Tussen hier en daar

Ik woon niet langer in het buitenland, ik ben waar ik ben. Voor anderen woon ik misschien nog over de grens, maar voor mezelf is de grens tussen hier en daar er vooral een tussen nu en vroeger. Hier en daar zijn omgedraaid, ik ging daar wonen en ik woon nu hier.

Na het oude normaal kwam het nieuwe normaal. Het is erbovenop komen liggen, als een Photoshop-laag waarvan je de doorzichtigheid aanpast: je ziet de andere lagen er nog doorheen. Elk jaar dat ik hier woon, zie ik minder van de oude lagen. De doorzichtigheid neemt af, in de diepte liggen de gewoontes van vroeger, mijn Hollandse wereldbeeld, de dingen die ik daar – toen het nog hier was – zo vanzelfsprekend vond. Op een dag zal ik de lagen van mijn oude normaal niet meer kunnen zien, ik zal alleen weten van het hier en nu. Wanneer anderen me vertellen hoe het was of wanneer ik mijn eigen stukjes lees, zal ik aan een karikatuur denken, zoals ik doe bij andere zaken die ik vergeten ben.

Neem het knikkeren. Ik weet nog hoe het voelde als ik ál mijn knikkers verloor en met een lege knikkerzak naar huis liep. Hoe ik rekende welke nieuwe knikkers ik moest aanschaffen om zo snel mogelijk weer boven Jan te zijn: met één zakje nieuwe yoghurtjes kon ik misschien mijn hoeveelheid verdubbelen, maar met een zak bonken – waar ik nog een paar weken voor moest sparen – zou ik mijn hoeveelheid misschien wel kunnen verviervoudigen.

Ik herinner me alleen nog dié momenten. De momenten van miserie en euforie. Alsof knikkeren niet vooral bestond uit met cheap-ass knikkertjes mijn vingervel schaven aan de tegels. Alsof ik niet voortdurend stond te wachten tot anderen hun conflicten hadden opgelost. Alsof het niet bovenal een kwestie was van zoeken naar een goede knikkerpot, omdat er een hond in de vorige had gescheten. En als we er eindelijk een hadden, dan moest iedereen naar huis om te eten.

Want zo gaat het bij de dingen die je vergeet. De contouren van wat was nemen niet alleen af, ze vervormen ook. Het leven zoals het was, is hertekend en heeft een grote neus, een driedubbele onderkin en een lange dunne nek gekregen.
Soms verkeer ik in een vacuüm tussen het oude en het nieuwe normaal. Dan kan ik het oude niet meer raken en het nieuwe niet bevatten. Dan zweef ik tussen hier en daar zonder te weten waar dat is.

Een van de momenten dat ik opgeslokt word in het grote nergens, is als ik het rolluik naar beneden doe wanneer het gordijn nog niet dicht is (zie foto). Dat beeld was nieuw in 2005, nu zie ik het vrijwel dagelijks. Maar het mag dan een alledaags uitzicht zijn, er is geen beeld waarbij ik me ‘on-thuiser’ voel dan bij de weerspiegeling van het licht tegen die horizontale witte latjes. Ik heb zelfs moeite om te beschrijven hoe het eruitziet en wat het doet, zozeer is het niet van mij.

Vroeger dacht ik dat de dingen duidelijk waren: als er geen knikkerpot was dan haalde je een mes uit de keukenla en dan sneed je een tegel uit de stoep. Met het opgroeien kwam het besef dat de dingen niet duidelijk waren. Nooit. Maar dat de dingen zó onduidelijk zouden worden, kon ik niet bevroeden.

Soms ben ik bang dat ik voor eeuwig opgesloten zal zitten tussen het oude en het nieuwe normaal. Dat ik gevangen blijf in de reflectie van de verschillende lagen, zoals er soms een mug opgesloten zit tussen het raam en het rolluik. En dat ik net als die mug niet weet of ik ooit zal snappen hoe het zit en of ik er nog uit zal komen. Zenuwachtig fladderend tot ik uitgeput raak.

• Lilith gaat 40 dagen bloggen en for old times sake doe ik mee. Veertig stukjes in het wild. Dit is dag 9.

23 februari 2018 | 2 reacties

«

»

Geef een antwoord

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

2 Reacties
  1. peter paul 25 februari 2018

    Mooi stukje, Maartje. Kleine kanttekening, toch. Ik voel het net zo, terwijl ik geen grens overtrok. Zou het niet ‘gewoon’ kunnen zijn dat jouw weemoed over je knikkerpotje van weleer alles te maken heeft met wat niet meer is? Dingen die waren zijn niet duidelijk zolang je ze blijft projecteren op wat nu is. ‘Gewoon’ omdat alles verandert en toen van toen was en nu van nu. Of zoiets…

  2. Auteur
    maartje 25 februari 2018

    O, ja, ik sluit niet uit dat zulke gevoelens des mensen zijn, en dat ze niet zijn voorbehouden aan de migranten. Toch kreeg in eigenlijk vooral berichtjes over dit stukje van mensen die naar een ander land verhuisd zijnen het zo goed verwoord vonden. Ik denk dat het echt niet begrijpen van je nieuwe omgeving ingrijpender is dan andere dingen die je niet kunt bevatten.

© 2020 Maartje Luif & KLEO, met dank aan Wannes Daemen • Leveringsvoorwaarden

Stuur een mailtje

Wil je meer informatie of heb je vragen? Mail mij!

Wordt verstuurd

Login met je gegevens

Je gegevens vergeten?