Vaste columnist bij De Standaard
Jarenlang hoopte ik het, een vaste column in een medium dat ik hoog had zitten. Ik schreef al veel columns voor grote media, maar vaak tijdelijk, of wel vast, maar dan in niche-media, of in media die niemand kende, of in media die net zo goed niet hadden kunnen bestaan, of of of.
De mensen die mij al langer volgen, weten dat ik me maar deels geaccepteerd voel in België, soms voel ik me eerder ‘getolereerd’ en af en toe voel ik me zelfs niet geaccepteerd. Een column in een Belgisch medium dat ik hoog had zitten, schreef ik in mijn hoofd dus al af: er zijn genoeg mensen minder controversieel door hun afkomst, dus waarom zouden ze mij daarvoor kiezen?
Ik gooide wel eens lijntjes uit, maar ik moet toegeven: leuren is niet mijn sterkste kant en als je dan ook nog eens het vermoeden hebt dat het vechten tegen de bierkaai is, dan neemt de neiging je bakens te verzetten toe. Dus verzette ik mijn bakens.
Tot ik gebeld werd. Of ik een vaste column in De Standaard wilde. Op de opiniepagina’s.
Nog tijdens het telefoongesprek vestigde zich een brok in mijn keel. Wat? Ik? Een Hollandse? Een vaste column? In een medium dat ik hoog heb zitten?
Ik zei ja. Obviously.
De volgende dag werd ik wakker als columnist van De Standaard. Het maakte me nerveus, zoals dat hoort als je een verantwoordelijk taakje hebt gekregen, en ik huilde nog eens van verwarring en blijdschap. Ik las de krant nog beter dan anders. En ik ijsbeerde, zoals dat soms gaat als je een verantwoordelijk taakje hebt gekregen.
Ik praatte met Wannes en mijn ouders. Ik las, luisterde en zag alles, in de hoop gevoed te worden, in de hoop het waard te zijn, en bovenal: in de hoop mijn imposter syndroom eronder te houden. Ik sliep slecht, maar liet de roetsjbaan maar begaan. Het leek me niet zo’n vreemde reactie als je een column krijgt in je nieuwe land, in een krant die je zo hoog hebt zitten.
Na een paar dagen nam de nervositeit af. Ik kan dit, dacht ik. Ik kan columnist van De Standaard zijn zonder mezelf belachelijk te maken. Ik ben geen bedrieger, want dat zou veronderstellen dat zij zo dom zouden zijn mij te vragen. Terwijl: ik heb ze hoog zitten en ik duld geen inconsistentie, kortom: ik kan dit.
En toen werd Trump president. Ik heb mijn mening doorgaans vrij snel paraat, maar dit ging te snel, te hard, te anders. Dat het niet in orde was, was duidelijk, maar hoe ik het allemaal precies moest beschouwen, was me die eerste dagen een raadsel. Dus golfde de nervositeit weer op. What the fuck? Waarom hebben ze me net nu columnist gemaakt? Hadden ze me niet even een aanloopje kunnen geven? Kon ik dit wel? Mijn referentiekader zo snel aanpassen dat het de moeite waard zou zijn om juist mijn mening op de opiniepagina’s te lezen?
Nu praat ik dus opnieuw met Wannes en mijn ouders. Ik lees, luister en zie alles, in de hoop gevoed te worden, in de hoop het waard te zijn, en bovenal: in de hoop mijn imposter syndroom eronder te houden. Ik slaap slecht, maar laat de roetsjbaan maar begaan. Het lijkt me niet zo’n vreemde reactie als je een column krijgt in een nieuwe wereld.
Inmiddels neemt de nervositeit weer af, maar niet omdat ik weet dat ik het kan. Dus op hoop van zegen dan maar: ik ben columnist van De Standaard. En belangrijker: ik vind dat ik daarmee mijn inburgeringsdiploma met vlag en wimpel heb gehaald.
Gefeliciteerd!
Altijd leuk als mensen op je site reageren ipv op de sociale media. Dank je wel, Romina!
Geweldig voor je, een hele hele hele dikke proficiat, Maartje! Kijk, en dat je het kan, daar twijfel ik nou eens geen moment aan. Anders volgde ik je blog niet met zoveel plezier. Keer op keer zijn je stukken boenk erop! Je schrijft geweldig.
