De beste wensen
Vorig jaar maakten we de kikkers in al onze ijverigheid dood, deze winter laten we alles op zijn beloop. We zijn niet gaan kijken, hebben het ijs geen strobreed in de weg gelegd en pas als de kikkers uit hun winterslaap ontwaken, zullen we weten hoeveel witte buiken er op de bodem van de mortelbak blijven liggen.
Dit jaar begon ik aan een cursus Natuurgids.
‘Waarom wil je zoiets wreeds als de natuur bestuderen’, vroeg mijn beste vriend.
Wannes zegt dan: ‘Maar het is toch ook mooi, dat natuur?’
Ik twijfel nog. Hoe meer kennis je hebt, hoe beter je weet dat er weinig moois aan is. Tien eitjes van een pimpelmees in je nestkast is al een stuk minder leuk als je bedenkt dat – als de eitjes al uitkomen – slechts 10 procent het eerste jaar overleeft.
In mei mochten we dat aan den lijve ondervinden toen we dachten dat het leuk was om getuige te zijn van het uitvliegen van de pimpelmeesjes op ons terras. (tip: kijk tot het einde)
Overigens bleek er ook een naar binnen te zijn gevlogen (daar kwamen we na het filmpje achter). Toen ik een hoop gefladder in de keuken hoorde, deed ik de deur open om te gaan kijken. Net op het moment dat ik de deur opende, hield aan de andere kant een paniekerige minimees zich tussen de deur en de deurpost op. Dat overleefde het arme beest wel (zie foto) maar veel sterker zal hij er niet door zijn geworden.
Ze zijn niet te vermijden, de witte buiken en bijna-dodelijke deurposten. En ook in 2018 zullen er eksterbaby’s door hun moeder gevoed moeten worden. Such is life.
Ik wens iedereen in 2018 een goede vlucht en smakelijk eten.
Vorig jaar maakte ik ook een dierenfilmpje om de jaarwisseling luister bij te zetten.
