Radiogeheimen

Mijn opname voor het eerste middagjournaal van deze week klonk erg hol, mailde een redacteur van Nieuwe Feiten. Of ik het even over kon doen, onder een donsdeken of zo. Maar ik had nog maar een uurtje, en dan moest ik fluks een degelijk akoestisch hol bouwen, bovendien had ik het woord emoetje gebruikt in mijn column, en moederkloekgevoel, pasgeboren gordeldieren, gedesoriënteerde duiven en Australische Animal Cop-series, kortom: een resem aan tongtwisters waarvan ik vreesde dat ik ze er niet op een drafje nog eens uit zou krijgen.

‘Willen jullie wat knutselen?’ mailde ik terug en ik tekende er een minzaam lachende smiley bij. Gelukkig bleken ze bij Nieuwe Feiten de kwaadsten niet. Ze draaiden net zo lang aan allerlei knopjes tot het niet meer klonk alsof ik op de wc zat.

Gisteren bouwde ik een tent. Ik zette een statief en een wankele stoel op het bed, drapeerde er een deken over, stutte de wanden met kussens, kroop erin en las een Middagjournaal voor. De laatste keer dat ik zo’n mooie tent bouwde, was ik tien, maar ik was het nog geenszins verleerd, al zeg ik het zelf. Vol trots nam ik een foto en plaatste die op Facebook, Twitter en Instagram. The things you do for radio, schreef ik erbij. Er kwamen reacties van mensen die dit ook voor het laatst deden toen ze tien waren, en die weemoedig werden van mijn foto.

Maar interessanter waren de reacties van muzikanten en radiomakers: hoe vaak ík niet zo heb gezeten, zeiden ze. Tussen de kussen, dekens, handdoeken en zetels. Bang dat de constructie in elkaar zou donderen, niet bewegend in verband met ruisend textiel, intussen zachtjes naar adem happend.

Als ik de reacties mag geloven, horen wij regelmatig radio-items waarvoor alle pluimdragende attributen in huis tot een studio gestapeld werden, en hebben we allemaal cd’s in de kast waarop iemand onder een dekbed zijn zanglijn inzingt, of – en ik maak geen grapjes – zijn volledige accordeonpartij inspeelt bedolven onder een berg beddengoed, zoals ik nu ook zit.

Er ging een wereld voor mij open, vanaf nu wordt radio luisteren een stuk leuker. Het idee dat Lieven Vandenhaute zijn promo’s inspreekt met zijn coupe geplet door een bloemetjessprei voegt ontegenzeggelijk iets toe aan de promo.
En als u straks de eerste plaat na het nieuws hoort, in het programma Monschau, moet u zich maar eens voorstellen dat Billy Bragg het nummer Greetings to the new brunette inzong tussen de slaapzakken, met wasknijpers verbonden aan een luie leunstoel. Alsof-ie gewoon weer tien was.

Annelies Moons, die Monschau presenteert, bekende dat ze regelmatig een tent bouwt van haar zetel, aan drie kanten muren van kussens, een dak van dons, en zichzelf als vierde tentstok. Ik vind dat een schitterend beeld. En ik hoop u ook, want het is de vraag of u dat beeld de komende drie uur nog uit uw hoofd kunt krijgen.

Vorige week maakte ik een week lang het Middagjournaal voor het programma Nieuwe Feiten op Radio 1. Deze aflevering van het Middagjournaal kun je hier beluisteren.

« Rad voor ogen

Bullies met buikpijn »