Niet langer door halfgesloten wimpers

Mijn buren zijn altijd slechts een verhaal geweest. Een constructie van piepjes, klopjes, bonkjes, stemmen en geluiden. Die verhalen kwamen uit mijn hoofd. Ik plakte de piepjes, klopjes en bonkjes aan de dingen die ik van ze wist. Het tijdstip waarop ze thuiskwamen, opstonden, naar bed gingen, of ruzie maakten. Het klingelende geluid van flessen in hun boodschappentassen, of de flarden van gesprekken die ik opving door open ramen, dunne muren en nauwelijks geïsoleerde vloeren. Van hun achternaam, haardracht en stemgeluid boetseerde ik een personage dat door hun huis wandelde en dat verantwoordelijk was voor de piepjes, klopjes en bonkjes die ik hoorde. Zo borduurde ik levenslopen die Wannes soms voorzichtig ‘ongefundeerd’ durft te noemen.

Nog nooit had ik buren met wie ik wijn dronk, terwijl dat een hoop trammelant had kunnen voorkomen. Hoe zou het met de pitbullburen (1, 2, 3) zijn gegaan als ik in een vroeg stadium het glas met ze had geheven? En hoeveel godverdoemmes zou de buurvrouw achter de muur van het koertje van ons vorige huis ons uiteindelijk toegesist hebben als we eens met haar hadden geklonken? Maar het kwam er nooit van, en tegen de tijd dat het ervan had kunnen komen, was ik meestal alweer verhuisd. Zo bleven mijn buren slechts verhalen.

In dit huis had ik me voorgenomen om eens even fiks te ‘bonden’. Elke keer als ik iemand zag die in ons rijtje woont, klampte ik hem of haar aan, zette ik mijn allerbeminnelijkste glimlach op en sloeg ik een babbeltje. En zo bemachtigde ik steeds meer flarden die ik kon vastschroeven aan de stemmen en de piepjes. De klopjes en bonkjes kregen meer reliëf, en als Wannes mijn verhaal weer eens als ongefundeerd afdeed, pareerde ik dat met de getuigenissen uit de gesprekjes op straat.

Onlangs stak mijn rechterbuurman zijn hoofd over de schutting met de vraag of we zin hadden om te komen eten. Van deze buurman had een vriendin ooit beweerd dat ze er verkering mee had gehad en daarmee was het verhaal flink aangezwengeld. Maar bij nader inzien had ze zich vergist, waardoor de piepjes, klopjes en bonkjes ineens vooral een buurman vormden ‘die het nooit met An had gedaan’. Uiteraard zei ik gretig ja op zijn aanbod, tegen al mijn sociale fobietjes in.

Die zaterdag keken we uit over de de buurt vanaf een paar meter verderop. We monsterden onze tuin uit ander perspectief, we dronken wijn met de buurman, zijn vriendin en twee kennissen, aten quiches en voerden de gesprekken die je voert met mensen die je niet kent. Het was oké, het was geruststellend en het was vertrouwenwekkend. Dit was geen buurman die opzettelijk zijn sleutel zou vergeten (1), dit was geen Paul (1), dit waren geen buren zoals die van Pruts (1), het leek er niet op dat deze buurman ons dit zou flikken en bovenal: er viel met deze mensen te praten.

Thuisgekomen was ik opgelucht. Ik ben slecht in small talk, niet voor niets kwam ik nooit veel verder dan stoepgesprekjes, en een glas wijn zou ik eigenlijk al een hele overwinning hebben gevonden. Nu had ik een lange avond aan teambuilding gedaan en het leek erop dat het werkte. Zeker na dit voorjaar, waarin de geestelijke eierdozen niet aan te slepen waren, was het gevoel dat ik met deze mensen dingen zou kunnen oplossen als het nodig was een niet te onderschatten kalmeringsmiddel.

Tot ik de maandag erna aan het werk ging en de dagelijkse piepjes, klopjes en bonkjes hoorde passeren. Waar die eerst leidden tot een verhaal dat zich door halfgesloten wimpers opdrong, leek het nu alsof de rechtermuur in de huiskamer was weggehaald. Ik zag de buurman redderen in zijn keuken, ik zag hem zitten aan zijn bureau. Het lichtplan, de materialen, de inrichting, de kleurstelling: het stond allemaal zo helder op mijn netvlies dat het onmogelijk was om de buurman terug te brengen tot een verhaal. De buurman was ineens iemand van vlees en bloed, in een écht huis, die op vijftig centimeter afstand dingen stond te doen die bonkten. En, ja jezus, dat was dus niet de bedoeling.

« Smaakgroef

Stel nou dat dit het is? »