Vrijdag 10 januari 2014
Deze week plaats ik in navolging van Martine elke dag een fotoverslag.
Dit deed ik donderdag.
Hieronder zie je wat ik gisteren deed.
Toen ik wakker werd, wist ik meteen weer: ik moet foto’s nemen. Ik dacht echt dat deze scherp zou zijn. Zo zie ik dus kennelijk ’s ochtends.
Hoe tikken jullie de koffiehouder leeg? Wij doen dat tegen de binnenkant van de biobak. Maar 1. daar scheurt de biobakzak van en 2. ik schaam me als we bezoek hebben en ik de koffie eruit tik vlak boven de bloemkool die bijna weer tot leven komt. Maar ik kan geen oplossing bedenken. Je moet nogal hard tikken, dus in een klein bakje de koffie eruit kloppen is geen optie. Iemand?
Kennelijk schijnt buiten de zon.
Omdat ik gisteren zo weinig deed, zag mijn agenda van vandaag er nogal heftig uit. Ik begon met vier offertes.
Ik verstuurde een Nederlandse boekenbon vanuit België. Ik vraag me altijd af of anderen ook doorhebben in hoeveel bochten ik me soms moet wringen met mijn kleine multinationalletje.
Ik schreef een factuur. Daar gaat het uiteindelijk om.
Ik trof mijn vader in een artikel in Ons Amsterdam over de Zacharias Jansestraat, waar ik ben geboren.
We waren allebei verre van klaar met werken, maar we moesten toch boodschappen doen. Als je zelfstandige bent, is het heel dom om daarmee te wachten tot het moment dat aan het einde van de middag ook de loonslaven boodschappen gaan doen. Dus we braken om een uur of half drie de dag in tweeën.
Daarvoor moest ik me dus wel even aankleden. Een roze haarband vandaag.
Hoe ze in Vlaanderen een blinde vink soms noemen. Heb ik niet gekocht trouwens.
Wannes zorgt altijd voor de gebaren.
We doen zo min mogelijk boodschappen. ’t Liefst maar eens in de twee weken. Maar dan is het dus wel veel. Alleen groente en fruit haal ik tussendoor bij.
De lucht was mooi, maar we moesten naar binnen. Weer aan het werk.
Ik zal de vrolijk gestippelde magnetronglasdecoratie wel missen als de kerstboom weg is.
Een vleugje goede moed voor het tweede deel van de werkdag. In een beker die tien jaar geleden in mijn kerstpakket zat, bij mijn toenmalige werkgever.
Ik was doodmoe en wilde zó graag stoppen, maar ik wilde ook klaar zijn. Uiteindelijk stopte ik om 19:51, en ik was niet klaar.
Eerst de afwasmachine uitgeruimd.
Daarna eten gemaakt.
Dat at ik op tijdens 24 uur met … Ik vind Theo Maassen een aanwinst, maar ik denk ook dat hij dit maar kort zal volhouden.
Na het programma hing ik de was op, terwijl Wannes de afwasmachine inruimde.
Door dit fotoproject belandden we in mijn mapje ‘afgelopen 12 maanden’. We bleven er anderhalf uur in hangen en genoten vooral van de foto’s van Mike, de aidspoes die vorig jaar stierf. We proostten op hem met een Tequilla Sunrise.
Tot morgen.
Ik tik het leeg in een bakje, en leeg het bakje in ons kruidentuintje. Maar ik spoel het soms ook door de gootsteen..
Maar zo’n klein bakje, daar kun je toch niet hard tegenaan kloppen?
Met hoe ik afklop (en hoe wij het dus aandrukken, met dat ronde ding aan het apparaat) zou een klein bakje omvallen of verschuiven.
ok, prut gesproken.
koop een stuk rubberslang van 25 cm, steek daar een massief stuk ijzeren staaf in, en je hebt een uitstekend medium om je houder tegen uit te kloppen.
Ooit, toen ik nog gelegenheden bezocht, hadden koffiebars (buitenland) standaard een houten lade onder de espressomachine. Daar zaten vaak twee dwarslatjes op, waar je de kop “tussen” en “op” leegklopte.
Dat kan ook met een klein houten kistje, waar bv een week prut in past. Dat valt ook niet om. Maak het met plezier voor je, restjes hout genoeg hier.
Ja, die lade! Die hadden wij ook in het café waar ik werkte. Ik zat me al af te vragen hoe ik zo;n lade kon nabootsen. Een beetje een log kistje, is inderdaad de oplossing. Je hoeft er geen te maken, wel bedankt voor het aanbod, trouwens. Ik ga eens kijken of ik niet iets kan verzinnen.