De impulsaankoop van een nieuwe identiteit

Gisterochtend ontving ik een mail. ‘Beste Maartje, Hartelijk dank voor je inschrijving voor de Dagcursus Natuurgids die start in september 2017.’ Ik schrok even. Natuurgids? Ik? Maar toen wist ik het weer. Dit weekend stuitte ik tijdens een rondhangsessie op Facebook op een intensieve cursus natuurgids. Na vijf minuten in dubio maakte ik het inschrijfgeld over. Daarna was de werkelijkheid weer tussenbeide gekomen en vergat ik mijn nieuwe toekomst. Totdat ik de mail ontving.

Ik … Natuurgids …
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar als ik in mijn leven iets doe dat me een nieuwe titel oplevert, dan duurt het enige tijd voordat de ruimte tussen mij en de nieuwe titel volledig is opgelost. Zo ging dat toen ik ‘kok’ werd, later bij de titel ‘journalist’. en nog weer later toen ik me ‘schrijver’ ging noemen. Er was altijd het gevoel dat het over iemand anders ging als die termen gebruikt werden.

Dat geldt ook voor de titel ‘natuurgids’. De luisteraars die mijn Middagjournaal van gisteren over de dode kikkers hebben gehoord, zullen begrijpen: er zit op zijn zachtst gezegd wat ruimte tussen mij en de titel ‘natuurgids’.

Toegegeven, ik heb niet alles tegen. Ik heb een grote tuin, met kikkers, eekhoorns en uilen, en mijn ouders stopten mijn peuterarmpjes al in t-shirtjes van natuurbeschermers. Bovendien had ik geruime tijd de zorg over een cavia met darmkanker. Maar ik groeide op in Amsterdam waar ik verder alleen met natuur in aanraking kwam als ik mijn knikkers tussen de tegels vandaan peuterde en zo, per ongeluk, een pissebed vermorzelde. In het kielzog van mijn ouders leerde ik veel over de natuur en ik eindigde de middelbare school met prima cijfers voor biologie, maar in het dagelijks leven was natuur niet meer dan wat duiven die een nest bouwden op mijn balkon.

Ik … Natuurgids …
Terwijl ik de mail nog eens lees en doorklik naar het lesprogramma, realiseer ik me dat elke nieuwe weg die je inslaat vooral een afrekening is met de vooroordelen die je had. Want ik zie mijzelf niet als natuurvorser; de paden op, de lanen in. Met mijn afritsbroek en mijn camouflageklak. Maar ik zie mezelf wél de rest van mijn leven van wanten weten. Dat ik een veelheid aan vlinders en vogels herken, dat ik snap waarom het ene plantje ergens wel groeit en het andere niet. En dat ik dat dan ook nog eens goed weet te vertellen.

Ik kan het iedereen aanraden: de impulsaankoop van een nieuwe identiteit. Want als ik hier langer over had nagedacht dan had ik me waarschijnlijk laten leiden door de karikatuur van de man met de camouflageklak. Nu zette ik mezelf voor een voldongen feit, en wat blijkt: ik kijk enorm uit naar het determineertrommeltje, de loep, en het studeren op snavelvormen en bodemsoorten.

Ik zou willen zeggen: geef jezelf ook die kans. Doe deze week iets wat je nu nog niet ziet aankomen. Koop een weefgetouw of een clavecimbel, word rallyrijder of wijnbouwer. Kantel het beeld van jezelf en maak korte metten met alles wat je nooit voor mogelijk hield.

Deze column las ik op dinsdag 28 maart 2017 voor als Middagjournaal in het radioprogramma Nieuwe Feiten op Radio 1.

9 april 2017 | Geen reacties

«

»

Geef een antwoord

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

0 Reacties

© 2020 Maartje Luif & KLEO, met dank aan Wannes Daemen • Leveringsvoorwaarden

Stuur een mailtje

Wil je meer informatie of heb je vragen? Mail mij!

Wordt verstuurd

Login met je gegevens

Je gegevens vergeten?