Mijn zoektocht naar een plek om te blijven (10) Het rariteitenkabinet
Een van de redenen dat ik van België houd is het gebrek aan eenvormigheid in de huizen. In Amsterdam heb ik in verschillende huizen gewoond die op elkaar leken (veelal in de Pijp), en toen ik stage liep bij het Brabants Nieuwsblad in Roosendaal, woonde ik in een wijk waarvan je wist: als ik nu google-earthgewijs uitzoom dan zijn alle straten hieromheen tot in het oneindige hetzelfde. De hel.
In België kom je dat weinig tegen, je hebt zo hier en daar wijkjes met huizen die op elkaar lijken, maar dat zijn meestal maar probeersels. Dan zie je: hee, hier heeft iemand een poging gedaan tot eenvormigheid en dat is niet gelukt: joepie!
Tijdens mijn zoektocht naar een plek om te blijven heb ik honderden huizen bekeken en regelmatig mijn onderkaak op de tafel horen klappen. De hoofdletters WTF buitelden over elkaar heen, en mijn vingers rustten onafgebroken op appeltje-shift-4 (maak screenshot). In deze aflevering van Mijn zoektocht naar een plek om te blijven: een impressie van al het verbazends dat op mijn pad kwam.
Huizen waarvoor je eerst op dieet moet
De drie huizen waarin ik heb gewoond sinds ik in 2006 aan deze kant van de grens neerstreek, waren allemaal volkomen anders. Ze hadden echter één ding gemeen: ze waren smal. Pijpenlaatjes noemen we zulke woningen in Amsterdam. Mijn huidige huis spant de kroon: 3,50 meter breed – met voordeur en trap erbij, niet alleen de woonkamer.
Ik ging er dus vanuit dat ik alles wel zo’n beetje had gezien. Maar het kan smaller. Bij deze foto dacht ik echt dat het de gang was, maar een foto van de woonkamer vond ik niet. Twee meter breed gok ik.
Van buiten ziet dat er zo uit.
Het volgende huis is niet eens zo veel smaller dan mijn huis, maar dan zit je dus wel nog met een soort boomstam in je woonkamer.
En dan blijkt het huis ook nog taps toe te lopen!
Van buiten ziet dat er zo uit.
Van deze twee huizen waarvoor je eerst op dieet moet heb ik geen foto’s van de binnenkant, maar ik wilde ze jullie toch niet onthouden.
De vergrijzing
Je dacht misschien dat vergrijzing slaat op een het ouderwordende deel der samenleving, maar je hebt het mis: vergrijzing slaat op onderhoudsvriendelijk-isering van de samenleving. Iedereen die onderhoudsvriendelijkheid van middel tot doel heeft verheven, maakt de wereld grijs. Grijzer dan goed voor ons is.
Kijk, deze mevrouw of meneer probeert er nog iets van te maken.
Bij de vergrijzing is het de intentie die telt, dat is immers het enige stukje persoonlijkheid dat nog door het beton of de kiezels heen schijnt. Laten we de verschillende gradaties van intentie even nader bestuderen.
Vergrijzing met goede bedoelingen
Deze foto lijkt me een typisch geval van goede bedoelingen: je koopt een schattig huisje en je wilt het best opknappen. Iemand stelt voor het wél in oude staat te behouden, maar er een moderne toets aan te geven. Stijlvol grijs misschien? En grijs it is. Maar dan, in een andere fase van de renovatie, zegt iemand: ‘Ik heb geen zin om elke week mijn gazonnetje af te rijden, dus ik heb even twee kuub kiezels besteld.’ Tot zover de goede bedoelingen.
Niet alle goede bedoelingen zijn geloofwaardig. Je kunt wel doen alsof je van natuur houdt als je helmgras plant langs een witte lijn, maar daar trappen wij natuurlijk niet in.
Soms reiken de goede bedoelingen niet veel verder dan een decoratief muurtje om het asfalt van de tegels te scheiden.
En dan zijn er nog de mensen zonder enige goede bedoeling, zij die vinden dat het hun volste recht is om de wereld te vergrijzen, ook als niemand daar beter van wordt.
De ochtenden die ik op Immoweb doorbracht, vergrijsden in hoog tempo. Op die ochtenden voelde ik zowaar opluchting als ik iemand tegenkwam die wel zin leek te hebben om het gras te maaien.
Het rariteitenkabinet in vol ornaat
Vaak was het niet het huis zelf of de tuin die mijn mond deed openvallen, maar de inrichting, of de manier van fotograferen.
Wat zal ik zeggen? (dit kan vanaf nu eigenlijk onder elke foto)
Wat zal ik zeggen? Welnu, dat je aan de lampjes kunt zien dat de mintgroene bank in deze oker kamer geen vergissing is. Halleluja.
Ik moest lachen om de volgende foto. Vergeet niet: we hebben het hier alleen over foto’s die een huis moeten verhuren. Rara wat is het?
(Ik denk een traplift.)
‘Liefje, laten we anders het thema ‘rolluik’ kiezen als leidraad voor ons interieur.’
Toegegeven, het is wat over the top, maar die schoorsteenmantel is echt mooi, en als je er even over nadenkt kun je er volgens mij wel iets fifties-schitterends van maken.
In sommige huizen vraag je je af wie er dood is, en in andere weet je het. Hier is het de hond.
En hier is het oma.
Ik kan slecht tegen foto’s waaraan je kunt zien dat oma nog maar net uit dat bed gehaald is.
Tot slot: bij de volgende is het ook oma, maar die foto plaats ik om een andere reden. Zoek de reden!
Dit is de laatste aflevering uit de serie Mijn zoektocht naar een plek om te blijven. Alle afleveringen vind je hier.
dit was een fijne serie Maartje. kijk uit naar het vervolg – als je d’r bent ;-)
oh en plee – denk ik.
*schatert*
Haha, die plee!
Mooie serie inderdaad:)
Is dat nu een doodskist op die laatste foto?
Ik twijfel nog tussen een opbaarkoeler en een hoogtezon. En dank, lieve mensen.
hahahaaa zalig
Hahaha, geweldig stuk. LMAO, een plee in de logeerkamer! (Zou hier wel praktisch zijn als je weet hoe vaak ik ’s nachts moet plassen.)
Dat met die foto’s is toch ook een verhaal apart. Als je een andere tweedehands auto zoekt en je bekijkt de advertenties van (vooral) particulieren, dan worden er ook rare foto’s gemaakt.
Van bijvoorbeeld het knopje van het raam. Of de buitenhandgrepen van de deur (close up). Heel belangrijk voor het kopen van een andere auto. Tja, als er geen roest op zo’n buitenhandgreep zit, zal dat wel iets zeggen over die auto, maar toch…
Nou, dat lijkt me duidelijk. Dat is een zonnehemel, maar hij doet het niet, vandaar dat dekentje. Dat je eronder kunt gaan liggen en als je dan je ogen goed dichtknijpt is het net of je toch bruin wordt. In elk geval lekker warm.
Hoe lang duurt het voor zo’n eentonige probeerselwijkje omgetoverd is tot iets… met authentieke wansmaak?
(Ik woon sinds kort in zoiets, en ben benieuwd).