Aangeboden: zaalquizzers

Als ik een Nederlander zou moeten vertellen over de zaalquizcultuur in Vlaanderen is, dan zou ik niet weten waar ik zou moeten beginnen. Het is misschien vergelijkbaar met Koningsdag, de kenmerken zijn zó specifiek dat je bijna geen parallellen kunt trekken. Met koningsdag en het oranjegevoel deed ik ooit een poging, maar dat leverde direct een ellenlange tekst op.
Een zaalquiz in Vlaanderen is een militaire operatie waarbij discipline voorop staat: je laat je meevoeren in de drill van de avond of je bent reddeloos verloren. Je krijgt papieren, je moet goed luisteren, je mag niet te luid overleggen, je moet erop letten dat je netjes schrijft en je mag het belangrijkste niet vergeten: de juiste antwoorden geven. Als je iets wilt drinken moet je bonnetjes of muntjes halen, je moet een bestelformulier invullen, je moet een papier omhoog houden waarop bijvoorbeeld staat: DORST! En dan staat er in een mum van tijd een vrijwilliger aan je tafel die de versnaperingen regelt. De zalen zijn vol, het tempo is hoog en het fanatisme is bij elke tafel verschillend, maar in de goedgevulde zaal zitten áltijd geduchte tegenstanders.
Ik heb pas twee keer aan een officiële zaalquiz meegedaan, dus ik ben ongeveer de slechtste persoon om erover uit te weiden, maar ik kijk wel met grote ogen naar het fenomeen, dus dat maakt mij juist weer heel geschikt.
Dat ik pas twee keer meedeed, is eigenijk verbazend: ik ben in andere contexten doorgaans een fanatieke quizzer en de setting is er een waar ik van hou. Je bent met tientallen, soms honderden mensen bij elkaar, maar je hoeft geen kletspraatjes te voeren, aan het einde van de avond ben je niet overprikkeld, en ook met de mensen aan je tafel heb je vooral veel te doen. Druk druk druk.
Lijkt het op een pubquiz? Misschien, een beetje. Maar de schaal, de hoeveelheid quizzen, het feit dat de quiz vaak voor een goed doel georganiseerd wordt, de organisatiegraad (al die vrijwilligers!), de oubolligheid en de aanpak met die bestellingen en al dat papierwerk – een aanpak die overal hetzelfde lijkt – maken het toch een totaal ander fenomeen.
Gisteren belandde ik weer onverwacht aan een zaalquiztafel. De vorige keer eindigden we ergens in de toptien van – wat zal het geweest zijn – zo’n zestig tafels. Toen mochten we een goodiebag uitkiezen. Dit keer werden we zevende van 42 tafels, maar dat leverde niks op.
Het fijne van zo’n groot deelnemersveld is dat je het je totaal niet aantrekt als je niet bij de winnaars zit, want het is geen schande om niet slimmer te zijn dan 250 andere mensen. Maar als je hoog eindigt, geeft dat wel een boost, want verdorie, je bent zowaar slimmer dan die andere 250 mensen!
Om een lang verhaal kort te maken: mocht je in de buurt van Leuven ooit twee mensen nodig hebben, Wannes en ik schuiven graag aan.
Update:
• Lilith gaat 40 dagen bloggen en for old times sake doe ik mee. Veertig stukjes in het wild. Dit is dag 10.
Jammer dat jullie zo ver wonen. Af en toe neem ik met een ploegje met wisselende samenstelling deel aan een zaalquiz, met wisselend succes. En af en toe zoeken we een of meer extra teamleden. En die zijn niet altijd makkelijk te vinden.