Waarom Choco niet door het luikje wil

Eind juni installeerden we een kattenluikje, maar nu, een maand later, is onze enige poes er nog steeds niet doorheen geweest. Belangrijk om te weten: ze is 13 jaar en heeft al drie luikjes gekend en gebruikt. Ze is absoluut geen luikjesgroentje, maar dit specifieke luikje is volkomen nieuw voor haar.
Waarom wil ze er niet door? Een analyse.

1. Choco heeft een handleiding.
Ze is 13 jaar oud, heeft verschillende geestesziekten, waaronder een allesoverheersende angststoornis, en is vaker verhuisd dan goed is voor een kat met verschillende geestesziekten.
Zes jaar geleden leidde dat tot een apotheose van heb ik jou daar. Ik deed daar uitgebreid verslag van.
https://www.maartjeluif.com/2009/perikel-1-choco-inleiding
https://www.maartjeluif.com/2009/perikel-1-choco-deel-1 https://www.maartjeluif.com/2009/perikel-1-choco-2
https://www.maartjeluif.com/2009/perikel-1-choco-3
https://www.maartjeluif.com/2009/perikel-1-choco-slot
Vorig jaar escaleerde het opnieuw. Ook dat verhaal schreef ik op.
https://www.maartjeluif.com/2013/poeziewoeziewoes

2. Choco heeft trauma’s van dingen die ze ooit moest
Choco moet nooit iets van ons, tenzij ze in het bakje moet om naar de dierenarts te gaan, of als we verhuizen. En aangezien we vaak verhuisd zijn en ze ernstig ziek is geweest, associeert ze ‘iets moeten’ met afschuwelijke gebeurtenissen. Bij het nieuwe luikje heeft ze het gevoel dat ze iets moet, waardoor ze weet: er is stront aan de knikker, alert blijven nu. Kortom: Choco loopt met een grote boog om het luikje heen.

3. Choco is goed opgevoed.
We hebben onze katten altijd consistent opgevoed, met als gevolg dat Choco vrijwel niks doet wat wij niet willen. Ze komt niet op tafel, niet op de aanrecht, je kunt de hele keuken vol met eten zetten: ze zal er niet aankomen. Voor het luikje dat wij hebben geïnstalleerd moet ze zowel bij het binnen- als bij het buitengaan op meubels klimmen. Dat zit niet in haar systeem.

4. We hebben ons niet aan de handleiding gehouden (zie punt 1).
We weten dat we Choco extra weerbarstig en alert maken als we roepen, tsjirpen, smakken en ons smekende stemmetje opzetten. En toch konden we het niet laten. Als trotse luikjesinstallateurs klepperden we het eerste uur met het luikje en fleemden we met onze stem. Zo toverden we de geest uit de fles: argwaan.

5. Mike is dood
Choco is opgegroeid met Mike, een alfamannetje annex durfal. Mike was de kwartiermaker van het stel. Hij sprong als eerste over de schutting, ontdekte de omgeving en ging steevast als eerste door een nieuw luikje. Kortom: in theorie weet Choco heel goed wat een luikje is, ze heeft al verschillende luikjes gekend en gebruikt, maar een luikje is geen luikje als Mike er niet doorheen is geweest. En Mike is dood.

6. Het luikje zit op de verkeerde plek
We kunnen er lang en kort over praten, maar het luikje zit op de verkeerde plek. Dat heeft iets te maken met dat dit een huurhuis is, onze deuren en ramen op maat gemaakt zijn, en onze huisbaas het huis liever in oorspronkelijke staat houdt. De enige plek waar we een luikje konden maken was in het washok dat in het souterrain zit. Niet alleen komt het luikje daardoor binnen uit ter hoogte van het plafond, ook is de route ernaartoe eindeloos. Stel: Choco ziet vanuit de keuken, waar wij meestal zitten, een duif in de tuin, dan moet ze naar de andere kant van het huis, daar via de trap naar beneden, dan ondergronds weer terug en al klimmend op de meubels in een groezelig washok naar buiten. Choco denkt niet in omwegen en het plafondperspectief is haar vreemd, dus het luikje zit verkeerd. Maar het was dit, of geen luikje.
We hebben al een kattenbak in de buurt van de route naar buiten gezet. Die kattenbak vindt ze tof, maar het washok waar ze doorheen moet, vindt ze maar niks.

7. Choco vergeet niet snel
We hebben ons niet aan de handleiding gehouden (zie punt 4). Toen het luikje er net was hebben we haar nieuwsgierigheid willen wekken door wat te klepperen en te roepen, daarna hebben onszelf together gepulld en afgesproken om niet meer hysterisch te doen over het luikje, omdat het haar alleen maar zou afschrikken. We hebben onze tactiek van zo-min-mogelijk-samenzweerderig-overkomen toegepast en zijn met ons avondeten in het groezelige washok gaan zitten, rustig babbelend over koetjes en kalfjes. Het werkte heel even, ze stak haar hoofd door het luikje dat we open hadden gezet, maar het chip-slotje klikte boven haar hoofd (een slotje waardoor alleen zij erdoor kan en de brutale buurtpoes niet) en vervolgens maakte haar brein kortsluiting: zie je wel, er was iets met dit luikje! En weg was ze.
We hebben de dagen erna nog nog menig boterham in het groezelige washok gegeten, maar het mocht niet baten. Ons gefleem en die gekke klik hadden haar vermoeden bevestigd: dit luikje is evil. We hebben haar buiten opgesloten in de hoop dat ze dacht: nu moet ik wel. Maar dat dacht ze niet, ze vond het hooguit heel verontrustend. Zelfs toen ze na middernacht door een buurtkat op ons terras in een hoek gedreven werd, bleef ze uit de buurt van het luikje. Uiteindelijk hebben we het hulpeloze beest toch maar binnengelaten, aangezien ze geen plek had om te schuilen voor de opdringerige buurtkat. Inmiddels is het dus zover dat ze niet alleen het luikje wantrouwt, maar ook ons, want wij deden die deur steeds moedwillig voor haar neus dicht. Nu drie weken later kijkt ze nog steeds elke tien seconden naar de deur: is die nog wel open? Tot zover de tactiek van zo-min-mogelijk-samenzweerderig-overkomen: Choco vergeet niks.

8. Choco heeft een eetprobleem.
Veel katten kun je conditioneren met eten, maar Choco heeft een eetprobleem: ze vindt eten vooral interessant, maar ze lust bijna niks, ze heeft een diagnose hepatitis en ze gaat regelmatig – ingegeven door psychische nood – in hongerstaking. Het laatste dat we willen, is haar eten demoniseren. Natuurlijk hebben we wel even geprobeerd om haar erdoorheen te lokken met wat vis (ah, zo hardleers!) maar het gevolg was dat ze die dagen nauwelijks at. Schuldgevoel!

9. Zelfs intense verveling is geen motief.
We waren vorige week een week weg. Er kwam iemand eten geven, maar ze kon acht dagen lang niet door een deur naar buiten. Het luikje zat er, het zou opengaan als ze erdoor zou willen, maar uit alles blijkt dat ze niet naar buiten is geweest. We troffen bij thuiskomst een doodongelukkige kat aan.

10. Wij doen nogal veel verkeerd.
Zie punt 1 tot en met 9.

Vervolg: Waarom Choco niet door het luikje gaat (2)

Mocht je na het lezen van dit stuk goede adviezen hebben: graag. Maar lees wel eerst even de Chocoperikelen en Poeziewoeziewoes, dan hebben we het tenminste over hetzelfde: met Choco valt niet te sollen.

« In het schrijftijdschrift Verzin

Kim Clijsters is uiteen »