Mijn kapoen

Tradities, ik heb er weinig mee. Als ik vroeger twee keer achter elkaar dezelfde weg naar school fietste, was ik al verveeld. Ik hield van feestjes om het feestje, niet omdat het een traditie was. Het besef dat je kerst slechts met kerst zou kunnen vieren en de wetenschap dat we alleen in de trein een rolletje Topdrop kregen, vond ik eerder beknellend dan geruststellend.

Vandaag krijg ik een Nieuwsjaarsbrief van mijn metekind. Tot twaalf jaar geleden wist ik niet wat een Nieuwsjaarsbrief was en tot drie jaar geleden wist ik niet hoe het voelde om er zelf een te krijgen.

Nieuwsjaarsbrieven zijn een traditie in Vlaanderen. Doorgaans worden ze op 1 januari of in de dagen daarna voorgelezen door kinderen aan hun peters en meters. Traditioneel eindigen ze met Uw kapoen. Vaak kauwen scholen de brieven voor, maar leuke kinderen en leuke ouders maken er iets eigens van.

Het is het eerste jaar dat mijn metekind verstaanbaar kan praten, in volzinnen die ik helemaal begrijp, dus ik kijk ernaar uit. Want ik heb dan wel weinig met tradities, maar ik heb wel veel met kinderen die hun plankenkoorts in de ogen kijken, ik heb veel met het geaarzel vooraf, ik heb veel met de rode wangetjes, ik heb veel met de deemoed van kleuters die het ongemak leren kennen en ik heb veel met de trots achteraf. Het zijn de eerste tekenen van de goede moed die hij later o zo hard nodig zal hebben.

• Lees hier het stukje over hoe ik meter werd: Mijn kippenvel strekte zich uit tot ver over de cultuurkloof.
• Lilith gaat 40 dagen bloggen en for old times sake doe ik mee. Veertig stukjes in het wild, dit is dag 3.

« Mosselelasticiteit

Maartjes foefjes: cirkelvormig bakpapier »