Woensdag 16 december 2015 – De tak
‘Ik ga even naar de auto kijken, ik wil zeker weten dat er niets is’, zegt hij.
Over de halve gordijntjes tuur ik in het schemerdonker. Hij draagt een geel vest en is daarmee gelukkig goed te zien voor het langsrazende verkeer. In het glijdende licht van de passerende koplampen verschijnt er een frons op zijn gezicht. Dus toch?
Een kwartier eerder waren we opgeschrikt door een vrachtwagen die voorbij reed met wild geraas en dof geplof. We hadden naar buiten gekeken en geconstateerd dat in de verte de achterlichten van een camion wegkropen. De straat was nat, onze auto glom, het verkeer reed hard en niets in ons gezichtsveld verried wild geraas of dof geplof.
Hij steekt zijn hoofd om de deur. ‘De zijruit is stuk.’ Ik ga direct met hem mee naar buiten. Er liggen drie platgereden delen van een boomtak, op de weg, achter de auto en voor de voordeur. Aan de straatkant hangen duizenden stukjes glas in de sponningen te wachten op de genadeklap. In het midden zit een gat. Vermoedelijk reed er een vrachtwagen over een kromme boomtak die vervolgens met grote kracht uit elkaar sprong, dwars door onze zijruit.
En dan komt dat moment waar herinneringen van gemaakt worden: er volgt een reeks handelingen en gedachten die je allemaal nooit eerder deed en dacht. Wat is er gebeurd? Wie moet dit weten? De verzekering? De politie? Wie lost dit op? Hoe snel? Hoe goed? En wie betaalt er voor een ongeluk zonder schuld?
Dingen die je langzaam leert zijn te uitgerekt voor een pakkende herinnering. Onverwachte eerste keren zijn daarentegen uitermate geschikt om zich voorgoed in je hoofd te nestelen. Zo weet ik nog exact hoe ik mijn paspoort moest zien terug te krijgen van een aan morfine verslaafde campingbaas, ik zal nooit vergeten hoe ik binnen 24 uur bijna 17 duizend euro moest zien veilig te stellen en in mijn geheugen staat nog haarscherp gegrift hoe ik mij moest ontworstelen aan het predikaat ‘burgerlijke staat: onbepaald’. Allemaal situaties die op zichzelf niet meer waren dan op de juiste manier communiceren, maar die extra gewicht kregen omdat ik het eerder niet voor mogelijk had gehouden.
Het is niet die tak op zich, die mij nog lang zal heugen, of de verbrijzelde autoruit, het is het feit dat het de eerste keer was. Wat me tot de geruststellende gedachte brengt dat na vandaag geen tak mij de pis nog lauw zal maken.
Deze column verscheen op donderdag 17 december 2015 op Canvas.be.