Dank je wel, Martine!
Gefeliciteerd !
Ik ben al heel wat jaren weekendlezer van de Standaard en hoop maar zo dat je columns op vrijdag en/of zaterdag verschijnen ?
En anders krijgen we ze hier alsnog te lezen ?
Held! Ik verheug me op de stukken die stiekem in Holland terecht komen.
Ik volg je hier al jaren en hoorde je ook al vaak ’s middags op de radio. En daarom weet ik: je hebt dit dik verdiend en als er iemand is die dat kan, ben jij het!
Van harte proficiat. Als trouwe De Standaardlezer heugt deze tijding me, zeker na al jaren je blog te volgen.
Ik zou zeggen: België verdient het! Niet omdat dat land zo makkelijk voor jou als nieuwkomer is geweest, maar omdat ‘we’. de Nederlanders (lees: dat onredelijk arrogante, aan een, aan niets ontleend superioriteitsgevoel lijdend, zelfingenomen volkje) wel eens iets heel moois mogen teruggeven aan dat land. Leg ik de lat hoog? Welzeker, maar ’te’ bestaat in deze context niet.
Proficiat! Dat komt helemaal in orde.
ik begrijp je helemaal, ik herken dat syndroom, al wist ik niet dat het een naam had.
Dus dankjewel, dat heb ik alweer opgestoken.
Ik weet niet ‘hoe’ je het gaat kunnen, maar wel dát je het gaat kunnen, Maartje Luif. Omdat toen ik jou de aller-aller-allereerste keer hoorde, dat was met jouw stukje over hoe je je hier ook als een soort ‘vreemdeling-vluchteling’ in België voelde, zo’n middagstukje op de radio. Ik ben toen dadelijk gaan opzoeken wie Maartje Luif toch was, want dat was nu eens precies, hélemaal precies de opinie die ik toen volledig kon delen. Dus jawel hoor, het komt helemaal goed met jou en die column.
Hartelijks!
E-én… “wij” hadden jou sowieso al hoog zitten. Gefeliciteerd! En groeten thuis.
Gefeliciteerd! Wat een mooi nieuws!
Super! Ik ga weer een abonnement nemen denk ik :)
Dat je voldoende inspiratie zult hebben, weet ik nu al, Maartje.
@ Mie: Dank je wel! Ik weet nog niet op welke dag, maar we zullen het snel zien. Ik zal altijd op Facebook en Twitter een linkje naar de betaalmuur van de Standaard en Blendle plaatsen, en dan na verloop van tijd, als ik het verdienmodel van mijn opdrachtgever niet meer in de wielen rijd (een paar dagen of week later of zo) verschijnt de column op mijn site.
@ Marina: Dank je wel, lieve Marina!
@ Caro: Wat een ontzettend bemoedigende reactie. Dank je wel!
@ Menck: Bedankt! (mooi, tijding!)
@ Peet: Hahahahahaha. Fijne hypotheek op mijn ranke schoudertjes. Dank je wel!
@ Gerhilde (mooie archaïsche naam!) Dank je wel! (ook voor de peptalk)
@ Goedele Billen: Wat een lief bericht, bedankt. En er waren erg veel mensen die direct een zelfdiagnose stelden. Maar ergens op die Wikipedia-pagina staat ook dat er wel wordt gesproken van 70% van de mensheid die eraan lijdt, dus dat verklaart veel.
Het stukje dat ik voorlas was waarschijnlijk dit. https://www.maartjeluif.com/2015/niemand-hield-mij-tegen
@ Sokske: Dank!
@ Bert: Haha, SWEET! En de groeten terug.
@ Andrea: Dank je wel!
@ Sofie: Haha, dat zeiden al drie andere mensen vandaag! Ik ben een commercieel succes! Maar zonder gekheid: dank je wel. En ook: een abonnement op een krant is in deze tijden een daad van verzet, dus ja! Doen!
@ Ludo: Ja, ik ‘vrees’ het ook, Ludo!
Ik vind het zó leuk voor je! En ik ben ervan overtuigd dat je het kan. Gefeliciteerd Maartje!
Wat geweldig, en zo verdiend! Gek genoeg relateer ik aan wat je zegt over columnist zijn in een vreemd land. Ik was het in een totaal andere provincie, voel me ook nog vaak buitenstaander. Veel succes, jij kunt dit, natuurlijk kun jij dit!
