Volledig overtuigd van mijn eigen boor
Van mijn ouders kreeg ik een paar dozen met oud schoolgerief mee. Tientallen schriftjes tot aan de leeftijd dat ik slordig met mijn spullen begon om te gaan. Vanzelfsprekend zijn de oudste schriftjes het leukste; die waarin ik nog nauwelijks abstractievermogen heb en opdrachten verkeerd begrijp, waarin je ziet dat ik er met rode wangetjes mee bezig geweest moet zijn.
In 1980 leerde ik lezen en schrijven op een typische Montessori-manier, met veel visuele prikkels. In een aantal schriftjes moest ik woorden foutloos opschrijven en ernaast tekenen wat ze betekenden. Al bladerend door die honderden interpretaties van de werkelijkheid stuitte ik op de boor van de foto hierboven. Hoewel begin jaren tachtig de gloriejaren waren van de workmate en mijn vader gewoon een elektrische boormachine gebruikte, was dat kennelijk voor mij wat een boor was.
Dat is opvallend, maar waarschijnlijk had ik kort daarvoor een handboor leren gebruiken. Een groot deel van mijn kinderjaren bracht ik zondagochtenden het liefste door met drie dingen: verkeersparken van Playmobil bouwen, meezingen met J.J. de Bom voorheen de Kindervriend én figuurzagen. Met carbonpapier trok ik Bambi, Sneeuwwitje of een van mijn andere idolen over, vervolgens boorde ik met een handboor een gaatje op de lijn. Daarna friemelde ik het zaagje erdoorheen, ik draaide de vleugelmoeren aan en dan kon ik eindelijk beginnen met zo secuur mogelijk langs het lijntje zagen tot de binnenkant loskwam. De handboor was voor mij dus als de slagbomen van mijn Playmobil-verkeersuitzet: een soort speelgoed.
Een paar schriftjes verderop kwam ik de boor weer tegen, ik was nog steeds zes, maar iets ouder. Mijn beleving van de boor was consistent en dat vind ik mooi. Geen enkel streven om bij de grote mensen te horen, volledig overtuigd van mijn eigen boor. Ik mis die overtuiging, dat gebrek aan twijfel, of ik mis die boor. Of misschien mis ik vooral de vrijheid. Dat je Sneeuwwitje drie keer kon uitzagen zonder het knagende gevoel dat je ook een was had kunnen draaien.
• Er wordt veertig dagen geblogd in blogland, dit is dag 20.
En toch moet je deze ergens anders gezien hebben, want onze handboor was met een pompsysteem
met pompsysteem was een (stanley) schroevendraaier. ; )
toendertijd state of the art.
@Janneke: Nee, zeker niet. Hij had een rode knop bovenop, en een rood of zwart handvat opzij.
Prachtig verhaal
Nu maken alle machines vooral veel lawaai.
Gewoon met handkracht worden in mijn ogen de mooiste dingen gemaakt.
Over 100 jaar is jouw schriftje vervangen door een bericht vervlogen in de cloud van een tablet.
Nostalgische groet,