Mijn zoektocht naar een plek om te blijven (7) De stroomversnelling
We besloten het huurcontract van ons huidige huis nog eens goed te lezen, en wat blijkt: we hoeven inmiddels nog maar één maand huur te betalen als we eerder dan de einddatum van ons huidige contract opzeggen. De tijd nemen zou dan dus geen 1800 euro kosten, zoals wij waarschijnlijk in het eerste huurjaar in ons hoofd verankerd hadden, maar 600 euro. Een koopje!
Door die ontdekking liggen de zaken volkomen anders. Het is niet langer: over negen maanden moeten we eruit en we kunnen niet te lang van tevoren gaan zoeken, want dat zou 1800 euro kosten, dus we moeten verschrikkelijk veel kruisjes uit onze logikwis offeren, maar: we zouden elk moment kunnen verhuizen, dus als er een huis langskomt dat veel logikwiskruisjes vertegenwoordigt, zijn we weg. Woho! Zoeken. Serieus overwegen. Echte keuzes maken. Moeilijke dingen. Stroomversnelling.
Al sinds november 2013 houd ik de immosites in de gaten, wetende dat als ik echt iets zou zien dat een vermoeden gaf van een plek om te blijven, het me fokking 1800 euro zou kosten. Dat is voor spek en bonen klikken, want hoe mooi een huis ook is, voor ons huurbudget zie je zelden huizen waarvan je denkt: Ja! DAAR leg ik nog eens een zak met 1800 euro naast!
De eerste maanden dat ik huizen zocht, werd al meteen duidelijk dat onze diepste wens, een huis met een tuin in Leuven, waarschijnlijk niet zal lukken, in de directe omgeving van Leuven wordt het ook eindeloos moeilijk, en zelfs in de wijde omgeving van Leuven is het niet gemakkelijk, al was het maar omdat het zinnetje ‘geen huisdieren’ welig tiert. Ik wist dus toen al dat ik heel essentiële logikwiskruisjes moest laten vallen. In langdurige en soms ook moeilijke gesprekken lieten Wannes en ik een aantal eisen vallen: als het een mooie tuin heeft, mag het wel wat verder weg liggen, als het binnen de ring van Leuven is, met een klein tuintje, mag het wel wat kleiner zijn. Als het echt heel mooi ligt hoeft er geen treinstation te zijn, dan kopen we wel een e-bike of zo, en als het helemaal perfect is, én bij een station dan mag het zelfs wel in een onaantrekkelijke regio liggen. Ook besloten we dat we niet naar het Westen wilden, niet naar Limburg en niet naar de grote steden.
De maanden daarna voelde ik me een hele pief als ik huizen afwees op basis van bovenstaande criteria: kijk mij even goed weten wat ik wil! Ik waarschuwde Wannes dat er weinig was. Echt. Heel. Weinig. En dat het leeuwendeel in verste verte geen 1800 euro extra waard was, maar dat ik zo nu en dan wel eens iets bijna perfects zag, en dat we moesten hopen dat we tegen de tijd dat we weg zouden kunnen we ook nog eens op zo’n bijna perfect huis zouden stuiten. Door het huurcontract nog eens na te lezen en te ontdekken dat het sinds een paar maanden nog maar 600 euro kost om te vertrekken is dat moment nu aangebroken: we kunnen weg.
Voor het eggie klikken is totaal andere koek. Met uw welnemen neem ik u even mee langs mijn gedachtengang tijdens zo’n doorslaggevend moment op mijn huizenzoektocht.
Ik zie dit:
Het eerste dat ik denk is: hee, onze auto staat al voor de deur. Want wij hebben exact dezelfde auto. Voor het overige denk ik: hm, Landen, niet zo leuk, maar de prijs is aanvaardbaar, geen directe buren, weinig kamers, maar dat valt misschien op te lossen, ziet er rustig uit.
Ik klik.
