De structuur van asfalt

Het onhandige aan mijn vak is dat ik er moeilijk reclame voor kan maken, omdat ik een overdreven discrete schrijfcoach ben. Als de auteurs die ik begeleid iets moois maken en successen boeken, wil ik niet roepen dat ik daar de hand in had, omdat ik mijn eigen invloed niet wil overschatten, maar ook omdat ik niet wil dat ik iets van de glans afhaal door het woord schrijfcoach te laten vallen. Daarom publiceren mensen verhalen zonder dat ik er al te nadrukkelijk mee aan de haal ga, daarom boeken mijn pupillen successen zonder dat iemand weet dat ik meelas, meedacht of meeschreef. Maar als iemand me in het dankwoord uitdrukkelijk noemt, dan wil ik wel een klein stukje van het gordijn opzij trekken.

Voor een vriend

Het begon tijdens een cursus non-fictie schrijven. ‘Ik wil een verhaal maken over een vriend,’ zei de cursist. Die vriend was iemand wiens zoon de diagnose autismespectrumstoornis had gekregen, waardoor de vader zelf op zoek was gegaan naar zijn eventuele diagnose. Prima idee, zei ik. En zo geschiedde. We zetten het verhaal over de vriend in de steigers, de cursist researchte, kwam terug met materiaal, en bouwde een aanzet voor een verhaal. Maar het verhaal kwam niet af. Na de cursus vroeg hij of ik ook aan persoonlijke begeleiding deed. Het toeval wilde dat ik net het concept voor de Schrijfcoach had bedacht en na de zomer zou beginnen. Zo werd hij mijn eerste auteur.

Hoewel ‘ik vraag het voor een vriend’ al sinds mensenheugenis de manier is om te doen alsof iets niet over jezelf gaat, had ik geen argwaan gehad. Ten onrechte, want de eerste keer dat hij aan mijn keukentafel zat, bleek dat het perspectief was veranderd. De ‘hij’ was voortaan een ‘ik’ en het non-fictieverhaal over een ander werd een autobiografie.

Mooi zicht op het harnas

Het was een soepele samenwerking. Hij kon mooi schrijven, maar had nauwelijks overzicht en niet veel zelfvertrouwen. Daar kon ik bij helpen. Maandelijks namen we de vorderingen door: is het mooi genoeg, of kan het mooier? Is het te volgen? Gaat het nog steeds ergens naartoe? Hij geloofde niet dat hij het af zou krijgen en ik hield vol dat er geen enkele reden was waarom dat niet zou lukken. We puzzelden, brainstormden, corrigeerden, gooiden pagina’s weg en pluisden uit waar het vastliep of te ingewikkeld werd.

Als je iemand jaren begeleidt met het meest persoonlijke verhaal van zijn leven, dan wordt dat verhaal een beetje van jou, zoals degene die de lijnen van het voetbalveld trekt vast ook het gevoel heeft dat hij een deel van de wedstrijd is. Naarmate het boek ronder werd en het in zich kreeg om af te raken, begon ik ook te geloven dat het publicabel was. Niet alleen was dit een belangrijk verhaal, leerzaam voor velen, herkenbaar voor anderen, ook was het een bijzondere vorm: een boek over de impact van ASS-diagnose op een gezin, maar geen zelfhulpboek, meer een roman. En het was gewoon goed geschreven, met prachtige beklemmende scènes, die scherp zicht geven op het harnas dat de hoofdpersoon om zich heen voelt, de momenten van hoop en vrees die bij een diagnose horen en de ingrijpende beslissingen die het gezinsleven van de hoofdpersoon ontwrichten of juist helen.

Toen het manuscript af was, heb ik hem geholpen bij het benaderen van uitgevers en ik heb hem gesteund bij de teleurstelling van de afwijzingen. Het duurde een tijdje. Uitgevers lieten weten dat er al te veel autismeboeken waren, dat het niet in hun fonds paste of dat het erg mooi was, maar niet mooi genoeg. We waren al aan het mailen over eventueel uitgeven in eigen beheer toen er toch een uitgeverij toehapte. De Brouwerij/Brainbooks, een uitgeverij die gespecialiseerd is in verhalen over sociaal-medische en maatschappelijke relevante onderwerpen, wilde het wel uitgeven.

