Brandgevaar
Het afgelopen jaar ontdekte ik iets wat ik altijd al dacht: ik mag niks fout doen. Ik kwam erachter dat ik de theorie van mogen worstelen en ploeteren best ken, maar dat ik in de praktijk volkomen blokkeer als ik een iets-minder-goede versie van mezelf dreig te zijn. Dat is een slechte houding als freelancer: als je blokkeert blijft de kachel niet branden, en als je blokkeert omdat je jezelf ongelooflijk hard aanpakt, heb je kans dat je zelf als brandhout in de haard belandt.
Ik werp mezelf graag op als ruimhartig en realistisch, maar als het om het netto resultaat van mijn leven gaat, ben ik een zuinige boekhouder die niet kan wachten tot ze de aanstichter van de disbalans een afranseling kan geven. Een onbarmhartige houding waarmee ik mezelf danig demotiveer, die mijn creativiteit verstikt en die grotendeels zinloos is.
Al sinds het ontstaan van Het Eiland Neus heb ik één keer per jaar een nervous breakdown. Daar kom ik doorgaans redelijk snel uit, maar het afgelopen jaar lukte het niet meer. Het deed me denken aan mijn hamster, Babbel, die in zijn rad soms plotseling ophield met lopen en dan achterwaarts over de kop ging om vervolgens met een plof uit het molentje te vallen. Nee, denk ik dan, dat mag niet gebeuren. Ik mag niet ophouden met lopen, want ik wil niet uit het molentje geslingerd worden. Maar intussen kán ik niet meer.
Mensen geven me adviezen: man up, je kunt het best, ga in therapie, doe een cursus zelfverzekerdheid, of mindfulness, of ga desnoods in loondienst, doe iets. Maar die adviezen lijken op duizend manieren averechts te werken, want als ik iets ga veranderen dan moet dat, jawel, direct goed zijn, terwijl, er móét al zoveel in een keer goed gaan. Mocht je hier een vicieuze cirkel in zien, welcome to my life.
Toch wil ik door mijn verstikking heen iets doen, ik ben de bodem beu, ik wil omhoog. Dus ga ik hier schrijven, in weerwil van alles. Met een innerlijke criticus die te veel ruimte inneemt, met een ballotagecommissie die gekneveld in een gangetje moet wachten tot het over is en met een bang hart, want het brandgevaar is nog niet geweken. Maar ook met het voornemen door te gaan. The only way is up.
Man up is in zo’n situatie het slechtste advies dat iemand kan geven. Het suggereert namelijk dat het een kwestie van wilskracht is om er weer uit te klimmen. Waarmee de innerlijke criticus (mooie term, die ga ik ook gebruiken…) je vervolgens weer om de oren kan slaan.
Sterkte! En vergeet niet dat jij op 90 % van je kunnen nog altijd heel veel beter bent dan de meeste anderen. Die 90 % gaat geheel tegen je perfectionistische aard in, dat snap ik, maar het is daarmee nog zeker geen prutswerk. :-)
Dank je wel. Wat een lief bericht. Kan ik goed gebruiken momenteel.
Meelevende groet,
Bedankt!
Perfectionisme is a prick. Veel liefs.
X Esther.
Ik vind het zo erg voor jou dat deze karaktertrek je zoveel parten speelt. En tegelijk zie ik als buitenstaander alleen maar hoe mooi je schrijft, hoe ’n diepe gedachten je hebt en onder woorden brengt, hoe geweldig deze hele website is, van opmaak tot kliksysteem tot alle professionele veranderingen waar hij al doorgegaan is, wat een aardig mens jij bent.
Maar bovenal denk ik: alsof je mijn ghostwriter bent die beschrijft wat ik het afgelopen jaar voelde. Hoe ik mezelf beschouw – ruimhartig, pragmatisch, lief, anderen oppeppend – maar niet weet hoe ik kan falen en dat daar dan toch iets goeds uit voort zou komen.
Wachten, wachten, wachten.
@ Atlas: Dank voor je lieve woorden. En ik heb je meteen maar even gemaild.
Sterkte Maartje. Ik kan je geen advies geven, maar wens je alle goeds op weg naar omhoog. Ik lees je heel graag, met je mooie zinnen en bijzondere overpeinzingen heb je me al vaak aan het denken gezet.
Als het zou kunnen, nam ik graag een stukje van je perfectionisme over. Ik merk dat ik in deze zomerperiode waarin ik wat minder werk heb, juist wat slordiger en lakser word. Wat natuurlijk geen goed idee is als zelfstandig tekstschrijver.
Dank je wel Lieke. Wat een fijne reactie. Konden we maar wat uitwisselen van mijn verkramping en jouw tijdelijke gebrek daaraan.
Mooie mensen met dito reacties (zie boven) verzamel je niet door alleen maar mooi te schrijven. Kennelijk ben je dus een mooi mensch. Ik had al zo’n vermoeden. Misschien kun je drie avonden achtereen voor het slapen gaan drie maal de verzuchting slaken: ik ben een mooi mensch,. En heel misschien dat dat dan werkt omdat het voldoende zou moeten zijn om je dat te realiseren. Liefs.
Ik zal murmelen, liefs terug.