Nu echt
Nu zijn mijn dreadlocks er echt af. De foto die ergens in 2012 genomen werd tijdens het tekenen van mijn boekcontract en die door wat geklooi in photoshop een soort persoonlijk logo werd, is naar het museum verhuisd. Het was een fijne avatar, herkenbaar, jarenlang redelijk waarheidsgetrouw en zo schematisch dat het niet al te hinderlijk werd om naar mezelf te kijken. Sommigen zagen er een ananas in, anderen Afrika en het leeuwendeel zag wat het was: ik in zwart/wit.
Toen ik een jaar geleden mijn dreadlocks eraf haalde, dacht ik: ik moet maar eens rustig nadenken over een vervanging van het beeldmerk. Dat rustig nadenken draaide uit op een een lichte vorm van identiteitscrisis. Mijn haar heeft nog geen vaste vorm gevonden, mijn website had wel een ander beeldelement nodig en ik probeer juist mínder zelfbewust te zijn. En zo duurde het nadenken acht maanden, zonder dat het opschoot. Een paar weken geleden had ik een afspraak met een auteur in mijn hoedanigheid als schrijfcoach. Na een blik in het café keek de man ontredderd om zich heen: geen schrijfcoach! Ik stak mijn hand op, en toen dat niets uithaalde, holde de ober hem achterna. Ik weet niet meer wat hij zei toen hij me uiteindelijk gedag zei, maar het was duidelijk dat hij in de war was omdat ik totaal niet op mijn beeltenis leek. Toen ik naar huis wandelde peinsde ik over de verwijtbaarheid: doet het ertoe hoe je schijfcoach eruitziet? Doet het ertoe of je je presenteert met een foto waarop je niet langer lijkt?
Ik moet een nieuwe ava. Ontmoette vandaag een nieuwe auteur voor de schrijfcoach en ik had echt het gevoel dat ik hem gecatfisht had.
— Maartje Luif (@Zezunja) August 21, 2017
Voor wie wil weten waarnaar ik verwijs met het werkwoord catfishen: Catfish is een programma van MTV over bedrieglijke internetrelaties (de eerste seizoenen kan ik van harte aanbevelen).
Welnu, vandaar en daarom deze ‘restyling’. Omdat ik as we speak al niet meer op mijn huidige foto lijk – ik zit in de fase die alleen Rudi Völler en andere jarentachtigmatjes ooit roem bezorgde – kan ik niet beloven dat ik niet binnen een jaar nog eens van avatar verander. Om die reden heb ik mijn site voorlopig ook vrijgesteld van haarconjunctuur.
Bye bye dreadlocks. Nu echt.
Ik heb je ooit eens van ver herkend in het centrum van Leuven, maar ‘k denk dat je nu meer in de massa opgaat en dat ik je niet meer (van ver) zou herkennen.
Dat vind ik enerzijds jammer, het was zo fijn om passief mensen te ontmoeten. Anderzijds fijn: het was zo verschrikkelijk om zo vaak herkend te worden. Haha!