Smaakgroef
Pas toen ik klaar was met knutselen realiseerde ik me dat mijn site er nu eigenlijk net zo uitziet als omstreeks 2005. Het deed me denken aan een conclusie die ik onlangs trok over mensen en mode. De meeste mensen blijven op een bepaald moment in hun leven in een modegroef hangen. Zo denk ik dat mijn beste vriend Dwarzand ergens in 1988 in het spiegelpaleis van zijn eigen smaak is terechtgekomen: de kleren die hij nu draagt lijken verdacht veel op de kleren die hij toen droeg. Mijn vader, een trage, is ook ergens begin jaren tachtig in zijn modegroef gevallen, en ikzelf ben rond 1996 kleren gaan kopen die zich in weinig onderscheiden van wat ik nu aantrek. Ik denk dat Wannes nog maar een jaar of negen geleden op zijn smaak-kopstation terechtkwam, net iets later dan mijn weblog.
Hoe dan ook: de site is een beetje vernieuwd. Ik heb de schrijfcoach aan maartjeluif.com toegevoegd, omdat het twee gescheiden werelden waren: ik als schrijver en ik als schrijfcoach. Dat leek me ineens heel onlogisch.
Mochten jullie foutjes tegenkomen, please, trek me even aan mijn mouw in de reacties. En voor het overige: in welk jaar viel u in uw modesmaakgroef? En welke gevolgen heeft dat voor hoe u zich nu kleedt?
Minifoutje hierboven: er staat een keer ‘schijfcoach’ :-)
Ha, dank je wel. Dat is een tikfout die ik heel vaak maak. PR-technisch best een onhandige, trouwens.
1. Ik ben heel blij dat je er weer bent, nadat je site even weg was.
2. Ik vind dat jij met het jaar mooier wordt! Echt. Je had al als jonge twintiger, zie ik nu, zo’n mooi en expressief gezicht, en nu heb je er, behalve (denk ik) meer rust en zelfvertrouwen, ook nog coole dreads bij. Ik wil ook zoiets cool.
3. Ik voel me eigenlijk een beetje schuldig dat ik gewoon gratis meelees hier, nadat ik je tarieven eens las, en ook dit van Lilith las (http://www.talesfromthecrib.be/2016/09/lilith-11/). Door internet lijkt het soms voor mij alsof ik via mijn abonnement wel meteen voor alles betaal, maar dat is helemaal niet waar – providers nemen veel geld, maar dat gaat helemaal niet naar de juiste mensen, zoals jij of zoals Lilith, die schrijven en mij echt wel veranderen, maar aan wie ik nooit iets geef. Tijd voor een bedankje aan jou, voor alles wat je al schreef, zomaar, voor mij en anderen?
Voor mijn gevoel ben ik altijd 35 geweest. Oud tussen de pubers. Te volwassen tussen de studenten. Maar inmiddels dan weer merkwaardig jong tussen de leeftijdsgenoten met hun midlife-crises en zorgen over de hypotheek.
Mijn haardracht is op zich niet veranderd sinds 1984 – ik knip mij dan ook zelf. Eerst uit onvrede, omdat geen kapper iets kon met mijn krullen dat ik niet beter deed, later uit gemakzucht en omdat er ondertussen enige handigheid was gekomen.
Ik heb geen smaakgroef geloof ik. Ik vind het net leuk dat de mode verandert en ik verander mee. Uiteraard doe ik niet met elke gril mee, het moet wel bij me passen, (dus als luipaardprint of glitter ineens de mode is, bedank ik), maar echt blijven ‘steken’ in mode…nee. Mijn dochter van zeventien vindt het geweldig om oude truien en broeken en schoenen van me te stelen, zij is nu helemaal into de jaren negentig. (Ik hou lievelingsstukken bij, dat dan wel weer). Zij zet zich nu dus lekker tegen me af met oversized truien en lange rokken die ik als achttienjarige droeg. Stel je voor dat ik was blijven steken in mijn jaren negentiggroef, dan droeg ze nu misschien wel luipaardprint!
More like ‘stuk’ in het wild ;-). Jammer dat de tijd zo hard gaat.