Een leven waarin de dingen niet met een rolmaat uit te dokteren zijn
Ik heb tijd. Meestal als ik tijd heb ga ik schrijven of lezen, dingen verzinnen die ik ooit ga schrijven of lezen, en bedenken wat ik eerder al verzon over wat ik zou gaan schrijven of lezen. Dan ga ik in het midden van mijn plannen zitten en gooi ik de trossen los. Ik forceer inspiratie alsof het niets is en sluit tezelfdertijd niet uit dat het niets is.
Nu, na zeven weken verhuizen, is alles anders. Ik verlang naar mijn rolmaat, wil houvast van berekeningen. Met 1 liter latex schilder je 5 tot 8 vierkante meter, de bank past in de hoek en dan past dat kastje er nog naast, en voor tien euro per maand extra heb je energie waarmee je voor de kramen langs kunt, dat soort dingen. Ik kan me op dit moment niet voorstellen dat ik ooit zomaar een woord koos en daaromheen ging schrijven. Ik heb behoefte aan dwingende feiten, aan deadlines die zo prangen dat je vanzelf 21 dozen in een avond inpakt, aan woorden die mij vertellen hoe het verder moet. Dat de camionet vrijdagavond gehaald kan worden, maar zaterdag wel voor half zes terug moet zijn, dat deze verf in één keer dekt, en dat je met dit afdekplastic 20 vierkante meter spatvrij kunt houden.
Ik zie enorm op tegen een leven waarin de dingen niet met een rolmaat uit te dokteren zijn, een dagelijkse gang van zaken waarin ik niet met twee logische gedachten kan bedenken welke van de drie trapjes ik nodig heb om mijn hoogste doel te behalen, een toekomst waarin het niet simpelweg deze of die andere inbussleutel is.
Van andere verhuizingen weet ik dat het weer overgaat, dat er weer een dag komt dat ik een woord kies en er pardoes omheen ga schrijven. Dat er een moment komt dat ik het weer als iets bijzonders ervaar als ik met mijn schroevendraaier een verfpot open wrik, een dag dat ik niet meer weet hoe ontstellend droog je handen worden van white spirit en aanverwanten. Maar nu kan ik me er nog niks bij voorstellen, en probeer ik het tij te keren door elke dag een rolmaat in mijn tas te stoppen voor je weet maar nooit. Terwijl ik het wel weet: er valt niks tegen het echte leven te beginnen met een fokking rolmaat.
Camionet // Vervlaamsing.
Huh, energie waarmee je voor de kramen langs kunt? Is dat ook Vlaams?
Rolmaten zijn heeeeel zen! ´k heb er in elke kamer 1 liggen, voor die momenten :-D
Nee, het internet zegt dat het een Zaanse uitdrukking is.
Alsof je weer aan land stapt na een oneindigheid – of dag – op het water.
Ach, wat ongelooflijk fijn dat je er weer bent. Ik miste je mooie taal en je kijk op de wereld.
Wat ontzettend leuk om te horen, Sarah!
ik liep ook vast op de energie voor de kramen ;)
maar gelukkig las ik de reacties.
Het komt goed, het wordt lente en alles valt straks op zijn plek. Ook in je huis. Maar vooral in je hoofd. Dan weet je van gekkigheid niet waar je moet beginnen ;-)