Waar de wereld mooier van wordt
Dinsdag 28 oktober
Op Facebook stuit ik op een foto van Humans of New York. Humans of New York is een project van een fotograaf die niet alleen prachtige portretten maakt van willekeurige New Yorkers, maar ze ook altijd een paar vragen stelt. Een van de antwoorden zet hij als citaat onder de foto, waarmee hij in een momentopname en een pennenstreek een indringend beeld schetst van mensen in het algemeen en de geportretteerde in het bijzonder.
Deze keer is het een foto van een jongetje van een jaar of 10 in een lommerrijke New Yorkse laan. De vraag is: wat is de grootste heldendaad die je ooit hebt verricht? Het antwoord: ik heb een keer de afwas gedaan zonder dat het gevraagd werd. Het portret toont het jongetje met een brede grijns. Schitterende foto, schitterend antwoord.
Een paar uur later scroll ik weer langs het portret. Er is een reactie: ‘Hij gebruikt zo te zien ook wel een overdreven hoeveelheid servies.’ Ik kijk nog eens naar het jongetje. Hij is inderdaad best dik. En de foto is kapot. Door deze reactie.
Want waarom zou je dat opschrijven? Waarom voelen zoveel mensen zich geroepen altijd maar weer iets over iemands postuur te zeggen? Of bij uitbreiding: iets over iemands uiterlijk? Waarom gaat het over het figuur van Maggie De Block en niet over haar hardvochtige beleid? Waarom gaat het over de lichaamsbouw van dit jongetje, en niet over zijn antwoord? Welk genoegen scheppen deze mensen erin een ander aan te stoten en dan te zeggen: hee kijk! Die is dik!
Het zou eenvoudig zijn als ik al die mensen kon afdoen als bloeddorstige wolven die een ander het vet om het lijf niet gunnen, als simpele zielen die met de diepgang van een watervlo niet verder komen dan uiterlijke onvolkomenheden spiegelen. Maar ik weet zeker dat de mensen die grapjes verzinnen over Maggie De Block zich vorige week oprecht hebben afgevraagd waarom Bridget Jones-actrice Renée Zellweger al haar persoonlijkheid uit haar gezicht heeft laten boetseren. Misschien hebben ze het zelfs wel geschreven, op Twitter of Facebook: arme Renée, je was zo leuk! Zo, hop, vlak onder de grapjes over Maggie De Block.
Voor die mensen heb ik een advies: tel 1 en 1 eens bij elkaar op. En aan iedereen die luistert een ander advies: neem je eens voor om ’n jaar lang niets kritisch te zeggen over het uiterlijk van een ander. Gewoon, helemaal niets. Niets over witte leggings, een pondje te veel, of sokken in sandalen. Niets over rimpels, botox, uitgroei of wat dies meer zij. Niets, niets, niets. Ik denk echt dat de wereld daar mooier van wordt.
In de week van 27 tot en met 31 oktober 2014 maakte ik elke dag het Middagjournaal voor het radioprogramma Nieuwe Feiten op de Belgische Radio 1.
Beluister hier de radioversie.
