Schaduwjagen
Sinds vorig jaar ziet onze kat schaduwen. Vroeger sloeg ze er geen acht op, zoals alle katten die ik ooit had. Schaduwen waren soms heel even interessant, maar alleen als we er een spel van maakten, een jachtactiviteit, en slechts als er sprake was van een uiterst zwarte afgetekende schaduw die vinnig over de muur of de vloer bewoog.
Tegenwoordig heeft Choco álle schaduwen ontdekt, ook de schaduw van mijn hoofd voor de iPad, ook de flikkeringen op tv en ook de zwakke grijze wazen die jij en ik over het hoofd zouden zien.
Het is vermoeiend. Onze stuifpoes stuift al erg veel door het simpele bewegen van tastbare dingen, zoals mensen, meubels of deuren, en nu ze bijna vijftien is, begint ze dus ook de stuiven van lichtval, of het gebrek daaraan. Het heeft iets grappigs: je zit haar op te vrijen, achter haar oor, onder haar kin, ze is blij, tevreden, vol overgave en dan hop! Dan is ze weg. Want er bewoog iets achter jou. Haar fascinatie voor schaduwen is groter dan haar behoefte aan affectie en dat vind ik opmerkelijk. Nimmer had ik een poes die liever achter vage schimmen aanging dan stevig geliefkoosd te worden.
Dus vroeg ik mij af: ziet jullie poes schaduwen? En dan bedoel ik niet de donkere equivalenten van het laserlampje, maar bijvoorbeeld de flauwe schaduw van je hand als je voor het raam staat.
