat was bij uitstek de plaats om overspannen te raken. Er is bijna een half uur verstreken sinds ik via mijn Spotify-account in de kelder belandde en ik kan me al nauwelijks meer herinneren dat ik nadacht over de Yarden-brief.
Ik zet het woord Leesverslag bovenaan het Leesverslag en besef dat het zo niet langer kan. Waarom stel ik geen prioriteiten in het leven? Waarom laat ik het zo op me af razen? Waarom heb ik – let wel: geen kinderen, geen baas, momenteel geen al te ernstige opslokproblemen – zo weinig grip op mijn doelen, verlangens en de verwezenlijking daarvan? Waarom heb ik, juist ik godverdomme, ik, die in theorie elke kant op zou kunnen gaan, zo ontzettend het gevoel dat het nergens heengaat?

De volgende stap die ik zette was dit stukje. En ik vrees dat er nog heel veel stukjes nodig zijn voor ik weet waar het allemaal om draait. Wat jullie?

5 december 2019 | 4 reacties

«

»

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

4 Reacties
  1. Saskia 5 december 2019

    Wat ik? Ik kan niet wachten op je volgende blogpost. Deze was al erg raak, vreselijk herkenbaar. Ik wou dat ik het lef en talent had om het zo mooi en treffend neer te schrijven! <3

  2. Auteur
    maartje 5 december 2019

    Dank je wel en alsjeblieft. Ik beloof om er minstens elke week een te schrijven. Dat is ook een belofte aan mezelf. <3 terug.

  3. Pauline 5 december 2019

    Dankjewel Maartje! Als ik zeg dat het een herkenbaar stuk is, druk ik mezelf nog heel voorzichtig uit…al die onvervulde doelen, al die afleiding, al die onrust in je hoofd als ´eigen baas´. En dan denk ik aan oeverloze dagen op de eindredactie, slaapverwekkende vergaderingen, file rijden van Haarlem naar Utrecht, het onderlinge gekonkel van collega´s en dan kan ik er weer tegen:) Hou stand!

  4. Josefini 7 december 2019

    Ik ben vooral benieuwd naar je conclusies. En of je die uiteindelijk wel gaat trekken.
    Met name omdat het in jouw hoofd kennelijk alle kanten opgaat.

    Gelukkig heb ik zelf niet zoveel existentiële vragen, maar ik wil wel graag lering trekken uit wie antwoorden op hun eigen vragen vindt.

    Ik wens je vooral heel veel wijsheid (de spellingcontrole maakte daar wulpsheid van, haha) toe. Ik hoop dat je antwoord vindt op je vragen.

© 2020 Maartje Luif & KLEO, met dank aan Wannes Daemen • Leveringsvoorwaarden

Stuur een mailtje

Wil je meer informatie of heb je vragen? Mail mij!

Wordt verstuurd

Login met je gegevens

Je gegevens vergeten?