De dreiging komt van binnen
Mijn hoofd is al een half jaar in de hoogste staat van paraatheid, inclusief hartkloppingen en slapeloze nachten, exclusief terreurdreiging en actualiteit. Die hoogste staat van paraatheid heeft veel van me gevergd, zoals daar zijn: kostbare nachtrust, zelfvertrouwen en een blije tijd, maar heeft me ook iets opgeleverd, namelijk: je eigen perceptie leren dirigeren is het hele eieren eten.
Ik dirigeer me al maanden een ongeluk. Elke keer dat mijn hoofd een afslag neemt die leidt tot een stamelend hart en oeverloos getuur in ondoorgrondelijke wezensvragen, weet ik dat ik maatregelen moet nemen. Ik moet iets doen of iets laten, ik moet me ergens voor afsluiten of juist openstellen, ik moet de tijd nemen en ik moet vooral niet te streng zijn voor mezelf.
Elk gevoel van dreiging komt van binnen. Sinds mijn omgeving ook in de hoogste staat van paraatheid verkeert, merk ik dat de noodtoestand die ik in mijn hoofd bezweer, overal in doorwerkt. Het bataljon angsthormonen dat van nature de neiging heeft het straatbeeld in mijn brein te bepalen, is al enige tijd onderwerp van reorganisatie en sanering en dat werpt zijn vruchten af. De dag na de aanslagen in Parijs zat ik relaxed in de trein van Amsterdam naar Brussel, en hoewel zelfs bij mij in de straat merkbaar is dat Brussel is lamgelegd, heeft mijn hart er de afgelopen week geen tik extra om gegeven. Integendeel, ik slaap beter, heb meer controle over mijn gedachten en lijk de dirigent te zijn van mijn eigen perceptie.
Toegegeven: er is wel onrust. Door de berichten die ik lees, door het ontbreken van de verkeersdrukte in mijn straat, door het gevoel dat er iets gaande is. Een onbeteugelbaar soort onrust, zelfs. Maar het is geen dreigende onrust, want dreiging komt van binnen. En daar sta ik tot mijn verbazing sinds kort zelf weer aan het roer.
