Geen mail of moeten

Als piekeraar tors ik soms de hele wereld op mijn schouders. Ik moet ware strapatsen uithalen om een beetje uit mijn hoofd te blijven, en dus wissel ik het schrijven tegenwoordig af met yoga-oefeningetjes.

Dan rol ik mijn matje uit naast mijn bureau en zoek ik een Youtube-yogalerares. Ik scroll wat door de enorme lijst met yogajuffen en probeer verre te blijven van lekkere wijven die mij beloven dat ik ook een lekker wijf zal blijven als ik maar vaak genoeg in spagaat namasté uitroep.

Ik hoef geen lekker wijf te blijven, ik zoek naar zachte, lieve meisjes die op het geluid van de zee de wereld uit mijn hoofd masseren. Youtube-meisjes die mij in bochten wringen met welluidende namen als ‘de naar beneden kijkende hond’ en ‘de verlengde puppypositie’. Meisjes die zorgen dat ik de wereld niet meer op mijn schouders draag.

Als ik daar op handen en voeten sta, met omgekeerd zicht op mijn ellebogen, en als ik de wereld niet meer voel, dan prijs ik het meisje en ben ik dankbaar dat Youtube bestaat.

Dan voel ik mijn handpalmen tintelen, en mijn nek kraken, ik voel mijn ribbenkast blokkeren of juist opengaan, en mijn pezen krampen, maar ik voel geen leed of lawaai, geen politiek of portemonnee, en geen mail of moeten.

Gisteren schoot ik weer eens in de roos. Ik vond het perfecte yogameisje dat mij op de juiste manier haar woorden toeblies: adem in, adem uit, losse nek, losse lippen, losse oogleden, los voorhoofd. Ja, toe maar, laat maar los.

Er klonk fijne plingelplangelplongelmuziek op de achtergrond en de wereld dreef langzaam van mij af. Ik voelde alleen mijn kuitspieren, de harde tegels onder mijn yogamatje, en dat ik nog niet genoeg gegeten had.

Let op je ademhaling, waarschuwde de yogalerares, laat de spanning langzaam uit je lijf, en voel de connectie met de grond. Met elke adem laat je iets meer los. Adem in. Adem uit.

Het lukte me. Met elke adem liet ik iets meer los. Adem in. Adem uit. Tot de yogajuffrouw zei: ‘Wat vinden jullie trouwens van mijn haar? Ik heb vannacht vlechtjes gedragen, dus het is nu licht golvend. Klik op like of vertel in de reacties wat je ervan vindt. En volg ook even mijn Youtube-kanaal!’

Ik schoot in de lach, zakte door mijn polsen, belandde in de positie die ook wel ‘de ingestorte naar beneden kijkende hond’ wordt genoemd, en bleef nog twintig minuten liggen, ademend op de kadans van de golfjes in haar haar.

Deze week verzorg ik elke dag het Middagjournaal in het programma Nieuwe Feiten op Radio 1. Dit was het Middagjournaal van maandag 26 oktober 2015. Hier kun je de radioversie beluisteren.

« Welkom op mijn nieuwe website

Er lag een man in mijn bed »