Mijn zoektocht naar een plek om te blijven (9) – De ontknoping
Kijk, dit is mijn tuin. Die middelste strook. Of nou ja, dit is volgens een paar a4’s vol met parafen en handtekeningen de komende negen jaar mijn tuin. Minstens negen jaar. Dat is voor Belgische begrippen wel ongeveer een plek om te blijven.
Achter die tuin ligt het Provinciaal Domein, een parkachtig terrein met een natuurreservaatje, een dierenweide, een bijentuin, een kruidentuin, en niet onbelangrijk: een vogelbroedplaats. Ik kijk enorm uit naar de eenden en ganzen die over zullen vliegen.
Aan de huiskant van de tuin is een heel groot ingesloten terras, met voldoende privacy, een deur naar de kelder én een deur naar de keuken. Dat terras kun je niet zien, maar dat moet je maar van me aannemen.
Aan de voorkant is een enigszins drukke weg, met aan de overkant weer een heleboel bomen en daarachter een miljoen treinsporen. Ik ben gevoelig voor geluidsoverlast, dus ik ben heel benieuwd of ik kan wennen aan een eeuwig tsjoeketsjoek op de achtergrond.
Toen we gingen kijken zat in de kelder een pad. Er zullen veel mensen zijn die hun neus viezig ophalen voor een pad in de kelder, maar mij gaf het een juichgevoel van heb ik jou daar. Een pad! In de kelder! Ex-act wat ik wil!
Het huis is iets te klein, daardoor moet Wannes in de logeerkamer werken en ik in een afgescheiden deel van de woonkamer, maar omdat het huis verder álles heeft wat we wilden – op loopafstand van Leuven-centrum, een bad, centrale verwarming, gas, en een heel fijne woonkamer met een boogje erin – hebben we toch direct ja gezegd.
Ik zou hier foto’s willen laten zien, een heel relaas willen doen over hoe we het hebben gekregen (om half acht ’s ochtends bellen, met gêne, is de manier om zo’n huis te krijgen), maar de vorige huurder heeft me complimenten gegeven over het stukje over Fons en vroeg daarna of ik zijn interieur niet online wilde zetten. Ik heb geen idee hoe hij op mijn weblog terechtkwam. Via de verhuurder? Kent die mijn weblog ook? (Hoi Koen!) Of via Wannes, die Het Eiland Neus in zijn mail heeft staan? Had ik al eens gezegd dat het soms awkward is om een weblog te hebben die wordt gelezen door mensen die je nog nooit hebt gezien?
Hoe dan ook, ik pak het maar even netjes aan, geen foto’s van het huis zoals het nu is en geen anekdotes over mensen met wie ik nog minstens negen jaar een goede band wil houden. Jammer voor jullie, maar ik beloof dat ik het goed zal maken, zodra ik niemands privacy schend.
Op 1 januari ben ik een Kessel-Loënaar/Kessel-Loër en ik had niet gedacht dat dat me zo gelukkig zou maken. Hoezee!
Dit is het een na laatste stukje in de serie Mijn zoektocht naar een plek om te blijven. Alle afleveringen vind je hier.
Fijn dat je in Leuven blijft!
Hoezee ! Het wordt beslist een fijne thuis !
Hoezee! Ik juich met je mee!
Gefeliciteerd, een huis met een pad, daar word je vast gelukkig van.
Gefeliciteerd!
Wat betreft die treinen: probeer je voor te stellen dat het aan- en afrollende golven zijn (doe ik ook met de trams langs mijn raam). Samen met die overvliegende vogels is ´t dan misschien zelfs wel ontspannend :-)
Wat fijn!
Heel fijn voor jou en Wannes!!! veel succes!
Goed gedaan!
En inderdaad: een pad vinden is heerlijk. Hier in mijn tuintje, midden in Deurne, zit er ook eentje. Geen idee hoe hij hier is beland, maar ik hoop dat hij blijft.
Niemand houdt me tegen je te danken voor de rake woorden in je middagjournaal bij Lieven op radio 1. Je wist exact te verwoorden wat ik voel maar niet kan verwoorden in de vele discussies met vrienden, familie, collega’s.
Het gaat je goed!
Dank je wel, wat een superleuk bericht zo op een doordeweekse woensdagavond!