Ik lees:
Het spijt ons, maar wij hebben geen Nederlandstalige vertaling gekregen
Charmante maison, lumineuse avec grand jardin bien orienté, cour et annexe de rangement. RDC : Cuisine, salon, bureau, hall d’entrée 1er étage : Chambre 1, chambre 2, salle de bain 2ème étage : grand grenier sec et aéré 2 caves en sous-sol. Chauffage central au gaz. Dans une petite rue calme, à deux pas du centre de Landen avec tous ses commerces et facilités (100m), de la gare (SNCB + gare routière 300m) et des écoles (la plus proche au bout de la rue). Intérieur d’îlot calme et très vert. Un parfait mélange entre la ville et la campagne. A visiter absolument
Ik denk: GAS! In de mooie regio’s (en Landen ligt dichtbij erg mooie regio’s) is gas niet vanzelfsprekend, een groot deel van mooi België stookt op het dure mazout (stookolie). Gas is altijd een pré, wat ons betreft. Ik lees petite rue calme, joepie, ik lees: ecole au bout de la rue, hm, ik lees grenier, caves en sous-sol, dus het gebrek aan ruimte is misschien op te lossen. Het ziet er van buiten ook niet klein uit. Ik lees station dichtbij en de perfecte mix van stad en platteland. Ik lees NIET: geen huisdieren. Wow.
Ik zoek de locatie op.
En inderdaad station dichtbij, maar niet in je achtertuin, rustig straatje, maar toch dichtbij waar het allemaal gebeurt in Landen (kuch). Oké, hoopgevend. Ik klik door.
Leuk raam, prima keuken, goede sfeer. Gekke deurtjes in de verte. Ik ben dol op gekke deurtjes.
O, ik blijk dus echt heel erg dol te zijn op gekke deurtjes.
In de tijd dat ik voor spek en bonen woningzoekende was, had mijn hart nu een vreugdesprongetje gemaakt. Dat ziet er goed uit zeg, gekke deurtjes, binnen ons budget, in een mooie streek, en ja. ach, Landen is niet zo tof, maar die omgeving: schitterend. Ik zou echt opgetogen verdergaan met dromen over ons nieuwe huis. Maar nu het serieuze shit was, dacht ik: wat nou als dit het perfecte huis is? Wat nou? Wil ik dan wonen in LANDEN? Ik durfde er niet verder over na te denken en klikte door.
Woonkamer of bureau? Kleinig, lijkt het. Wel een gave vloer. Beetje somber, maar dat kun je wel oplossen. Centrale verwarming. Geen idee hoe klein het eigenlijk is. Er staan meer foto’s, van slaapkamers, met houten vloeren, maar niks geeft echt een goede indruk van hoe groot het is, en of het ruimtegebrek oplosbaar is voor twee thuiswerkende zelfstandigen.
De badkamer. We moeten eigenlijk gaan kijken. In Landen. In LANDEN. Ik voel verzet. Bèh. Ik heb ooit voorafgaande aan een interview een tijdje in Landen doorgebracht, en dat is mij niet bevallen. Maar de omgeving is prachtig. Fruitbomen, heuveltjes, weiden, bossen, de taalgrens. En die gekke deurtjes, die mooie vloer, die goede sfeer, dat station, die prijs. In Landen. Ik word zenuwachtig. Ik klik door.
Wow. Had ik al gezegd dat een tuin belangrijk is voor ons? Een tuin is belangrijk voor ons. Ligt er ergens een betonnen vloer, dan klik ik onverbiddelijk door. Een tuin is per definitie geen betonnen vloer. Dit is vergeleken met de andere tuinen op mijn zoektocht een mooie tuin, zeldzaam mooi. Veel tuinen in Vlaanderen zijn geen kwestie van natuur, maar een oefening in onderhoudsvriendelijkheid. Bomen, grote struiken en weelderigheid zie je weinig; beton, grind, gravel, buxuskes, coniferen en goed afrijdbare, vierkante gazonnetjes des te meer.
Oké. Slik. Er is nog een stuk tuin. Ik probeer niet in katzwijm te vallen, want het is in fucking Landen.
Oké, dit kan er ook nog wel bij. Zucht.
Ik ben de tel kwijt. Is dit tuin 4?
Ik roep Wannes. Ik kan wel janken.
‘Wil jij in Landen wonen?’
‘Liever niet’, zegt Wannes.
‘En als het ’t perfecte huis is?’ Ik laat hem de foto’s zien, de prijs, het station, tuin 1, 2, 3, 4. ‘Onze auto staat al voor de deur, en er is gas.’
Het blijft stil.
‘Wil jij in Landen wonen?’ vraagt hij.
Ik blijf ook stil.
We kijken elkaar aan.
‘Nee hè?’ zeg ik.
Hij schudt zijn hoofd. Nee.
We willen niet in Landen wonen.
