Mijn zoektocht naar een plek om te blijven (5) Perceptie is een bitch
We waren de eersten.
‘Ik had wel iets meer kunnen vragen’, zei de eigenaar. ‘Mijn telefoon staat roodgloeiend.’
We glimlachten schaapachtig. 600 euro per maand. Dat was ook de reden dat wij hadden gereageerd. Ons oude huis was 200 euro per maand duurder. 2400 euro per jaar die wij goed konden gebruiken.
‘Jullie zijn de eersten. Dus zeg het maar.’
Het huis was donker en smalletjes, maar er waren veel pluspunten. Dubbele ramen, nieuwe kachel en geiser. Een ligbad, een koertje, drie woonlagen en in het midden van Leuven. We keken nog eens goed. Het was wel een heel smal huis, nog geen vijf meter breed. Dat zou tetrissen worden. Maar het straatje voelde plezierig, en het huis ondanks de duisternis ook. Bovendien hadden we haast. We zeiden ja voor een periode van drie jaar.
We maakten een afspraak om een paar dagen later het huurcontract te komen tekenen. Bij ons vertrek vertelde de eigenaar dat hij het huis eigenlijk voor zijn zoons had gekocht, zodat die onder de pannen waren zolang ze in Leuven studeerden. Inmiddels waren ze afgestudeerd en nu wilde hij het verkopen, maar omdat hij het minder dan vijf jaar geleden had gekocht, moest hij wachten, anders zou het hem op een enorm belastingnadeel komen te staan. We knikten en vertrokken.
Lood om oud ijzer
‘Shit’, zei ik. ‘Hij wil het verkopen.’
‘Ja’, zei Wannes, ‘maar hij heeft ons wel een contract van drie jaar beloofd.’
‘Maar daarna moeten we dus weg.’
‘Of we kopen het zelf.’
‘Eigenlijk is het een luizenstreek’, zei ik. ‘Ons eerst ja laten zeggen en dan vertellen dat we na drie jaar weg moeten.’
‘We hebben nog niet getekend.’
Ik zweeg.
Hij zweeg.
We hadden haast. We moesten op korte termijn verhuizen naar een goedkoper huis. Dit was exact wat we zochten, veel goedkoper, in Leuven, en geen haperende voorzieningen. De kans dat we binnen een paar weken nog eens zoiets zouden vinden was nihil. En de meeste contracten zijn voor drie jaar, dus het was kiezen tussen een zekere toekomst in dit huis (over drie jaar is het gedaan) of een onzekere toekomst in een ander huis (misschien is het over drie jaar gedaan). In onze situatie was dat lood om oud ijzer. Dus we tekenden.
We schilderden de meeste muren wit, legden het allergoedkoopste laminaat dat in de wijde omtrek te vinden was (1,45 per m2) en maakten het huis zo goed en zo kwaad als het ging van ons.
Een groot nadeel van weten dat je binnen drie jaar weer weg moet, is dat je al vrij snel in staat van zelfbescherming schiet. In plaats van je aan je nieuwe huis te hechten, keer je je ertegen. Alsof je hele gemoedstoestand erop gericht is ook daadwerkelijk weg te willen.
Zegeningen en shit
De eerste anderhalf jaar ging nog wel. Ik zag hoeveel geluk we hadden als alle cafégangers op hun fietsje de weiden in trokken en wij rollend naar huis konden. Ik telde mijn zegeningen in het ligbad, in het bed met uitzicht op de maan, aan de keukentafel en in een ligstoel op het minikoertje.
Maar na anderhalf jaar, niet toevallig toen we net over de helft waren, sloeg de gemoedsdefensie toe. Wat een kutkantoor, en een wat een klotekoertje, en jezus, wat zitten hier toch weinig stopcontacten. En die glazen voordeur, direct in de woonkamer, hoe kut is dat eigenlijk wel niet als je in je pure op de zetel wil liggen? Die wc, twee trappen van je bed verwijderd, de hitte in de slaapkamer, het gebrek aan uitzicht, aan zonlicht, aan ruimte? Dat is toch allemaal hartstikke shit?
En zo werd het enige huis in Leuven dat ondanks de ligging, de drie woonlagen, het koertje en het ligbad slechts 600 huur per maand kostte, en dat daarom meer dan honderd reacties kreeg, in plaats van een lot uit de loterij na anderhalf jaar een doorn in het oog. Perceptie is een bitch.
Soms vragen mensen: ‘Kun je er niet wat langer blijven?’ of ‘Willen jullie het niet kopen?’ en dan vind ik dat echt heel idiote vragen: natuurlijk niet! Terwijl het logisch is: jullie wonen er fijn, wil je niet blijven?
Nee dus. Zeg mij dat ik iets kwijt zal raken en ik heb al afscheid genomen. Een controlfreak is onverbiddelijk.
Wordt vervolgd.
Hier vind je alle afleveringen van Mijn zoektocht naar een plek om te blijven.
Verrek, zo is het. Grappig zeg, want hoe analytisch ik mezelf ook vind, zo had ik het nog nooit bekeken: zeg me dat ik iets kwijt raak en bam, vanaf dat moment heb ik al afscheid genomen.