Geen katachtige
Gang door, langs de dansvloer, trap op, zaal in, trap af, andere gang, andere zaal, omdraaien, terug, en dat steeds opnieuw. Ik kijk op mijn telefoon. 22:30. Negen uur reizen, meer dan honderd euro aan reis- en verblijfkosten en dan na twee uur weggaan? Kan dat? Ik denk aan al die keren dat ik op feestjes, concerten en evenementen door het gedruis cirkelde op zoek naar een nog leuker feest, concert of evenement. Paradiso, Roxy, Dansen bij Jansen, Melkweg, de AB, het Depot. Een leven lang langs hallen, wc’s en garderobes naar boven- of benedenzalen in de illusie dat om de volgende hoek de avond wél is zoals ik me had voorgesteld. Huisfeestjes: voorkamer, achterkamer, gang, keuken, tuin of balkon. Of Lowlands: van de Alpha naar de X-Ray, naar de India, naar de Charlie. Steevast op weg naar het gevoel waar ik op hoop, de gesprekken die ik droom en de mensen die exact passen in de illusies die ik over de gebeurtenis koester.
22:35. Welke kant loop ik op? De gang in en dan de trap op? En zo ja, welke trap? En zo nee, eerst naar het achterzaaltje? Of de dansvloer over? En waarom dan? Wat denk ik aan te treffen?
Ooit tekende ik in Artis een panter die in de uren dat ik toekeek ongeveer tweehonderd keer langs het hek heen en weer liep in de schijnbare hoop dat er onderweg iets zou veranderen. Ik had daar drie dagen buikpijn van. Maar ik ben geen katachtige, er is geen hek en even verderop is de bushalte.
