Vrijdag 21 februari
De afgelopen week dacht ik: ik moet iets over Kiev twitteren. Want als je veel twittert, voelt het zo stom als je niks zegt over de dingen waar het echt over gaat.
De belangrijkste reden dat ik het niet doe, is dat niemand er iets aan heeft als ik mijn verontwaardiging over Kiev twitter, enkel omdat ik me een beter mens wil voelen. Dus twitter ik niks over Kiev.
Maar er is nog een reden: ik twitter eigenlijk alleen om indruk te maken op mijn man. Dat er nog tweeduizend andere mensen meekijken, is bijzaak.
Niet dat het echt nodig is, indruk maken op mijn man, want hij zei vorig jaar JA tegen mij, daarom mag ik hem ‘mijn man’ noemen. Maar in al mijn vezels voel ik dat mijn kwetterend bestaan niet geslaagd is als hij er geen getuige van is geweest. Dus zeg ik eens in de week ’s ochtends: kom, we gaan mijn tweets bekijken. Dan komt hij keurig naast mij zitten en dan weet hij al wat ik van Kiev vind, hij ziet immers mijn gezichtsuitdrukking als ik naar de beelden op tv kijk, maar hij weet niet dat ik van de week een prachtig artikel van Bernlef op twitter zette over vergeten woorden zoals de maasbal.
Hij weet niet dat Bernlef schreef hoe hij zich in momenten van intense verveling in een kloof tussen wereld en woorden bevond. ‘Waarom heette dat ding daar tafel? Waarom stonden zij daar altijd in dezelfde slagorde, de stoelen, zwijgzaam en alleen in schijn gedienstig.’
Mijn man weet dat ik buikpijn krijg van Kiev, maar hij weet niet dat ik een liefdesbrief uit 1712 via twitter verspreidde, die begon met de schitterende aanhef ‘Hart allerliefste Mikgelief’. Tientallen mensen hadden het gezien en goed bevonden, maar mijn allerliefste Mikgelief nog niet.
Mensen vragen wel eens: Waarom twitter je eigenlijk? En dan zeg ik dat je als eenzame zelfstandige ook collega’s nodig hebt. Dat twitter het koffieapparaat of de dorpspomp is voor freelancers en andere eenzaten. En dat het me werk oplevert.
Maar dat wil ik bij dezen graag rechtzetten.
Lieve twitteraars, jullie zijn allemaal bijzaak.
Ik twitter alleen om indruk te maken op mijn man.
Een paar weken geleden mocht ik een week lang het Middagjournaal voor het Radio 1-programma Nieuwe Feiten maken. Hier kun je het item terugluisteren.
Haha. Hop, zet ’t er maar op!
En bedankt ;) Moet bekennen dat mijn man dan weer geen enkele tweet leest en mijn weblog zeer mijdt, juist omdat hij informatie uit eerste hand krijgt (en het moeilijk vindt op schrift nog eens te zien langskomen). Voor mij is twitter wel het koffieapparaat op de gang of de dorpspomp. Alleen vergeet ik al heel lang er regelmatig even langs te slenteren.