Zaterdag 11 januari 2014
Deze week plaats ik in navolging van Martine elke dag een fotoverslag.
Dit deed ik eergisteren.
Hieronder zie je wat ik gisteren deed.
Meteen twee biefstukken uit de vriezer gehaald.
Ik maakte cappuccino’s voor Wannes en mij.
Ik at een geroosterde boterham met filet americain, maar vergat die op de foto te zetten. Zo dan maar.
Wannes wilde een taart maken voor zijn petekind dat zondag een nieuwjaarsbrief voor hem voorleest. Ik moest aanwijzingen geven, in ruil eiste ik dat hij er ook een voor ons maakte. Eerst moesten de bastognekoeken en de pepernoten fijngestampt worden.
Er bleven grote brokken in zitten. Misschien werkt de roller beter.
Aha, de boosdoeners: de pepernoten. Die, pepernoot, die!
Ik knipte intussen een cirkel voor Wannes.
De boter van de Colruyt heeft geen maatstreepjes. Stom. Kleine moeite, groot gemak, lijkt me.
Wannes stampte twee bodems plat. Ik dronk kopjes koffie en gaf aanwijzingen.
Even pauze, met een groentensap.
We waren aan het kokkerellen op een Genius-playlist van Balkan Beat Box, ineens kwam er een verdachte synthesizer tussendoor: aha, 80’s Giga Hit Collection.
Toen beide taarten in de koelkast stonden, begon ik met koken. Ik sneed frietjes. Dit zijn slechts twee aardappelen.
De vreugde als een goed lijkende avocado inderdaad goed blijkt te zijn!
We aten. Ik gooi altijd alles wat we hebben op de borden, terwijl dat meestal te veel is.
De aardbeienlaag van de nieuwjaarstaart was klaar. Maar we wilden een taart met twee lagen.
Dus maakten we na het eten de perzikenlaag.
De voor ons zelf geëiste taart had maar één laag: mokka. Die was klaar. Wannes moest even oefenen met de schrijftubes. Maak maar een ampersand, zei ik.
Toen Wannes de keuken opruimde, hing ik de was op. Vervolgens las ik verder in een boek waarin ik van de week ben begonnen. Oordeel: heel fijn, maar ook lichtelijk gemakzuchtig.
Uit het boek: ‘Nou’, luidde het antwoord, ‘als u het niet in stukken laat snijden, ziet het er heel erg uit als een eekhoorn.’
We gingen film kijken, wat doorgaans een goed moment is om mijn dreadlocks bij te werken.
Deze keer was het geen goed moment voor multitasken, het was een film waarbij je goed moest opletten. Dus dat deed ik. Maar het mocht niet baten. Na afloop zei ik: de vormgeving en de belichting waren prachtig, maar ik geloof niet dat ik het helemaal heb begrepen. Wannes zei: ik voel me altijd een beetje dom bij dit soort films. Kortom: we waren het roerend eens.
Tot morgen.
Haha, herkenbaar van La Grande Bellezza! Ik had me voorgenomen voor de beelden te gaan, aangezien ik al uit de recensies had begrepen dat alleen de grote recensiemoguls deze film zouden kunnen duiden. En als beeldenoverstroming vond ik het een geweldige ervaring; ook een beetje triest, leeg.
Achter ons in de bios liepen trouwens ook mensen weg..
Hoi, ik hoop dat je langer dan een week blijft ploggen. Erg leuk! En geweldig hoe jij de bastognekoeken klein stampt :D