Trots en blij

Vanaf dat moment namen zij de begeleiding over, dus over de verdere totstandkoming van het boek weet ik niet zoveel. Wel weet ik dat ik trots en blij ben. Omdat het hopelijk voor veel mensen een hulp is, maar belangrijker: omdat Hans mooi kan schrijven en het terecht is dat zijn boek een kans krijgt om gelezen te worden.

Dit is de aankondiging van de uitgeverij:

De structuur van asfalt

Hans Leduc

De structuur van asfalt is een aangrijpend autobiografisch verhaal over Hans, een introverte man die zich elke dag na zijn werk als succesvol projectmanager van een bank terugtrekt in de veiligheid en de schijnbare idylle van zijn gezinsleven met zijn vrouw Sarah en zijn zoon Jasper.
Wanneer Jasper ernstige leer- en contactmoeilijkheden krijgt, trekt er een schaduw over het leven van Hans en Sarah. De zoektocht naar hulp voor hun zoon brengt Hans ernstig uit evenwicht. Hij zondert zich af en verliest zich in zijn werk, en in fantasieën, angsten en waanbeelden. Zijn autoritten naar de hoofdstad en de vele wandelingen door de natuur bieden enerzijds rust en troost, maar ze slepen hem ook mee in een steeds dieper wordende afgrond.
Als bij Jasper een autismespectrumstoornis wordt vastgesteld en er vragen rijzen over de erfelijkheid van de stoornis, komt Hans terecht in een innerlijke rollercoaster. Is het verhaal van Jasper ook zijn eigen verhaal? En als dat zo is: hoe zou zijn leven er hebben uitgezien als zijn problemen eerder herkend en erkend waren? Als hij hulp had gekregen, zoals Jasper? En wat zijn de gevolgen van een autismespectrumdiagnose? Zullen mensen je nog wel normaal behandelen? De structuur van asfalt is een zoektocht naar oorzaak en gevolg, naar vraag en antwoord. Het is de zoektocht van ouders die het beste willen voor hun zoon, van een man naar de betekenis van het verleden voor het heden, en van een gezin naar rust en veiligheid.
Het boek is geschikt voor de grote groep die graag een mooi geschreven psychologische roman leest, maar het kan ook een belangrijk verhaal zijn voor lotgenoten en andere mensen met meer dan gemiddelde interesse in de zoektocht die een dergelijke diagnose met zich meebrengt. De structuur van asfalt verdiept en verbreedt het beeld dat veel mensen hebben van autismespectrumstoornis.

‘Een authentiek verhaal waarbij de complexiteit van autisme op een genuanceerde manier wordt belicht, met oog voor het lijden, maar ook voor de bijzonderheid en het talent van deze al te menselijke verscheidenheid. Een herkenbaar pleidooi voor liefdevol blijven zoeken naar verbinding en hoop.’
Prof. Dr. Dirk De Wachter, psychiater

‘Bij Hans Leduc begint autisme eerder op een gave te lijken dan op een stoornis, zo goed is het geschreven. Geweldig boek!’
Roelof Broekman, auteur Partycrash

‘De intense en hechte band tussen de kleine Jasper en zijn vader maakt veel emoties bij de lezer los. Een autismespectrumstoornis diagnose bij je kind kan als een boemerang weerkeren maar ook verhelderend werken bij een van de ouders, die op hun beurt een pijnlijke zielenstrijd aangaan met hun eigen ervaringen. Soms halen ze het niet, maar wie wel de moed heeft om diep in zijn binnenste te durven kijken, kan herboren worden met een nieuw aanvaarde ‘ik’. Dit boek is een aanrader voor iedereen die meer over het verwerken van een autismespectrumstoornis diagnose wil weten, en is recht uit het hart van een vader geschreven.’
Chris Lauwers, tijdschrift Autisme Centraal

En hier een paar fragmentjes:

« Brandgevaar

Lijn 9 »