Het huis in Landen is een mooie illustratie van de droomwereld waarin ik de afgelopen maanden leefde. In de spek en bonen-tijd waande ik mezelf nog wel eens in een huis in Landen, ik zag mezelf soms in de buurt van Namen wonen en ik sloot zelfs niet uit dat ik gewoon, rats, midden in de Ardennen zou wortelen. Nu mijn gedachten consequenties zullen hebben, omdat we ervoor kunnen, nee, moeten gaan, pas ik toch maar voor de eenzaamheid van de serieuze bush, de onstrategische ligging van een stad als Namen en voor het perfecte huis in Landen.
We weten door dit soort denkoefeningen inmiddels dat we ongeveer hier willen wonen. Dat kruis is er de afgelopen dagen nog bijgekomen.
Dit malle vierkant zal ons vier tuinen kosten, gekke deurtjes en locaties dichtbij het station. We zullen kruisjes moeten offeren, met pijn in het hart. En ik zal mezelf nog vaak als volkomen irrationeel beschouwen. (-> Maar waarom wil je dan niet in Landen wonen? Nou, gewoon, ik wil niet in Landen wonen.) Maar ergens weet ik ook dat ik nu pas die hele pief was waar ik mezelf al die tijd al voor hield. Ik begin knopen door te hakken. Er liggen consequenties in het verschiet.
Wordt vervolgd.
Alle delen van Mijn zoektocht naar een plek om te blijven.
Heb je al eens gekeken in Wezemaal? Rotselaar? Wilsele? Ik heb daar nog gewoond, een jaartje of twee terug. Verrassend groen en soms al eens betaalbaar.
Ik duim voor jullie!
Zelf snel even opgezocht.
Laat maar :( En natuurlijk heb je daar ook al gekeken. Dom van mij.
Haha, heel soms komt er iets langs hoor in die streek. Wie weet ook binnen nu en 9 maanden. Overigens ben ik wel een moeilijke. Ik vind Rotselaar wel leuk en Wezemaal niet.
Ik heb jaren in Landen gewoond, en begrijp heel erg goed dat je niet in in Landen wilt wonen (sorry Landen :-)). Wij zijn wel in de fruitboom-streek gebleven, net over de Limburgse grens. Maar mijn “roots” liggen hier, ik ben hier opgegroeid, en de nabijheid van vrienden en familie maakt veel goed (zelfs de dagelijkse files naar Brussel). En dat alles helpt ook om onze “zouden we niet terug naar de stad verhuizen”-kriebels wat onder controle te houden (meestal). Anyway, ik denk echt wel dat het erg belangrijk is om een goede zoekregio af te bakenen, en dat mee te nemen in je criteria. Nog veel succes met de zoektocht, ik weet zeker dat jullie wel iets gaan vinden binnen dat mooie deeltje dat jullie op de kaart ingekleurd hebben!
Wat een leuke reactie, Marijke!
Als je de hele tijd tijdens het lezen van dit stuk denkt ‘Oh! Landen, nooit geweest, klinkt leuk! Ik moet Maartje vragen of ik een keer op bezoek mag komen!’ is het einde toch wel wat teleurstellend. Maar je hebt gelijk, zoek vooral iets waar jullie zelf graag willen wonen, en trek je van mij niets aan. ;-) Succes!
Ik vergeleek Landen gisteren met Apeldoorn. Een stad in NL waar ik dezelfde irrationele aversie tegen heb: heel mooie omgeving, minder ver van de randstad dan de rest van de mooie omgevingen en toch zou ik er nog niet dood gevonden willen worden.
Als onwetende Belg zou ik wel verwachten dat er veel meer te beleven valt in Apeldoorn centrum dan in Landen?
Jammer…je zoektocht zal dus niet landen in Landen. Het had een mooie blogtitel kunnen zijn.
Goed punt. Maar ‘veel te beleven’ is niet echt een belangrijk criterium. Dan zou ik wel in een stad gaan wonen. Een ‘beetje te beleven’ is wel leuk, daarom wil ik graag in Leuven blijven.
Bij Apeldoorn en Landen gaat het vooral om uitstraling, sfeer van de stad én de mensen die niets in mij losmaken. Of misschien wel: aversie.
Ben net even door Landen gewandeld… wat is er mis mee? Nog geen uur naar Leuven en dan die tuinen, die deurtjes. Maar Apeldoorn, neen… daar zou ik niet willen wonen