We zullen krampachtig doen
De foto hierboven is de laatste foto van onze vorige vakantie voor die onbestaande werd. Over niet al te lange tijd gaan we het weer proberen.
Vermoedelijk zal het zo gaan: we rijden weg, we raken in paniek, we dreunen op waar we allemaal geld hebben verstopt, wat we met onze papieren hebben gedaan en dat het allemaal heus wel in orde komt, vervolgens zullen we bij de eerste rotonde (1 km verderop) in huilen uitbarsten, waarna onze vakantie eindelijk kan beginnen.
Tot april duurde het, de mentale nasleep van de adrenalinebom na de beroving van een jaar geleden. Tot april wisten we ons vaak geen raad met onszelf, elf maanden lang sliepen we weinig, kort, rommelig, licht. We voelden, stress, leegte en volte, en nog steeds zijn er tekenen van overdreven alertheid, van irrationele angsten en van gedeelde vrees voor het alledaagse. Maar het woord ‘gedeeld’ maakt veel goed, we staan er redelijk hetzelfde in, we hebben grotendeels last van dezelfde symptomen en we zijn ook allebei bereid om te relativeren als onze gemoedstoestand dat toelaat.
We gaan drie weken op vakantie. Inbrekers hoeven zich geen illusies te maken want we hebben een poezenoppas. Wijzelf maken ons ook geen illusies: het zal de eerste dagen niet meevallen. We gaan wederom op de bonnefooi rondtrekken, omdat dat nu eenmaal is wat we het liefste doen. We gaan wederom naar Zuid-Frankrijk met uitwijkmogelijkheden naar de rest van Zuid-Europa, en we zullen wederom moeten tanken op tolwegen. De situatie zal talloze keren van dien aard zijn dat we ongewild zullen terugdenken aan het hallucinante einde van onze vakantie vorig jaar. En elke keer zullen we onze stofwisseling moeten sussen: sshhh, stil maar, er is niks aan de hand, laat de adrenalinepomp maar weer los.
We zullen krampachtig doen, nutteloos krampachtig, lachwekkend krampachtig, vermoeiend krampachtig. We zullen bij elke benzinepomp tot op de wc onze hand op onze spullen houden, ik zal het hengsel van mijn schoudertas twintig keer om mijn enkel wikkelen als ik op een terras zit, we zullen ons geld over zoveel plekken verdelen dat we nog jarenlang onverwacht briefjes van twintig tegenkomen, bovendien zullen we iedereen in eerste instantie wantrouwen, en in tweede instantie ook. Dat zal hels vermoeiend zijn, maar onvermijdelijk.
De krampachtigheid zal ook de andere kant op werken: we zullen geforceerd proberen het geen invloed op onze vakantie te laten hebben, we zullen regelmatig denken: hee, die jongen lijkt op onze dief Marek, we zullen bang zijn maar stoer doen, en we zullen voortdurend opluchting voelen: kijk, ook dit is weer niet rampzalig afgelopen! Steeds opnieuw zullen we zwijgen over wat we denken, want die kutlul mag verdorie niet opnieuw het enige onderwerp van gesprek zijn.
En het mag misschien niet zo klinken, maar we hebben er verschrikkelijk veel zin in.
Ik zeg, neem een matrak mee, verstop busjes traangas binnen handbereik en oh.. monteur een waterkanon op het dak van uw auto…
Wat jullie die [Onbestaande] hebben meegemaakt stop je in een oude versleten koffer. Die oude versleten laat je ergens langs je route achter op mooi een plekje, WannesDaemenfotowaardig en maak je van die onbestaande herinnering een mooie foto…. een mooie herinnering, die de inhoud van de koffer doet vergeten.
Veel sterkte op jullie trektocht en vooral ook veel plezier.
Wat een lief bericht, dank je wel!
Het zal vast moeilijk zijn, maar nieuwe herinneringen maken op deze vakantie zullen de oude en nare herinneringen aan de vorige onbestaande vakantie op den duur doen verbleken. Zou je daarentegen gekozen hebben voor een totaal niet bij jullie passende manier van vakantie vieren, dan zouden die oude, nare herinneringen voor altijd scherp in je geheugen gegrift staan. Dus petje af dat jullie het avontuur weer aangaan. En natuurlijk heel veel plezier op jullie vakantie.
Jouw prozastukje in de Standaard waar je in de huid kruipt van La Homans vind ik geweldig. Laat je niet afschrikken door triviale commentaren. Ik denk dat je goed zit, in Vlaanderenland zegt men dat ge goed bezig zijt. Mijn respect en bewondering.
Dank je Erik! Mooi compliment. Dat stukje staat overigens ook op deze blog (onder dit stukje).
Dank je wel, Josefini. Ja, dat zouden ze in therapie vermoedelijk vermijdingsgedrag noemen, als we nu ineens all-in naar Mallorca zouden gaan. En daar zou inderdaad niemand beter van worden. Leve de confrontatie-methode!
Was vorig jaar in Polen. We dronken koffie buiten het tankstation en kwamen er 30 km verderop achter dat mijn portemonnee niet meer in ons bezit was. We reden die bange 30 km terug en werden door een vriendelijke pompbediende gewuifd dat we naar zijn kantoortje konden doorlopen. Portemonnee met inhoud keurig teruggekregen. Zo kan het dus ook. Er zijn veel vaker vriendelijke buitenlanders dan Mareks…