Er lag een man in mijn bed

Ik zag eruit als een musician, zei de jongen die me staande hield. Hij wilde graag samenwerken met musicians from all over the world.
Ik zei dat ik geen musician was, maar dat ik wel een djembé had. Ik was vast van plan om erop te leren spelen, maar ik durfde niet binnenshuis te drummen, en buitenshuis al helemaal niet.

‘Can you play?’ vroeg hij.
‘Not really,’ zei ik.
‘Shall I teach you?’
‘Now?’
‘Yeah.’
‘It’s late …’
‘For a real artist it’s never too late to make music. Where do you live?’
We stonden op de hoek van de Eerste van der Helst, vlakbij mijn huis. Ik wees.
‘Okay, come on!’ Hij liep vooruit.

Ik tuurde naar zijn rug, zijn benen. Een leuke jongen, een muzikant, iemand die mij iets kon leren. Ik liep hem achterna.

Binnen ging hij gelijk op mijn bed liggen.
Ik schrok, maar hij deed gelukkig zijn ogen dicht.
Het werd stil.
Minutenlang.
Daar zat ik dan, met een vreemde man die een tukje deed in mijn bed.

Het duurde eindeloos voor hij weer wakker werd.
‘Do you have something to eat?’
Ik had alleen een potje Chicken Today. ‘Not really.’
‘In my country we always have food for our guests.’ Hij smakte wat en ging met zijn gezicht naar de muur liggen.

Er lag een man in mijn bed. Niets aan hem was bekend. Hij snurkte. Ik wilde wat drinken, maar ik gokte dat ik het minste van hem te vrezen had als hij sliep, dus bleef ik zitten. Met mijn arm op tafel, mijn kin in mijn hand. Doodmoe.

Toen hij midden in de nacht nog eens wakker werd en het glas water op mijn nachtkastje pakte, stond ik op. Mijn bil trilde van het langdurige rechtop zitten.
‘I think you should go home,’ fluisterde ik.
‘Go home? In the middle of the night?’ Hij pakte mijn dekbed en wikkelde zichzelf erin. Hij had zijn schoenen nog aan. ‘In my country we would never throw our guests on the street in the middle of the night.’ Hij legde zijn hand onder zijn wang en maakte wat snuivende geluidjes.
Toen was het weer stil.

Ik knipte een licht aan, als daad van verzet, en pakte een dagboekje en mijn vulpen. Naam, adres, contactpersonen voor noodgevallen. Daarna schreef ik de dagen neer. Zwart op wit. 365 keer. In mijn mooiste handschrift.

Mijn billen waren gevoelloos toen ik door de luxaflex zag dat er bij de buren licht aanging. Ochtend.
Ik moest piesen. Zachtjes stond ik op. Ik stootte mijn knie tegen de tafelpoot en probeerde niet te kermen. Op de wc ontspande ik na uren eindelijk mijn buikspieren, mijn billen tintelden op de bril en langzaam kwam er weer leven in mijn lijf.

Er werd gemorreld aan de deurklink. Ik voelde snel of ik het slot wel voldoende naar rechts had gedraaid, daarna pakte ik de klink vast. Mijn hart bonkte in mijn oren.

‘Ey lady. I have to go. My friends are waiting for me to make music. Maybe I come back this afternoon. I would like to see you again.’ De deur naar het trappenhuis sloeg dicht.

Ik bleef nog een tijdje op de wc zitten. Uitademend. De rest van de dag durfde ik niet meer in de buurt van mijn bed te komen. Bang voor de geur, de haren en het stof van zijn broek.
Maandenlang zoemden zijn woorden na. ‘Maybe I come back this afternoon.’
Ik deed voor niemand nog de deur open.

Anke Laterveer schreef een prachtig stuk over aangerand worden in je eigen huis. Gisteravond verscheen ze bij Pauw met een helder verhaal over haar ervaringen, een verhaal dat geen enkele aanleiding gaf tot verdachtmakingen. Toch waren de reacties op sociale media niet mals: dat je zo iemand natuurlijk niet had moeten binnenlaten, dat je het in zo’n geval aan jezelf te danken hebt en dat je dan niet ineens zo kleinzerig moet doen. Allemaal reacties uit de omgekeerde wereld.
Ik klaagde het eeuwig in diskrediet brengen van vrouwen die vertellen over seksuele intimidatie al eerder aan. Deze keer wilde ik mijn steun betuigen met een fragment uit een verhaal waarin ik schrijf over mijn eigen ervaring als 19-jarige avonturierster met een ongewenste man in mijn bed. Ik heb alle mogelijke vormen van seksueel geweld en seksuele intimidatie meegemaakt, en hoewel er deze keer in feite niks gebeurde, was de kloterigheid nauwelijks minder dan in de gevallen waar het seksueel wel daadwerkelijk misging. Het feit dat je iemand zelf hebt binnengelaten, dat je misschien slimmer had kunnen wezen, of dat er uiteindelijk niets is gebeurd, doet niets af aan het verschrikkelijke gevoel dat je aan zo’n ervaring overhoudt.

« Geen mail of moeten

Hou je plinten vrij »