Het toppunt van beschaving

Ik vertegenwoordig alles wat er mis is met deze wereld.
Komt er een klein emoetje langs op tv, dan val ik in katzwijm en vraag ik aan mijn man: zullen we ook een emoe nemen? Is het een tuimelend pandabeertje? Dan wil ik een tuimelend pandabeertje. Komen er babygordeldieren voorbij? Dan ben ik bereid mijn volledige tuin te offeren aan een kudde pasgeboren gordeldieren.

Bij mensen heb ik dat zelden. Tuurlijk kan ik vertederd raken van een koddig mensenkind, maar ik krijg er nooit zo’n moederkloekgevoel bij als bij een jonge hond, en ik denk zelden: kom jíj maar bij me wonen. En daarmee vertegenwoordig ik alles wat er mis is met deze wereld.

Beschaving toont zich in hoe mensen met dieren omgaan, werd mij ooit verteld. Want als volkeren van dierenwelzijn prioriteit maken, betekent dat doorgaans dat andere zaken zo goed geregeld zijn dat er nog tijd en geld is voor het toppunt van beschaving.

Ik heb dat lang geloofd. Dan dacht ik aan hanengevechten in Turkije en aan de stropers in Afrika en dan zag ik mijn indruk bevestigd. De minst vrije landen hadden de belachelijkste omgang met dieren, terwijl wij in Amsterdam met de dierenambulance gedesoriënteerde duiven van de straat haalden. Voeg hier maar een borstroffel in. Ik voelde me superieur.

Maar nu weet ik dat dat veel te gemakkelijk is. Het begon me te dagen toen de partij van Wilders bij de regeringsdeelname een politiekorps van vijfhonderd man eiste, dat alleen voor de dieren zou opkomen. Moslims eruit! Vuchtelingen tegenhouden! Maar o wee als je aan onze dieren komt. Niemand vind het moeilijk om met open armen een vrolijk hupsende kangoeroe welkom te heten, maar een vermoeide man met een andere huidskleur laten we creperen in de Middellandse zee.

Onlangs las ik iets over de actie ‘Haal een Syrisiche vluchteling in huis’. Ik vind het een mooie actie, maar ik stem dan ook op partijen die een vluchteling veel gunnen, en alleen al daarom voel ik me superieur. Terwijl dat te gemakkelijk is. Ik zou namelijk zelf geen vluchteling in huis halen, wegens onhandig, geen plaats, ik werk thuis en ben zeer gesteld op mijn privacy. Kortom, ik vertegenwoordig een soort halfbakken solidariteit van Not In My Backyard, want daar komen al jonge eendjes, maar verder mag je van mij alles.

Ik realiseer me steeds vaker dat ook ik mijn hart wagenwijd openzet als er een eendenkuiken door het beeld waggelt, terwijl ik de zorg voor een vluchteling aan anderen overlaat. En daarmee vertegenwoordig ik alles wat er mis is in deze wereld.
Ik ben gemakzuchtig en bescherm vol vuur mijn eigen hachje. Ik voel me een goedzak als ik een nest mishandelde poesjes zie in een Australische Animal Cop-serie, want ik zou ze stuk voor stuk in huis nemen. Maar ik ben eigenlijk geen haar beter dan de mensen die op Wilders stemmen. Ik ben een egoïst met een voorliefde voor donzig pluis.

Vorige week maakte ik een week lang het Middagjournaal voor het programma Nieuwe Feiten op Radio 1. Deze aflevering van het Middagjournaal kun je hier beluisteren.

« Autonome Wijsvinger

Rad voor ogen »