Mijn zoektocht naar een plek om te blijven (1) De suspense

Ik woon in Leuven (België), in het centrum, in een huis met drie woonlaagjes, een piepklein koertje en mijn man. Vandaag over een jaar moeten we hier weg zijn, en met uw welnemen zal ik een jaar lang verslag doen van mijn zoektocht. Natuurlijk hoop ik dat u plotseling op de proppen komt met een plek om te blijven, maar mocht dat niet het geval zijn: de zoektocht kost me zoveel verbazing, verzuchting en kopzorgen dat het hoe dan ook wel een leuke serie zal opleveren.
Bovendien zal het me helpen om mijn gedachten vorm te geven, want er is iets wezenlijks aan ‘een plek om te blijven’ waar ik moeilijk grip op krijg. Een nieuw huis kan door de vorm, de omgeving, de bereikbaarheid of de prijs je leven in één keer op zijn kop zetten. Die afwegingen op het vlak van financiën, contacten, vervoer en andere prioriteiten schrijf ik graag eens op, in de hoop erachter te komen wat dan precies mijn prioriteiten zijn.
Ik wil aarden
De afgelopen 25 jaar ben ik 12 keer verhuisd. Dat is te veel. Misschien objectief gezien niet, maar subjectief gezien wel. Ik ben het beu. Daarom heet deze serie ook niet ‘mijn zoektocht naar een nieuw huis’, maar ‘mijn zoektocht naar een plek om te blijven’. Ik wil zo graag landen, aarden, en minstens tien jaar niet hoeven nadenken over een nieuw huis. Ik kan me er niets bij voorstellen, maar het klinkt hemels.
Er zitten veel haken en ogen aan deze zoektocht, maar aangezien ik van zins ben hier een serie van te maken, ga ik ervanuit dat ik u alle haken en ogen na verloop van tijd uitgebreid uit de doeken zal doen. Ik zal beginnen met de titel van dit stukje.
De suspense
Al enige tijd stel ik mezelf vlak voor ik in slaap val de vraag: waar zal ik over een jaar in bed liggen? Vervolgens trekken er hoeves langs mijn geestesoog, paleizen en abdijen, watermolens en boshutten, en een enkel herenhuis in een grote stad.
Als ik geluk heb, val ik vervolgens met een glimlach om mijn mond in slaap, maar in veruit de meeste gevallen (ofwel: als ik pech heb) zet ik met accolades zoveel mitsen en maren bij al die hoeves en paleizen dat ik getergd in slaap val met op mijn geestesoog een veel te klein bed in een veel te duur huis ‘formaat meterkast’ in de suburbs van Leuven.
Toegegeven: beide scenario’s (het paleis en de meterkast) getuigen van iets te veel drama. Maar die proporties heeft een ‘plek om te blijven’ voor mij: ik vind het zo essentieel dat ik er maar met moeite rustig onder kan blijven.
Afwachten of je mag blijven
Een van de riskante aspecten aan ‘een plek om te blijven’ is dat in een land dat nauwelijks weet hoe je het woord ‘huurrechten’ schrijft die wens een kwestie is van neus dicht, ogen dicht, springen – en dan maar afwachten of je inderdaad mag blijven. Het woord ‘huurbescherming’ moet ik hier spellen. Què? Huurbescherming?
Schaarste
Een ander obstakel is dat de schaarste enorm is. Ter vergelijking: in Nederland bestaat 40 procent van de woningvoorraad uit huurwoningen. In België is dat iets meer dan 20 procent. Er is waarschijnlijk minder vraag naar huurwoningen, en het is net als in Nederland natuurlijk erg afhankelijk van wáár je zoekt, maar dit is mijn vierde huizenzoektocht in België en het wordt elk jaar onmogelijker.
Tel die schaarste en die huuronzekerheid bij elkaar op en je hebt hopelijk een jaar lang zinvolle bedenkingen van een getergde huizenzoeker met een diep verlangen om te wortelen. Amen.
Wordt vervolgd.
Deel 1 – De suspense
Deel 2 – De logikwis
Deel 3 – Huur of koop
Deel 4 – Wat is een huis?
Je leeft in je man? ;) Dat snap ik bij jullie wel. Goede zoektocht!
Dat staat er niet, maar je mag het je uiteraard best voorstellen. Gezellig!
Het is overigens wel een zeugma, aangezien mijn woonlaagjes en koertje zich niet kunnen meten met mijn man.
Maar een welgemikte zeugma op zijn tijd is mijn lievelings.
ik verhuisde de afgelopen 11 jaar 10 keer (er was -jochei- een jaar waarin ik niet verhuisde: 2012!) en herken o-zo-hard het gevoel van de nood aan een plek om te blijven…
ik kijk uit naar de volgende episodes van je serie…
Dat is vaak verhuizen zeg.. Ik ga je zoektocht volgen.
Kopen is geen optie, veronderstel ik dan? Als het is om (lang) te blijven, zou ik het toch durven overwegen. Dan ‘gooi’ je dat geld toch niet zomaar ‘weg’ (naar de huisbaas), maar haal je het er binnen tien jaar wel weer uit als je eventueel nog eens op zoek gaat naar een nieuwe plek. Maar misschien is het niet haalbaar met de Leuvense prijzen, zelfs niet als tweeverdieners… (En dan ben ik altijd blij dat ik kan aarden op de boerenbuiten, waar een vrijstaand koophuis me ongeveer evenveel per maand kost als een studentenhuurstudio in Leuven…)
o wauw, weer Zezunja! Mét een project. Ik realiseer me dat ik ongelooflijk nieuwsgierig ben naar wat de plek-om-te-blijven-factor oproept bij iemand anders dan mezelf. Ik vraag niets liever dan dat ALLE haken en ogen hier mogen passeren…!
Terwijl wij net huurders zochten om te blijven. Voor minstens 10 jaar of langer. Net buiten Leuven groot huis met grote tuin. Mét ligbad.
Iedere Belg zoekt uiteindelijk een huis om te kopen, dus even huren en zo snel mogelijk weg. Nooit iemand gehad die het langer dan 3 jaar uitzong ondanks dat ze er allemaal graag woonden. Maar ja, ‘dat eigen huis hé’. Vandaar dat wij nu lekker mensen gekozen hebben zonder baksteen in de maag. En ja, dan kwamen we eigenlijk vanzelf bij niet-Belgen uit.
Ik ga jullie vragen in de komende stukjes terug laten komen. Hold that thought en bedankt voor jullie leuke reacties.
En G., dat klinkt alsof wij voor elkaar gemáákt waren als onze timing wat meer parallel had gelopen.