Proficiat Maartje! We lezen mee :)
@ Suzanne: Dank je wel. Heel fijn dat je dat zegt!
@ Esther: Bedankt voor je lieve reactie. Ja, op decentraal niveau spelen dezelfde mechanismen en dan neemt de regionale krant inderdaad exact dezelfde positie in. Jij had je daar achteraf gezien wel razendsnel populair gemaakt dan eigenlijk hè?
@ Wim: Dank je wel!
Zeer goed nieuws vind ik dit. Voor jou als persoon maar ook voor lezers van een grote Vlaamse krant. Behalve dat jij een interessante persoonlijkheid hebt en goed schrijft, is het ook nodig en nuttig je Nederlandse perspectief te horen. Dat is nodig.
Vertel dat je je zelfs als Nederlander niet helemaal welkom voelde. Zodat er enkele lezers zijn die bedenken: amai, als zelfs een Nederlander die de taal spreekt zich niet welkom voelt, hoe moet dat dan voor sommige anderen zijn? (En dat zeg ik in alle nederigheid: ikzelf heb evenzeer dingen bij te leren)
Vertel over het verschil tussen fietsen in grote steden in Nederland en de lamentabele staat in België (want helaas, niet overal is het zoals in Leuven of in Gent). Over hoe Nederland beter dan de Belgische staat groene gebieden weet te beheren.
Het hoeft niet allemaal nodig en sensibiliserend te zijn. Niet allemaal over Nederland te gaan. Of over Trump.
Iemand die eenvoudigweg zegt dat het te snel ging, alleen al daar maak jij het verschil. Iets simpel en tegelijk kwetsbaar (‘zo snel kan ik niet denken, ik heb niet binnen de dag een mening’, lijkt het te impliceren, en dat is in de snelle maatschappij van vandaag al bijna een uitzondering). Dat hoorde ik nog niet eerder, niet zo, in het hele debat over hem en wat dat voor ons in Europa betekent.
Vertel gewoon. Behalve Nederlander ben je ook een feministische stem, een creatieve stem, de stem van een vrouw die de keuze maakte om niet koste wat kost kinderen te krijgen, de stem van iemand die een roerig parcours kende maar toch ook rust inbouwde. De stem van iemand die ervoor kiest veel en kwetsbare dingen online te zetten, gratis dan ook nog. Zoals ik jou ken, zijn dat allemaal onderwerpen waar je een mening en reden over en voor hebt. Ik denk dat De Standaard jou gekozen heeft om jezelf te zijn, om te vertellen waar je over denkt en welke waarden je nastreeft.
En nogmaals, dat je bij dat alles Nederlandse bent, is voor mij een meerwaarde. Als taalliefhebber vind ik sowieso dat er meer interactie moet zijn tussen Nederland en België, maar ook ruimer gezien is het een meerwaarde om beter te beseffen dat er ook op korte afstand veel cultuurverschillen bestaan of minstens zo aangevoeld worden.
Ik volg je!
Wauw, wat tof. Ik lees De Standaard niet (nog nooit), maar ik weet toch dat het terecht is dat je hiervoor gevraagd bent. Gefeliciteerd.
Proficiat. Mooi, eerlijk en kwetsbaar geschreven. Daardoor herkenbaar voor velen. Krachtig!
@Maartje Geliefd geloof ik niet, hoor! Juist toch vaak wel de Randstedeling met de afwijkende mening.. Maar van een totaal andere orde dan wat jij gaat doen- over politiek schreef ik niet, meer over alledaagse zaken. Ik vind dat jij heikele zaken altijd knap weet te analyseren en nuanceren. Komen je columns ook op je site?
super! van harte gefeliciteerd. proficiat met je “bewijs van inburgering” (grapje eh)
Ik las vandaag je artikel in de Standaard over wat je verliest als … Ik vond het mooi, ontroerend, tragisch, dat allemaal en plots voelde ik me ook schuldig omdat ik vorige week nog blogde over de kindjes die ik verloor voor 12 weken zwangerschap. Dat verlies is niets als ik jouw verhaal lees. Wij kregen er uiteindelijk toch nog vijf. Een heel dapper getuigenis heb je gegeven!