Hoe onze vakantie onbestaande werd (18)
Lees eerst deel 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16 en 17.
Prioriteiten, het klinkt zo lekker overzichtelijk, maar wat waren onze prioriteiten eigenlijk toen we die maandagavond doodmoe maar hyper-alert thuiskwamen in een land waar je buiten kantooruren vrijwel nooit iets gedaan krijgt, en zeker niet als de Rode Duivels een EK-wedstrijd tegen Italië spelen? Checken of onze bankrekeningen geplunderd waren, een nieuwe telefoon kopen of iets anders belangrijks regelen was allemaal geen optie. Maar wat dan? Zolang er nog iets te vluchten of te vechten viel, hadden we veel aan die voortdurende overdosis angsthormonen, maar zodra we een voet over de drempel van ons eigen huis zetten, diende de overlevingscocktail die al dagen door ons bloed stroomde geen nut meer, integendeel.
We wilden ons verhaal aan iemand vertellen, maar we hadden geen telefoons meer, we wilden slapen, maar waren te hyper, we wilden eten, maar hadden geen honger, we wilden niet thuis zijn, maar ook niet elders, we wilden iets doen, maar wisten niet wat. Het eerste kwartier liepen we als tijgers in een dierentuin rondjes door het huis, op zoek naar een activiteit die houvast kon bieden. Tevergeefs.
Uiteindelijk schreef ik met de MacBook een bericht op Facebook dat ik steeds opnieuw moest herzien omdat ik er keer op keer fouten in maakte, en ik schreef een bericht op Twitter waarin ik eveneens fouten maakte. Toen er reacties binnenkwamen, bleek ik zo onduidelijk geweest dat verschillende mensen dachten dat we nog in Catalonië zaten, en anderen vreesden dat we met bruut geweld beroofd waren. Ik had spijt van mijn warrige berichtgeving, maar werd ook opgetild door de overweldigende liefheid van mensen die snapten hoe kut het was dat onze vakantie onbestaande was geworden, mensen die aanboden ons geld te lenen, of een telefoon te geven, mensen die een crowdfundingactie op wilden zetten, mensen die ons hun woning aanboden als alternatief vakantiehuis, en tal van lieve tweeps en peeps die ons een luisterend oor boden.
Hoewel de steun van al die mensen een boost gaf – en ook weer een nieuwe adrenalinestoot – waren we niet in staat er adequaat op te reageren. Sociale media waren iets uit een parallel universum. Converseren met twintig mensen tegelijk, niet te veel tikfouten maken, helder en coherent blijven, rationeel: allemaal dingen waar ik mezelf na drie dagen actie-actie-actie niet toe in staat achtte. Dus ik reageerde zo goed en zo kwaad als het ging, bedankte, schreef dat we ons te ongemakkelijk zouden voelen als we giften zouden accepteren, en sloot Twitter en Facebook weer af.
Inmiddels hadden de Belgen van de Italianen verloren en iedereen die moest weten dat we thuis waren had een mailtje ontvangen, dus het zou logisch geweest zijn ons bed op te zoeken. Maar slapen? In die hoedanigheid? Op dat moment? Nee. Ik wilde iets doen. Actie. Handelingen. Oplossingen. Daadkracht. Maar wat dan? Wat kon ik doen? Omdat ik net twee dagen op de passagiersstoel had doorgebracht, was de film van de beroving al vaker opnieuw afgespeeld dan goed voor me was, en ook nu we thuis waren hield de stroom van beelden niet meer op. Dat leek me een goede prioriteit: de film die me teisterde vangen en onderbrengen in de kooi van een tekst. Dus maakte ik een document aan dat ik terugvind op de computer onder de naam Verhaal beroving. Het is een ratelrelaas van zes kantjes, boordevol en-toen-en-toen-en-toen, en zonder enige vorm van relativering. Maar het werkte, ik had het gevoel dat ik iets nuttigs deed en achteraf kan ik zeggen dat dat ook zo was. Ik schreef van elf tot twee, sloeg het document op, ging in bed liggen en viel geheel onverwacht in een diepe slaap. Op mijn computer vind ik een nieuw bestand van half negen de volgende ochtend. Verhaal beroving gestileerd, heet het. Dus kennelijk heb ik maar heel kort geslapen en ben ik de volgende dag gelijk weer achter het toetsenbord gaan zitten. Dat het tweede verhaal gestileerd zou zijn, is een leugen. Het is een spervuur van beelden, feiten, dialogen, Spaanse zinnen, Franse vragen en Engelse antwoorden, Maar het hielp me de herhaling te stuiten door de beelden te slijten aan het toetsenbord. Nog een dag later schreef ik het eerste deel van deze serie.
Het schrijven was therapeutisch, en dat zie ik terug in alle delen van dit verhaal. Ik veeg mijn voeten aan de meeste richtlijnen die ik als schrijfcoach uitvaardig: voorkom te veel herhaling, wees spaarzaam met overbodige passieve zinnen, wees zorgvuldig met leestekens, check hoe je moeilijke woorden schrijft, en ga zo maar door. Met als gevolg dat hoe beter het met mij gaat, hoe meer mijn handen jeuken om het verhaal aan een stevige eindredactie te onderwerpen. Maar dan: jullie stoorden je er hoegenaamd niet aan. Al bij al zijn er tegen de tweeduizend mensen die alle delen hebben gelezen en de tientallen reacties die ik de afgelopen weken ontving naar aanleiding van het verhaal brachten me in verlegenheid. Ik, die geen gelegenheid onbenut zal laten om mezelf te downplayen, werd innig geprezen om iets dat vele malen beter had gekund. Met als gevolg dat ik midden in mijn adrenalinekater ook nog eens moest leren omgaan met complimentjes voor iets dat voelde als een dronken foto op Facebook.
Wat me naadloos brengt bij een waarschuwing ten aanzien van het vervolg van dit verhaal: vergeef me de fragmentarische manier waarop ik de rest van Hoe onze vakantie onbestaande werd zal schrijven. Jullie komen hier voor de cliffhangers en ik heb eigenlijk alleen nog warrige brokjes in de aanbieding. Morgen is het een maand geleden dat we thuiskwamen en als ik probeer terug te kijken op die maand zie ik alleen een tilt-shiftfoto van beduusdheid, alertheid en gelatenheid. Waar ik tijdens en na de beroving elke seconde registreerde, zijn de afgelopen vier weken vooral een soep van gedoe waarin ik wat ronddobberde in een poging de financiële, bureaucratische en emotionele schade zo goed mogelijk af te wikkelen. Daarom is het onmogelijk het vervolg van de reconstructie net zo nauwgezet op te schrijven. Ik hoop dat jullie het me niet euvel zullen duiden. Wat nog volgt is: het feest der bureaucratie, de mislukte poging tot hernieuwde vakantie, de hartverwarmende actie van Aafke Romeijn, de listigheid der verzekeringsmaatschappijen, hoe om te gaan met slapeloze nachten en waarom je altijd moet trouwen met de perfecte traumagenoot (Wannes!).
Ik blijf alvast gretig meelezen, ook zonder cliffhangers. Je bent echt te streng voor jezelf. Ik vond je verhaal spannend en meeslepend en heb me nergens gestoord aan de dingen die je opsomt.