Uren zonder sjoege

Het zwarte gat had ik natuurlijk aan zien komen. Het stond in mijn agenda met krullerige accolades: vanaf 31 augustus – zwart gat. Tot zaterdagmiddag had ik twee kwarktaarten, een appeltaart, een gewone cake, en walnotencake, een appelcake, een rijstsalade met feta, een aardappelsalade met augurk, een pastasalade met kruidenkaas, een couscoussalade met spekjes, drie soepen, makreelmousse, tzatziki, hummus, en tig dipsausjes gemaakt. Om twee uur zette ik het mes voor de laatste keer in iets voedzaams, om drie uur begon het feest en drie dagen later tuimelde ik in het zwarte gat. Ik had uitgekeken naar het zwarte gat. Voor het eerst deze zomer echt wezenloos zijn, geen idee wat ik buiten mijn werk om zou moeten doen. Uren zonder sjoege, dagen zonder doel.
Vandaag is het 1 september, dus alle Belgische kinderen gaan weer naar school. Dat betekent dat de drukte in het Provinciaal Domein achter mijn huis afneemt en de drukte op de weg voor mijn huis toe. Het betekent ook dat de meeuwen, ganzen en aalscholvers weer komen, en dat de kikkers aan hun laatste kwaak toe zijn. De tijd is weer aan mij. Het zwarte gat mag nog wel even duren, maar ik ken mezelf. Ergens in deze ledigheid tuig ik een plan op, waar ik mezelf mee overval en dan tilt mijn taakspanning mij weer over alle zwarte gaten heen. Ik zal er van een afstand verlangend naar kijken, naar die gaten, op zoek naar iets wezenloos, naar uren zonder sjoege en dagen zonder doel, maar ik zal er niet bij kunnen.
Het is het ongeduld, het perfectionisme, de bewijsdrang – aan wie? – en de eeuwige verveeldheid die het onmogelijk maken om eens rustig af te dalen en gedurende langere tijd de gezapigheid van het niets toe te laten. Het is misschien de reden dat ik mijn vork zo vol met hooi stouw: de belofte daarna een paar dagen zo verlamd te zijn dat er geen onrust ontstaat in die uren zonder sjoege. Omdat ik weet dat ik de wezenloosheid alleen dan toelaat: als ik echt niet meer kan.
Mooi verwoord Schone zus…..net zoals ik ook nog altijd op zoek naar de Gulden Middenweg….balans….klinkt mooi hé?
‘Uren zonder sjoege’ — zo mooi verwoord! Sinds ik een klein kwartaal thuiszat met morfine en het verhaal van een kapotte nier, heb ik er heel wat langs zien komen. Dat beviel me eigenlijk goed; zozeer dat ik nu mijn werk relatief rustig is, en ik kerngezond weer, de sjoegeloze uurtjes makkelijk kan hebben.