Mijn zoektocht naar een plek om te blijven (6) Het auto-alarm
In het vorige stukje, Perceptie is een bitch schreef ik hoe we door het huurcontract van ons huidige huis te tekenen, gelijk al ons afscheid bezegelden. Binnen drie jaar moesten we weg.
Taartdiagrammen
Ik denk in taart- en staafdiagrammen. Alles is een diagram: mijn leven, mijn relaties, een eeuw, een week, ons huurcontract, alles. In maand 18 veranderde er iets wezenlijks in het taartdiagram van het huurcontract: de rechterhelft was ingekleurd en liep nu langzaam over in de linkerhelft. De tijd die in dit huis voor ons lag, was korter dan de tijd die achter ons lag. Het diagram dat mij koest moest houden kleurde rood. Alarm! We moeten weg! We hebben nog 18, 17, 16, 15, 14, 13, 12, 11, 10 maanden!
Wannes denkt niet in diagrammen. Voor hem is mijn paniek als een auto-alarm dat twee straten verderop afgaat: hinderlijk, maar je kunt er niet veel aan doen. Waarom zou je nu een huis zoeken als je pas over tien maanden weg kan? Waarom zou je een glas al op de helft half leeg verklaren?
Vijf fases van rouw
Er valt wat te zeggen voor zijn houding. Er staat een clausule in ons contract waardoor we drie maanden huur moeten betalen als we eerder weggaan dan het einde van het contract. Het heeft dus alleen zin om voor die tijd een huis te zoeken als je daar 1800 euro voor overhebt. Als je gratis weg wilt, zul je pas een huis mogen vinden in de twee maanden voor het einde van het contract. En dat is over acht maanden.
En daar wringt de schoen: ik hou immoweb in de gaten en er is al acht maanden vrijwel niets dat in de buurt komt van de kruisjes in mijn logikwis. De kans dat we in maart en april 2015 ineens de plek vinden waar we langere tijd willen blijven, is gering.
Goochelen
Kruisjes offeren heeft tijd nodig. Bij elk kruisje dat ik schrap, doorloop ik de vijf fases van rouw. Als ik daar in april onder hoge druk mee zou beginnen, zou ik binnen de kortste keren kortsluiting maken. Dus ik neem de tijd. Het auto-alarm gaat zo nu en dan af. Dan fronst Wannes wat, en dan struin ik Immoweb maar weer af.
Ik ben afgewogen kruisjes aan het offeren. Niet te snel, want een plek om te blijven vereist zorgvuldigheid. Maar toch: gestaag en dapper.
Maar er komt een moment dat ik geen kruisjes meer kwijt wil. Op dat moment zal het auto-alarm zozeer loeien dat zelfs Wannes denkt: laat dat kutalarm in hemelsnaam ophouden! En dan zullen we – hocus pocus pas – goochelen met zakken geld en kruisjes.
Ik ben wel zó godvergeten nieuwsgierig wat daar uitkomt.
Wordt vervolgd.
Hier vind je alle afleveringen van Mijn zoektocht naar een plek om te blijven.
maartje zezunja, ik geloof hier niks van. van die diagrammen bedoel ik. wel van hier en daar een beetje zekerheid.
Waar geloof je niets van?
van die diagrammen! dat klinkt als berekenend en geformuleer. en zo heb ik jou nooit gelezen… in tegendeel
Grappig, ik hoor juist bij de Wereldtop van Controlfreaks, en ik ben synestheet en beelddenker. Dus mijn gecontroleer uit zich altijd in plaatjes. Echt, geen woord van gelogen.